ဦးလူလွတစ္ေယာက္ အခန္းၿပတင္းဆီမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းတစ္ေနရာကို ၾကည့္မိေတာ့ ေၿမၿပင္မွ တစ္ေပခန္ ့သာသာအၿမင့္ တြင္ လွပေနၾကေသာ က်ိဳင္းတံုပန္းကေလးမ်ားကို ေတြ ့ရသည္။ ေလအေ၀ွ ့တြင္ ေလယူရာတိမ္းရင္း ေလာကအလွကို ဆင္ေန ၾကသည္။ ထိုပန္းပင္ေလးတို ့၏ေရွ ့တြင္ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေနေသာ အေဆာင္ၾကီးတစ္ခုရွိသည္။ အနာဂတ္လူ ့အဖဲြ ့ အစည္းတြင္ အားၿဖည့္ၾကမည့္လူသားငယ္မ်ား ေလာကအလယ္ေၿခခ်ရာေဒသ။
အသားစိုင္၊ အရိုး၊ ေၿခ၊ လက္ စသည့္ အတံုးအခဲေတြကိုၿဖစ္ေစေသာ     ပထ၀ီ
ထိုပထ၀ီကို တစ္လံုးတစ္ခဲတည္းစုေပးတာက                 အာေပါ
ထိုအတံုးအခဲၾကီးကို ရင့္ရင့္ၿပီးမာလာေအာင္လုပ္ေပးတာက         ေတေဇာ
ထိုသ႑ာန္ကို ပံုမပ်က္ေအာင္ စီမံေပးတာက                 ၀ါေယာ
ထိုဓာတ္ၾကီးေလးပါး အစုအေပါင္းၿဖစ္ေသာ ရူပခႏၶာၾကီး စတင္လာေခ်ၿပီတကား။ သို ့ေသာ္ ထိုခႏၶာစကတည္းက ငိုၿခင္း နွင့္စရပါသည္။
ကေလးငိုသံေတြဆီ အေတြး၀င္ခိုက္ အခန္းေရွ ့ေကာ္ရစ္တာဆီမွ ဘီးလွည္းသံတစ္ခုၾကားရသည္။ ၾကားဖူးသမ်ွလွည္းသံ ေတြထဲမွာ နား၀င္အဆိုးဆံုးဟု သူထင္သည္။ သံမံတလင္းနွင့္ သံဘီးၾကမ္းတို ့၏ ညင္သာမွုကင္းသည့္ ပြတ္တိုက္သံ။ ရုတ္တရက္ ထိုလွည္းဘီးဆီအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ ပိတ္ၿဖဴၿဖဴလႊမ္းထားေသာ အရာတစ္ခုကုိ သယ္သြားသည့္လွည္း။ တအီအီ ငိုရွိဳက္သံတို ့က ေကာ္ရစ္တာတစ္၀ိုက္တြင္ တဒဂၤဆူပြက္သြားသည္။ အင္း……အငိုနဲ ့ဆံုးရတာပါပဲလား။
တကယ္ေတာ့လူေတြက ကိုယ့္အိမ္မွာ ဘာရွိတယ္။ မရွိဘူး သိၾကေပမဲ့ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ဘာရွိတယ္။ ဘာမရွိဘူးဆိုတာ ဂရု မၿပဳမိၾကပါဘူး။ ရထားတဲ့ခႏၶာေလးကိုပဲ ငါ့ခႏၶာဟုထင္ေနၾကသည္။ စင္စစ္ေတာ့ ရထားတဲ့ခႏၶာတိုင္းသည္ တင့္တယ္သည္မရွိ။ ရြံ ့ရွာစက္ဆုတ္ဖြယ္ရာမ်ားခ်ည္းတည္း။ခုၾကည့္ေလ ဦးလူလွ သံုးေလးရက္ ေရမခ်ိဳးမၿပဳၿပင္ရု ံမ်ွၿဖင့္ မတင့္တယ္ေသာ အသြင္ကို ေဆာင္လာေလၿပီ။
ဒါကိုေတာင္ ကိုယ့္ခႏၶာတင္မကဘဲ သူမ်ားခႏၶာကို သြား၍ခ်စ္ၾက။ တပ္မက္ၾကေသးသည္။ စြဲလမ္းမွု လိုခ်င္မွုစေသာ ေလာဘတရားတို ့၏အဆံုးသတ္သည္ ဆင္းရဲၿခင္းသာၿဖစ္သည္။
တကယ့္အစစ္အမွန္မရွိေသာ ရုပ္ခႏၶာေပၚတြင္ အစစ္အမွန္မဟုတ္ေသာအမည္မ်ားဖံုးကာ ထင္မွားမိေတာ့ အေယာနိေသာ နွလံုးသြင္းမွားေတာ့သည္။
ငါ့ခႏၶာ ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ ငါ့သား၊ ငါ့မယား ဟူေသာ တဏွာဒိ႒ိတို ့ၿဖင့္ ေသလြန္ၾကသည္။ ထိုအခါ ေနာက္ခႏၶာမ်ားစြာၿဖင့္ သံသရာကို ဆက္က်င္လည္ရၿပန္ေတာ့၏။ သံသရာဆုိရာတြင္ ဆင္းရဲေသာလမ္းကအမ်ားၿဖစ္သည္။ သံသရာတြင္လည္း ခိုင္မာတာ၊ ေက်နပ္စရာတစ္ခုမွ ရွိသည္မဟုတ္။ ေၾသာ္ တကယ္ေတာ့ ဒီရူပခႏၶာၾကီးက နွစ္သက္စရာမရွိ။ မတင့္တယ္ရြံ ့ဖြယ္ရာ ပါတကား။ ခုနကတြန္းသြားေသာ ဘီးလွည္းေပၚက ခႏၶာကို ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စြန္ ့ပစ္ၾကေတာ့ မွာပါပဲ။
သည္လူလွအတြက္ေကာ……. ။ ေခၚရလြယ္ေအာင္ အေဖအေမမွည့္ေပးထားေသာ္လည္း လူလွဆိုသည္မွာ နာမပညတ္ သာၿဖစ္သည္ေလ။ အေတြးအဆံုးမွာ ဦးလူလွမ်က္နွာေလး ႏြမ္းသြားသည္။
………………… x………………………..x…………………………….x………………………………….
ေလာကဓာတ္သည္ ေန ့မွတဖန္ ညသို ့ေဆာင္ၾကဥ္းၿပန္သည္။ ကားလမ္းေလးသာၿခားေသာ ဤေဆးရုံ၏ အၿခား တစ္ဖက္တြင္ တကၠသိုလ္အေဆာင္မ်ားစြာရွိသည္။ နွစ္သစ္ကူးမည့္ညၿဖစ္၍ လူငယ္မ်ား ဘာမွမဟုတ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည့္ အသံမ်ားကို ဦးလူလွၾကားေနရသည္။
Happy ကိုတန္ဖိုးထားကာ ဆုေတာင္းၾကသည္။ ဆုေတာင္းေပးၾကသည္။ ရသည္ မရသည္ အသာထား။ သူတို ့ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကသည္။ ထိုေပ်ာ္ရႊင္မွုသည္ ေရရွည္ခံေသာ သုခကားမဟုတ္ေပ။ ဘ၀တဏွာကိုသာ ဆက္ကူးမည့္ ဒုကၡသာတည္း။ သို ့ေသာ္ ေကာင္းေသာ ေ၀ဒနာၿဖစ္မွတ္ယူေနၾကသည္မွာ လူငယ္မွမဟုတ္ လူအမ်ားစုလည္း ထိုသို ့ပင္။
ေလာကသဘာ၀အားလံုးသည္ ၿမဲသည္ ဟူ၍ ဘာမ်ွမရွိ။ မိမိသ႑ာန္မွ စိတ္သည္ပင္ ၁ စကၠန္ ့လ်ွင္ ကုေဋတစ္သိန္း မက ေၿပာင္းလဲ၏။ သို ့ေသာ္ အမွန္မသိမွုေၾကာင့္ မၿမင္ၾကပါတကား။ သူကိုယ္တိုင္လည္း လူငယ္ဘ၀ကိုၿဖတ္သန္းဖူး၍ လူငယ္ ေတြရဲ ့ရွင္သန္မွုကို နားလည္ပါသည္ေလ။
ဦးလူလွ ကုတင္ရဲ ့အၿခားတစ္ဘက္ဆီကိုေစာင္းဖို ့ သူ ့ခႏၶာကို မနည္းၾကိဳးစားေနရသည္။ နာက်င္မွုအသီးသီးက ဘယ္ဆီကနာမွန္းမသိေအာင္ ၀င္ေရာက္လာသည္။
ငါ၏သား ငါ၏သမီးဟု ယူဆထားသူမ်ားသည္ အလုပ္အေၾကာင္းၿပကာ ေရာက္မလာၾက။ ေန ့ညေစာင့္ၾကပ္ဖို ့ငွားေပး ထားသည့္ ရူတည္တည္နဲ ့နာစ့္မတစ္ေယာက္ကလည္း အၿမဲရွိေနတတ္သည္မဟုတ္တာမို ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ၾကိဳးစားေစာင္း ၾကည့္သည္။ တဆစ္ဆစ္ေသာနာက်င္မွုတို ့ကို အံတုရင္း………..
ေစာင္းခ်င္တာက နာမ္၊ လုွပ္မရတာက ရုပ္။ နာမ္ကေစခိုင္းလို ့ရုပ္ၾကီးက ေရြ ့လ်ားေပးရေပမဲ ့ ခုေတာ့လည္း နာမ္က ေစခိုင္းတာေတာင္ ရုပ္က မနာခံေတာ့ပါလား။ ထိုခႏၶာသည္ ငါ့ဆႏၵကို နည္းနည္းမွ မလိုက္ပါလား….။ ေရာဂါေ၀ဒနာေၾကာင့္ သက္သာခြင့္သုခကို ေတာင့္တ၍ေနဆဲမွာပင္ ေ၀ဒနာဒုကၡကသာ ၿပင္းထန္စြာနွိပ္စက္၏။ က်န္းမာသန္စြမ္းစဥ္က အတၱဟုထင္ခ့ဲ သမ်ွသည္ ခုေတာ့…………….
အတၱဒီေရလွိဳင္းကို အၿမဲစီးကာ လူ ့ဘ၀ေရယဥ္ေၾကာ၀ယ္ ဦးလူလွ အနွစ္ ၆၀ ကူးခတ္ခဲ့သည္။
တဏွာၿဖင့္ စြဲလမ္းေသာ ဒီခႏၶာ
ဒိ႒ိၿဖင့္ တြယ္တာခဲ့ေသာ ဒီခႏၶာ တြင္ ကိုယ္နွင့္မဆိုင္ေသာ အၿပင္ ဗဟိဒၶခႏၶာကိုပဲ ရူၿမင္ကာ ကိုယ္နွင့္ဆိုင္ေသာ အဇၥ်တၱ ခႏၶာကို လ်စ္လ်ဴရွုခဲ့မိသည္။
ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္သည္ နီးလာပါၿပီတကား။ ငိုၿခင္းတရားေတြ သူ ့အတြက္ ေလာကထဲမွာၿဖစ္ေပၚလာၾကဦးမည္။ ငါ့ဘ၀ ငါ့မီးစာသည္ ဒီဘ၀တြင္ပင္ ၿငိမ္းခ်င္ပါေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ခႏၶာလည္း မရလိုေတာ့။
ညည္းသံၾကား၍ တစ္ဘက္မွ ကုတင္ကို ၾကည့္မိသည္။ ခ်ိဳင့္၀င္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုနွွင့္ ပါးနွစ္ဖက္ေၾကာင့္ ဦးေခါင္းခြံ ပံုသ႑ာန္ပင္ အထင္သားၿမင္ေနရသည့္မ်က္နွာ။
ဦးလူလွ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္လိုက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွ ထိုသူ၏အသံကို လ်စ္လ်ဴရွူလိုက္သည္။ မိမိခႏၶာမွ နာက်င္မွု မ်ားကိုသာ ရူမွတ္ေနမိသည္။
နာက်င္သည္ဟူေသာ ခံစားမွု
မနာက်င္ေတာ့ဟူေသာ ခံစားမွု
စိတ္နွလံုးမသာယာမွုဟူေသာ ခံစားမွု
စိတ္နွလံုးရႊင္ၿပသာယာသည္ဟူေသာ ခံစားမွု စသည့္ ေ၀ဒနာတို ့သည္ ပုဂၢိဳလ္လည္း မဟုတ္။
ပုဂၢိဳလ္၏ အတၱသာရ လည္းမဟုတ္။
ပုဂၢိဳလ္၏ ကိုယ္ထည္လည္းမဟုတ္ဆိုသည့္ အရာမ်ားသည္ သူ ့စိတ္အစဥ္တြင္ ထင္ရွားလာေတာ့သည္။ ထိုအခါ သတၱ၀ါမဟုတ္။
ကိုယ္ထည္မဟုတ္။
ေယာက်္ားမိန္းမ မဟုတ္ဟူေသာ အနတၱသေဘာကို သိၿမင္လိုက္သည့္ခဏမွာ ဦးလူလွ နွုတ္ခမ္းေလး ၿပံဳးသေယာင္ၿဖစ္သြားသည္။
……………………….x…………………………………..x………………………………..x……………………………..
လွပေသာ လိပ္ၿပာေလးမ်ားသည္ ကိ်ဳင္းတံုပန္းကေလးမ်ားအနီးတြင္ ရစ္၀ဲေနၾကသည္။ ေနၿခည္နုနုတို ့တိုး၀င္ေနေသာ အခန္းၿပတင္းေဘးရွိ ကုတင္ေလးတြင္မူ လူနာကင္းမဲ့ေနေလသည္။


                                    ဧပရယ္ေဆြေဆြ