✿  ဆႏၵ ✿ 


-နင္ငါ႕ကိုအိပ္မက္ထဲထိ
     ဆြဲေခၚစရာမလိုပါဘူး။
     တေရးနုိးရင္ပဲ
     အမွတ္ရေနေစခ်င္တာ။
-နင္ငါ႕ကိုေတြ႕တိုင္း
     လြမ္းျပေနစရာမလိုပါဘူး။
     နင့္ရင္ထဲမွာပဲ
     အျမဲရွိေနေစခ်င္တာ။
-နင္ငါ႕ကိုအခ်ိန္တိုင္း
     သတိရဖို႔မလိုပါဘူး။
     မၾကာမၾကာပဲဲ
     နင့္အေတြးထဲမွာပဲေနေစခ်င္တာ။
-နင္ငါ႕ကုိမခြဲနိုင္လို႔
     ငိုေနစရာမလိုပါဘူး။
     ေ၀းေနရတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ
     ၾကားစကားေတြကိုပဲ
     မ်က္ကြယ္ျပဳေနေစခ်င္တာပါ။
-နင္ငါ႕ကိုေသေလာက္ေအာင္
     ခ်စ္ဖို႕မလိုပါဘူး။
     တသက္စာမၿပယ္တဲ့အထိပဲ
      ခ်စ္ေနေစခ်င္တာပါ။



♡♥ ဧပရယ္ေဆြေဆြ ♡♥

Posted by Unknown on Sunday, August 25, 2013
0 comments
categories: | | edit post

မင္းသာ

 

♥-မင္းသာ…

     သက္ဦးဆံပိုင္တဲ႔

     ဘုရင္မတစ္ပါးျဖစ္ခဲ႔ရင္

     မင္းအတြက္ငါ

     ရဲရင္႔တဲ႔

     စစ္သူၾကီးတစ္ေယာက္

     ျဖစ္ပါရေစ။


-မင္းသာ……

     လွပတဲ႔

     ပန္းတစ္ပြင္႕ျဖစ္ခဲ႕ရင္

     မင္းအတြက္ငါ

     ခၽြန္ထက္တဲ႔

     ဆူးတစ္ေခ်ာင္း

     ျဖစ္ပါရေစ။


♥-မင္းသာ……

     အစြမ္းထက္တဲ႔

      ျမွားတစ္စင္းျဖစ္ခဲ႔ရင္

      မင္းအတြက္ငါ

      သန္မာတဲ႔

     ေလးတစ္လက္

      ျဖစ္ပါရေစ။


-မင္းသာ…….

     ခ်စ္တတ္တဲ႔

     ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ရင္

     မင္းအတြက္ငါ

     သစၥာရွိျပီး

     နားလည္ေပးတတ္တဲ႔ခ်စ္သူတစ္ေယာက္

     ျဖစ္ပါရေစ။


-ဧပရယ္ေဆြေဆြ -

Posted by Unknown on
0 comments
categories: | | edit post

လ်ွပ္ကယ္ၿပိဳးၿပက္ ေလညင္းစက္နွင့္
ၿဖဴးၿဖဴးသုတ္ေလ မိုးနံ ့ေ၀သည္
ရင္တြင္းနွစ္ၿခင္း ပ်ံ ့၍တည္း။

ထစ္၍သာခ်ဳန္း တအံုးအံုးနွင့္
ေလနွင့္သစ္ခက္ ရိုက္နွစ္ခတ္ေသာ္
ရင္မွာဆည္းသည္ တႏွံဳးနွံဳးတည္း။

တိမ္မဲလိပ္ဆင္ ဤေကာင္းကင္သည္
ၿဖဴမဲမခဲြ သာတူၿမဲၿဖင့္
သြန္းပက္ကာရြာ လူ ့ၿပည္မွာ၀ယ္
စြတ္စို စိမ္းလန္း အၿမင္ဆန္းသည္
မိုး၏ ပန္းခ်ီေဆးပင္တည္း။
ဧပရယ္ေဆြေဆြ (1: 38 PM 15-8-2013)

Posted by Unknown on Wednesday, August 21, 2013
0 comments
categories: | | edit post

စြန္ ့လႊတ္မွုလိုအပ္ပါတယ္
ဒဏ္ရာၿဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလိုပါဖူး
သံုးေဆာင္ဖို ့လိုအပ္ပါတယ္
အဆီပိုေအာင္ေတာ့ မၿဖစ္သင့္ဖူး
လွပဖို ့လိုအပ္ပါတယ္
ေရာင္စံုသံုးဖို ့မလိုပါဖူး
၀တ္စားဖို ့လိုအပ္ပါတယ္
ကၠေၿႏၵမဲ့ေအာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး
ေခတ္နဲ ့အမီေနတာ လိုအပ္ပါတယ္
ေက်ာ္လႊားလိုက္ဖို ့မလိုပါဖူး
ယဥ္ေက်းမွုဆိုတာ ရွိသင့္ပါတယ္
တုစရာမဟုတ္တာကို ခိုးဖို ့မလိုပါဖူး
သာမညကို ပဓာနလုပ္
ဤေလာကီအလုပ္၀ယ္
လမ္းလဲြကိုမနင္း အလယ္လတ္လမ္းသို ့ဆင္း။
ဧပရယ္ေဆြေဆြ

Posted by Unknown on
0 comments
categories: | | edit post

ေျမြျဖဴတစ္ေကာင္လို
ပတ္ဝိုက္ထားတဲ႔ ဒီသဲေခ်ာင္းၾကီးရဲ႕
ဦးတိုက္ရာေနရာမွာ ငါတို႔ရြာရွိတယ္။
ေခ်ာင္းဟာေခ်ာင္းမဟုတ္သလို
ေနတက္လြန္းတဲ႔..ကေဝမ,ဆန္တဲ႔ ေခ်ာင္း..။
ျဖဴလြလြ သူ႕ရင္ဘက္ကို ထာဝရဖြင္႔ျပထားတက္တဲ႔....
ယင္းေခ်ာင္း........   ........။
အေမ႔ျပစ္ခံသူရဲေကာင္းေတြကို
အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးျပီး...
သူနဲ႔မဆိုင္သလို..ခပ္စုတ္စုတ္
မႈန္ကုတ္ကုတ္လုပ္္ေနတက္တဲ႔...ဒီျမိဳ႕...။
အခြင္႔ထူးခံလူတန္းစားမဟုတ္တဲ႕...ျမိဳ႕..။
ေအာင္ဆန္းဆိုတဲ႔..မႈန္ကုတ္ကုတ္ လူနဲ႔တူတဲ႔ျမိဳ႕...။
နတ္ေမာက္ျမိဳ႕...။
မန္က်ည္းပင္တန္းေတြ ထီးလိုမိုးထားတဲ႔ ျမိဳ႕..
ဖုန္ထူထူလိႈင္းထန္ေနတဲ႔...
ေလေပြပူေတြေပါတဲ႔ျမိဳ႕...။
မုတ္သုံေလရဲ႕..
ဥေပကၡာတရားနဲ႔ယဉ္ပါးေနတဲ႔
စိုထိုင္းမႈကင္းမဲ႔တဲ႔ျမိဳ႕..။
မိန္းမရႊင္တစ္ေယာက္ဆန္တဲ႔
ျမိဳ႕ျပစနစ္ေတြကင္းတဲ႔
ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ျမိဳ႕...။
ၾကက္တြန္သံ..
အုန္းေမာင္းေခါက္သံနဲ႔...အတူ..
နိုးထ ဝတ္ျပဳတက္တဲ႔...ဒီျမိဳ႕...။
ရင္ဘက္ထဲမွာ..အျမဲတမ္း...
တမ္းတမိတဲ႔..ျမိဳ႕...။

                                                  ကိုကိုခန္႔ေခ်ာၾကီး

Posted by Unknown on Friday, August 16, 2013
0 comments
categories: | | edit post

 

တခါတုန္းက ပဲႀကီးေလွာ္ အင္မတန္ႀကဳိက္တတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ရွိသတဲ့။
ပဲႀကီးေလွာ္ ႀကဳိက္တတ္ေပမယ့္ သူမရဲ႕ ျပႆနာကေတာ့ ပဲေလွာ္ စားၿပီးတုိင္းမွာ
စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တားမႏုိင္ဆီးမရ
ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေလလည္တတ္တာပါပဲတဲ့။

တေန႔က်ေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးဟာ လူတေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀကဳိက္သြားၿပီး
လက္ထပ္ေတာ့မယ္ အလုပ္မွာ သူမ ဘာသာေတြးသတဲ့။ “ငါ႔ေယာက္်ားဟာ အင္မတန္
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တယ္။ ငါ႔ရဲ႕
အီးေပါက္တတ္တဲ့အက်င့္ကုိ သူ႕အေနနဲ႔ ႏွစ္သက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
လုိ႔ေတြးမိၿပီး ပဲႀကီးေလွာ္စားတဲ့အက်င့္ကုိ အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္လုိက္သတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာခဲ့ၿပီး တရက္ အလုပ္ကေန အိမ္အျပန္ လမ္းမွာ
သူမရဲ႕ ကားပ်က္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာရမွာမုိ႔
ေနာက္က်မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ခင္ပြန္းသည္ကုိ ႀကဳိတင္ ဖုန္းဆက္
အေၾကာင္းၾကားထားလုိက္တယ္။

အိမ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေနတုန္းမွာ လမ္းမွာ ပဲႀကီးေလွာ္သည္နဲ႔
ပက္ပင္းတုိးေရာတဲ့။ ပဲႀကီးေလွာ္ကုိ ျမင္ေတာ့ စားခ်င္စိတ္က တေက်ာ့ျပန္ၿပီး
ထႂကြေသာင္းက်န္းလာျပန္ေတာ့တာေပါ႔။

အိမ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းေသးေတာ့ “အခုေန စားသြားလုိက္ရင္
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ေလာက္ဆုိ အီးေပါက္တာလည္း
ၿပီးသြားေလာက္ေရာေပါ႔”လုိ႔ ေတြးၿပီး စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ ပဲႀကီးေလွာ္ေတြ
ဝယ္စားမိေရာတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ တလမ္းလုံး အီးေတြ တဘြတ္ဘြတ္ ေပါက္ရင္း ျပန္လာခဲ့တယ္။
အိမ္နားေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ ေနသာထုိင္သာရွိသြားၿပီး
သူမဘာသာလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ ေအာင့္အီးသြားႏုိင္ၿပီလုိ႔ တြက္ဆမိသတဲ့။

အိမ္ေပါက္ဝမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ဟာ သူမကုိျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ အင္မတန္
စိတ္လႈပ္ရွားဟန္နဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ဆီးေျပာတယ္။

“အခ်စ္ေရ…. ညစာအတြက္ အံ့အားသင့္စရာတခု ကုိယ္စီစဥ္ထားတယ္၊ သိလား”

အဲဒီလုိ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူမ မ်က္ႏွာ(မ်က္စိ)ကုိ အဝတ္စည္းလုိ႔
ထမင္းစားခန္းထဲကုိ တန္းေခၚသြားတယ္။ ထမင္းစား စားပြဲက ကုလားထုိင္မွာ
ထုိင္ခုိင္းတယ္။ ထုိင္ၿပီးၿပီးခ်င္း သူမမ်က္ႏွာမွာစည္းထားတဲ့ အဝတ္ကုိ
ျဖည္ေပးမယ္အလုပ္ ဧည့္ခန္းထဲက တယ္လီဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္က
မ်က္ႏွာစည္းထားတဲ့ အဝတ္ကုိ သူျပန္မလာခင္ ျဖည္မၾကည့္ဘုိ႔ ကတိေတာင္းၿပီးမွ
တယ္လီဖုန္းကုိ သြားကုိင္တယ္။

တကယ္ေတာ့ သူမ စားလာတဲ့ ပဲႀကီးေလွာ္ဟာ အဲသည္အခ်ိန္အထိ အရွိန္မေသေသးဘူး။
ခဏအတြင္းမွာပဲ ဗုိက္ထဲမွာ ေလေတြ တင္းလာၿပီး ထိန္းမထားႏုိင္ေလာက္ေအာင္
ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဖုန္းေျပာေနတာကုိ
အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သူ မရွိတုန္း ခါးကေလးကုိ အသာလိမ္၊ တင္ကေလးတဖက္
အသာႂကြၿပီး အီးတလုံးကုိ အားပါးတရ လႊတ္ထည့္လုိက္တယ္။ အဲဒီအီးဟာ
အသံက်ယ္႐ုံတင္မကဘူး၊ အနံ႕ကလည္း ေျမေဆြးကားႀကီးတစီး
ျဖတ္ေမာင္းသြားသလုိပဲတဲ့။

ၿပီးေတာ့မွ သူမေပါင္ေပၚမွာ ျဖန္႔တင္ေပးထားတဲ့ လက္သုတ္ပုဝါကုိ
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အသာျဖန္႔ကုိင္လုိက္ၿပီး ေလထဲက အနံ႔ေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္
လက္သုတ္ပုဝါနဲ႔ အသည္းအသန္ ယပ္ခတ္ၿပီး ထုတ္လုိက္တယ္။ ခဏေနျပန္ေတာ့
ေနာက္ထပ္တင္ပါးေလးတဖက္ကုိ ႂကြလုိက္ျပန္ၿပီး အီးသုံးလုံး ဆက္တုိက္
ေပါက္ထုတ္လုိက္ျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ အမႈိက္ကားႀကီး
ျဖတ္ေမာင္းသြားသလုိပါပဲတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲက ေယာက္်ားဖုန္းေျပာေနတဲ့အသံကုိ တဖက္က နားစြင့္ရင္း
ေနာက္ထပ္ဆယ္မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာ သူမဟာ တင္ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကုိ
တလွည့္စီႂကြၿပီး အီးေတြ ဆက္တုိက္လႊတ္ေနခဲ့သတဲ့။ ဧည့္ခန္းထဲက ခင္ပြန္းသည္
တယ္လီဖုန္းခ်ေတာ့မလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာေနသံ ၾကားတဲ့အခ်ိန္က်မွ သူမဟာ
ပတ္ဝန္းက်င္ ေလထုထဲက အနံ႔ေတြေပ်ာက္ေအာင္ လက္သုတ္ပုဝါနဲ႔ ကဗ်ာကယာ
ယပ္ထုတ္လုိက္ၿပီး လက္သုတ္ပုဝါကုိ ေပါင္ေပၚမွာ ျပန္ျဖန္႔တင္၊
လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကုိ အသာယွက္လုိ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္တဲ့အၿပဳံးေလးနဲ႔
ခင္ပြန္းသည္အလာကုိ ေစာင့္စားေနလုိက္တယ္။

ခင္ပြန္းသည္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူမဟာ ပီဘိ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့
ဇနီးသည္ကေလးတေယာက္ပုံမ်ဳိး ဖမ္းေနေတာ့တာေပါ႔။ ခင္ပြန္းဟာ ဖုန္းေျပာတာ
အခ်ိန္ၾကာသြားတဲ့အတြက္ သူမကုိ ေတာင္းပန္လုိက္ၿပီး သူမသိေအာင္
အဝတ္စည္းထားတဲ့ေအာက္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေသးသလားလုိ႔ ေမးတယ္။ သူမကလည္း
ဟင့္အင္း၊ ေခ်ာင္းမၾကည့္ပါဘူးလုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။

အဲသည္ေတာ့မွ ခင္ပြန္းသည္က သူမ မ်က္ႏွာမွာ စည္းထားတဲ့ အဝတ္ကုိ အသာအယာ
ဖယ္ေပးလုိက္တယ္။ သူမ အႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။

ထမင္းစားပြဲ ပတ္ပတ္လည္မွာ ဧည့္သည္ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူမကုိ
“ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး” ေျပာဖုိ႔ ထုိင္ေစာင့္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕လုိက္ရသတဲ့။

Posted by Unknown on Wednesday, August 14, 2013
0 comments
categories: | | edit post

 ကုိေက်းညိဳတို႔ လင္မယား ေတာလမ္းတခုမွာ ကားေမာင္းလာတုန္း ေဒၚေရႊညိဳက ကားကုိရပ္ခိုင္းတယ္..."ကုိေက်းညိဳ ကားခဏရပ္စမ္းပါ က်မအိမ္သာသြားခ်င္လို႔"
"အိမ္သာမွ မရိွတာ"
"ရတယ္ ဟိုခ်ဳံေဘးသြားလိုက္မယ္"
... ဆိုျပီး ခ်ဳံအကြယ္ကုိ ဝင္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခ်က္ျခင္းျပန္ထြက္လာျပီး ကုိေက်းညိဳကုိ လွမ္းေျပာတယ္... ...
"အခင္းႀကီးသြားျပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္စရာ ဘာမွမရိွဘူး ကုိေက်းညိဳရဲ႕"
"မင္းမွာ ပုိက္ဆံအိတ္ပါတယ္မို႔လား၊ တန္ဖိုးႀကီးတာေတြမသံုးနဲ႔၊ တစ္က်ပ္နဲ႔ ရွင္းလိုက္"
"အင္း... အင္း"
ခ်ဳံထဲျပန္ဝင္သြားတယ္
အေတာ္ေလးၾကာတာ့ ေဒၚေရႊညိဳတစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ ျပန္ထြက္လာတယ္။
လက္မွာလဲ မစင္ေတြ ေပလို႔... ...
"ဟာ... မေရႊညိဳ၊ ဘယ့္ႏွာျဖစ္လာတာတုန္း"
"ရွင္ေပးတ့ဲအႀကံ မစြံပါဘူးရွင္"
"ဘာလို႔တုန္း"
"ရွင္ေျပာတ့ဲအတိုင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္တာ၊ ငါးမူးတေစ့က ဖင္ထဲဝင္သြားျပီး တစ္ေစ့က မစင္ပံုထဲက်လို႔ မနဲျပန္ဆြဲထုတ္ခ့ဲရတယ္"
"ဟ့ဲ... ဘယ္က ငါမူးေစ့ေတြက ပါဘာရတာတုန္း၊ ငါေျပာတာ တစ္က်ပ္တန္ဟ"
"အို.. ရွင့္ႏွယ္၊ ငါးမူး ႏွစ္ေစ့ကလည္း တစ္က်ပ္ပါဘဲေတာ့"
ေသဟ


https://www.facebook.com/thanlayko
သန္၄ကုိ-ဘာသာျပန္သည္

Posted by Unknown on
0 comments
categories: | | edit post

 ♥♫ ♥♫ခ်စ္ၿခင္းဆိုတဲ့ အနုပညာ♥♫ ♥♫
 
♥မီးေတာက္တစ္ခုဟာ ေလာင္စာမရွိဘဲ မေတာက္နိုင္ဘူး
♥သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ ခံစားခ်က္မရွိဘဲ နားမ၀င္နိုင္ဘူး
♥အိပ္မက္တစ္ခုဟာ စြဲလမ္းမွုမရွိဘဲ မမက္နိုင္ဘူး
♥ေလွတစ္စင္းဟာ ေလွာ္ခတ္သူမရွိဘဲ ကမ္းေၿခမေရာက္နိုင္ဘူး
♥အခ်စ္တစ္ခုဟာလည္း အေတြးမရွိဘဲ မသက္၀င္နိုင္ဘူး။
♥ခ်စ္တဲ့သူအေၾကာင္း ကိုယ္စဥ္းစားေလေလ
♥သူဟာကိုယ့္ရင္မွာ နက္ရွိုင္းလာေလေလပါပဲ
♥ဒါဟာ ခ်စ္ၿခင္းရဲ ့ အနုပညာပါ။

                ♥♥ဧပရယ္ေဆြေဆြ♥♥

Posted by Unknown on Saturday, August 3, 2013
1 comments
categories: | | edit post

 
ပိတ္ထားတဲ့ လက္နွစ္ဘက္ကိုဖြင့္လိုက္သလို
ၿမင္ကြင္းဟာ ပိုက်ယ္လာတယ္။

ေႏွးေကြးတဲ့ ေၿခအစံုကို စက္တပ္သလို
ပန္းတုိင္ဟာ ပိုလွမ္းသြားတယ္။

ေရႊေရာင္သန္းတဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာ
အေတာင္ပံတပ္လိုက္သလို
ရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။

တမ္းတမ္းတတနဲ ့ ၾကင္နာၿခင္းေတြကလည္း
ေပ်ာက္သြားတဲ့ စိတ္ကူးလို
အိုခ်ိန္ဆည္းဆာသို ့ၿဖစ္လာတယ္။
                        ဧပရယ္ေဆြေဆြ

Posted by Unknown on
0 comments
categories: | | edit post


ေတာင္ပံေညာင္းေအာင္ ကေနတဲ့
ငါ့အလြမ္းေတြ နင္မၿမင္ေသးဘူးလား။
ဘယ္ကႏာၱရမွ ဒီေလာက္ေၿခာက္ေသြ ့မယ္ မထင္ပါဘူး။
မင္းရဲ ့ယဥ္ေက်းမွု ကရိပ္မွာ
တိတ္ဆိတ္စြာ စီးခိုရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တာ။

ခ်ိဳအီဆြတ္ပ်ံ ့ေအာင္ ေ၀ေနတဲ့
ငါ့ခ်စ္ၿခင္းေတြ နင္မၿမင္ေသးဘူးလား။
ဘယ္၀ဠာမွ ဒီေလာက္ကာဗြန္ေတြမ်ားမယ္ မထင္ပါဘူး။
မင္းရဲ ့ေစစားမွု ေလာင္းရိပ္မွာ
ဒူးေထာက္ကာ က်ရွုံးရင္း လြင့္ေမ်ာေနခဲ့တာ။

တကယ္ေတာ့ဟာ……
အၿဖဴေရာင္လြတဲ့ ငါ့စာမ်က္နွာက
မင္းၿခစ္တဲ့ မင္နီေတြနဲ ့သာ
စာေမးပဲြခန္းက ထြက္ခဲ့ရသူပါ။
                ဧပရယ္ေဆြေဆြ

Posted by Unknown on
2 comments
categories: | | edit post

ေမတၱာေမွာ္ဓာတ္ေတြ ၿပည့္နွက္ေနတဲ့
အသိပ္သည္းဆံုး ဂယ္လာရီထဲမွာ
ယိုစီးက်ေနတဲ့ နွင္းစက္ေတြနဲ ့အတူ
ငါေအာ္ခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့
နံရံေတြသိဟန္မတူခဲ့ဘူး။

ၾကင္နာၿခင္းေတြ လ်ွံက်ေနတဲ့
အက်ယ္ၿပန္ ့ဆံုး နွလံုးေသြးထဲမွာ
တစ္ေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြနဲ ့အတူ
ငါက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြကိုေတာ့
ေကာင္းကင္ၾကီး သိဟန္မတူခဲ့ဘူး။

ခ်စ္ၿခင္းတရားေတြ စုပံုေနတဲ့
ဂႏ ၱ၀င္ေၿမာက္ ငါ့ရင္ခြင္ထဲမွာ
တလက္လက္ထေနတဲ့ ေနေရာင္နဲ ့အတူ
ငါခံစားခဲ့တဲ့ မီးေတာက္ေတြကိုေတာ့
ေနမင္းၾကီး သိဟန္မတူခဲ့ဘူး။
အင္းေလ………အခ်စ္ဆုိတာ
လွပလြန္းတဲ့
အနာတရ၀တ္ရုံတစ္ထည္ပဲဟာ။

                            ဧပရယ္ေဆြေဆြ (8-1-2013  8  း 43 )

Posted by Unknown on
0 comments
categories: | | edit post

ဤစာစုသည္ " ဒရဗာရီလာလ ဆတ်ဘတၱ "၏ ဟိႏၵီဘာသာၿဖင့္ေရးသားထားၿခင္းကို ဆရာၾကီးပါရဂူမွ ဘာသာၿပန္ခဲ့ေသာ  " ဗုဒၶ ဒိုင္ယာရီ " စာအုပ္မွ ေကာက္နွုတ္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ရူးသြပ္ေနေသာ ကမာၻေလာက

ယခု အေတာအတြင္း ညဥ့္ေပါင္းမ်ားစြာ ထူးထူးၿခားၿခားစဥ္းစားဆင္ၿခင္မွု ၿပဳလာခဲ့ေလသည္။ အၾကင္သစၥာတရားကို ရရွိဖို ့ရန္အတြက္ အိမ္တံခါးကိုစြန္ ့ခြာလာခဲ့ၿပီး အက်င့္တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ခဲ့၏။ ထိုသစၥာတရားကို ရရွိေသာ အခါ၌ ငါသည္အံ့ၾသသြားမိသည္။ ယင္းသစၥာတရားကို ေတြ ့ၿမင္သိရွိရသၿဖင့္ငါ၏ဘ၀သည္ ေအာင္ၿမင္ထေၿမာက္သြား ခဲ့ေလၿပီ။
    သို ့ရာတြင္ ဤမ်ွၿဖင့္ဘ၀၏ေအာင္ၿမင္မွု ၿဖစ္နိုင္ပါသေလာ။ ငါသည္ သစၥာတရားကိုရရွိၿခင္းေၾကာင့္ တစ္သက္ လံုးပီတိၿဖစ္ေနၿပီး အ၀ိဇၨာထဲတြင္ နစ္ၿမွဳပ္ေနသည့္ ကမာၻေလာကအားေမ့ေနမည္ဆိုလ်ွင္ ငါ၏ဘ၀သည္ ေအာင္ၿမင္မွု ရရွိပါမည္ေလာ။ လူ ့ေလာကအတြင္း၌ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသည္ တစ္ကမာၻလံုး၏မ်က္စိ အၿမင္မေရာက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ၿမင့္မားသည့္ေနရာ၌ တက္ေနလို ့ရပါမည္ေလာ။ ေလးဘက္ေလးရပ္တြင္ ငရဲအတိၿဖစ္ေနၿပီးလ်ွင္ နားကဲြလုမတတ္ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနၾကၿပီး အပုပ္နံ ့တေထာင္းေထာင္းထြက္ေနသည္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ နွာေခါင္းမေဖာ္ရဲေအာင္ ၿဖစ္ေန သည့္ ကမာၻေလာက၏အလယ္၌ ကိုယ္တစ္ဦးတည္းက ပန္းရနံ ့ကို ရွဴကာရွဴကာနွင့္ ေတးသီခ်င္းကို က်ဴကာက်ဴကာ နွင့္ ေပ်ာ္ၿမဴးေနလို ့ၿဖစ္နိုင္မည္ေလာ။
ကမာၻေလာကမွာ အကယ္၍ မေကာင္းမွုမ်ားရွိေနလ်ွင္ ထိုမေကာင္းမွုမ်ား၏ အက်ိဳးကို ငါလည္းအနည္းနွင့္အမ်ား ခံစားရလိမ့္မည္သာၿဖစ္ေပသည္။ ကမာၻေလာကအား ၿမွင့္မတင္ဘဲနွင့္ ငါဘယ္အထိ ၿမင့္နိုင္မည္နည္း။
    သို ့ရာတြင္ ကမာၻေလာကကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ၿမွင့္တင္မည္နည္း။ ကမာၻေလာကသည္ ၿမင့္လိုသည့္စိတ္ရွိပါ သေလာ။ ကမာၻေလာကသည္ လမ္းမွန္ေပၚကေလ်ွာက္သြားလိုသည့္ ဆႏၵရွိပါသေလာ။ ငါသိၿမင္ရရွိသည့္ သစၥာတရား ၏အရွိန္အေစာ္ကို ကမာၻေလာကသည္ ခံနိုင္ရည္ရွိပါမည္ေလာ။
    ကမာၻေလာကသည္ " အလြန္ " ၀ါဒကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူၿဖစ္သည္။ လြန္ကဲမွုကိုသာလ်ွင္ ၾကီးက်ယ္ သည္ဟု သူထင္ၿမင္ယူဆသည္။ လြန္ကဲမွု၏ေရွ ့ေမွာက္၌သာလ်ွင္ သူဦးညြတ္သည္။ သူသည္ဥစၥာဓနနွင့္ စည္းစိမ္ လြန္ကဲမွုၿပဳသူ သူေဌးသူၾကြယ္တို ့ကို ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္လိမ့္မည္။အာဏာလြန္ကဲမွုၿပဳသူ မင္းစိုးရာဇာတို ့အား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လိမ့္မည္။ကိုယ္ကာယကို ဒဏ္ထားၿခင္း သို ့မဟုတ္ ညွဥ္းပန္းၿခင္း အက်င့္လြန္ကဲမွုကိုၿပဳသူ ရေသ့ သူေတာ္တို ့အား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လိမ့္မည္။
    ကမာၻေလာကသည္ လ်ွိဳ ့၀ွက္မွုကိုကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူၿဖစ္သည္။ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ကို ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ သူၿဖစ္သည္။ ေၾကာက္ရြံ ့ဖြယ္ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူၿဖစ္သည္။ ေမတၱာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူ မဟုတ္ေပ။ ရုိးသားမွုကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူ မဟုတ္ေပ။
    ကမာၻေလာက၏ " အလြန္ " ၀ါဒဟူသမ်ွမွာ ဒုကၡေပးသည့္အရာမ်ားသာလ်ွင္ ၿဖစ္ၾကသည္။ အရာသာတစ္ခု တည္း လြန္လြန္ကဲကဲၿဖစ္ေနလ်ွင္ အစာအာဟာရသည္ ခံတြင္းေတြ ့သည့္အစာအာဟာရတစ္ခု မၿဖစ္နုိင္ေပ။ ဆားခ်ည္းထည့္ၿခင္းအားၿဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ငရုတ္သီးခ်ည္းထည့္ၿခင္းၿဖင့္လည္းေကာင္း၊ ထန္းလ်က္ခ်ည္းထည့္ၿခင္း အားၿဖင့္လည္းေကာင္း၊ အစာအာဟာရသည္ အရသာရွိသည့္ အစာအာဟာရတစ္ခုၿဖစ္မလာနိုင္ေပ။ အရသာရွိသည့္ အစာအာဟာရတစ္ခုၿဖစ္ရန္အတြက္ သူ ့အတိုင္းအရွည္နွင့္သူ အားလံုးပင္လိုအပ္သည္။
    လူ ့ဘ၀အတြက္လည္း ဤနည္းအတိုင္းၿဖစ္သည္။ လူ ့ဘ၀၌ စြန္ ့လႊတ္မွုလိုအပ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ဒဏ္ထားၿခင္း သို ့မဟုတ္ ညွဥ္းဆဲၿခင္းမ်ိဳးမူ မလိုေပ။ လူ ့ဘ၀၌ သံုးေဆာင္ခံစားမွုလိုအပ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ကၠေၿႏၵ တို ့၏ ေက်းကၽြန္ၿဖစ္စရာမလိုေပ။ လမ္းစဥ္မွာ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ၿဖစ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ကမာၻေလာကသည္ ယင္းအခ်က္ကို နားလည္နိုင္ပါမည္ေလာ။ ယင္းသို ့ၿဖစ္လ်ွင္ ငါသည္ ကမာၻေလာကအား သစၥာတရားကို ဘယ္လိုလုပ္ ညႊန္ၿပမည္နည္း။
    ေနာက္အခက္အခဲတစ္မွာ ကမာၻေလာက၏ အၿမင္သည္ ေၿပာင္းၿပန္လံုးလံုးၿဖစ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကမာၻ ေလာကသည္ လိုအပ္သည့္အရာကို မလိုအပ္ဟုအထင္ရွိသည္။ မလိုအပ္သည့္အရာကိုမူ လိုအပ္သည္ဟုအထင္ရွိ သည္။ ပဓာနကို သာမညလုပ္ၿပီး သာမညကိုမူ ပဓာနလုပ္သည္။ ယင္းသို ့လ်ွင္ သူ၏မ်က္စိအၿမင္သည္ ပ်က္စီးေန သည္ၿဖစ္ရာ သူ ့ကိုဘယ္လိုလုပ္ၿပလို ့ရမည္နည္း။
    လူသည္ သုခကိုလိုခ်င္သည္။ ဒုကၡကိုေၾကာက္လန္ ့သည္။ သို ့ရာတြင္ သုခနွင့္ ဒုကၡကိုလည္း နားလည္ေအာင္ မၾကိဳးစားေပ။ သုခနွင့္ ဒုကၡ၏အေၾကာင္းကိုလည္း သေဘာေပါက္ေအာင္ အားမထုတ္ေပ။ အၾကင္စိတ္လွုပ္ရွားေဖာက္ ၿပန္မွုမ်ားေၾကာင့္ လူသည္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရ၏။ အၾကင္စိတ္လုွပ္ရွားမွုမ်ားသည္ ကမာၻေလာကအား ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေစ၏။ ထိုစိတ္လွုပ္ရွားမွုကို ပယ္ေဖ်ာက္ပစ္ဖို ့စိတ္မကူးေပ။
ငါတို ့၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ရွိသည့္ လက္ညွိဳးထိုးမလြတ္ေသာ ဒုကၡ၏အေၾကာင္းမ်ားကိုမွု ဖယ္ရွားေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို ့ စိတ္မကူးေပ။ စိ္တ္ကူးသည္ကား နတ္ၿပည္ဆိုသည္မွာ ဘယ္ဆီမွာရိွသနည္း။ နတ္ၿပည္ဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုအရာ ၿဖစ္သနည္း။ နတ္ၿပည္မွာ နတ္သမီးမ်ားကို ရနိုင္သေလာ။ ငရဲၿပည္ဘယ္မွာရွိသနည္း။ တန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ ဘယ္မွာ ရွိသနည္း။ တန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုအရာနည္း။ ပရေလာက ဘယ္မွာရွိသနည္း။ ပရေလာကဆို သည္မွာ ဘယ္လိုအရာနည္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားၿဖစ္သည္။ ယင္းသို ့အက်ိဳးမရွိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား၌ သာလ်ွင္ ဦးေနွာက္အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။
    ယင္းအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာလ်ွင္ အေၿခၿပဳၿပီး အသင္းအပင္း အုပ္စုဖဲြ ့ၾကသည္။ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး ပဋိပကၡ ၿပဳၾကသည္။ ကဲ့ရဲ ့ရွုတ္ခ်ၾကသည္။ ယင္းကိုပင္ ဘာသာတရားဟုေခၚေသးသည္။ ဤမ်ွေလာက္ရူးသြပ္ေနသည့္ ကမာၻ ေလာကအား ငါဘာညႊန္ၾကားေၿပာၿပမည္နည္း။ ဘယ္လိုညႊန္ၾကားေၿပာၿပမည္နည္း။
    ကမာၻေလာကသည္ ေၾကာင္သူေတာ္ကို အထင္ၾကီးသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူက ပရေလာကစသည့္ စကားလံုးမ်ားကို အသံုးၿပဳၿပီး သူ ့ကိုေက်နပ္နွစ္သိမ့္ေစမည့္ စိတ္ကူးယဥ္မ်ားကို ေၿပာၿပလ်ွင္လည္းေကာင္း၊ သဗၺညဳတ (ဘာမဆိုသိသူ) အၿဖစ္ၿဖင့္ အယံုသြင္းၿပီး သူ ့ကိုလွည့္စားလ်ွင္လည္းေကာင္း၊ ကမာၻေလာကသည္ ထိုသူ ့အေပၚ၌ အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ေလသည္။
သို ့ရာတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က အမွန္တရားကို ေၿပာၿပလ်ွင္လည္းေကာင္း၊ မသိသည့္အရာကို မသိဟုေၿပာၿပလ်ွင္ လည္းေကာင္း၊ သုခ၏လြယ္ကူေသာ လမ္းစဥ္ကိုေၿပာၿပလ်ွင္လည္းေကာင္း၊ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုမူ ဤအရူးကမာၻေလာကက အရူးဟုပင္ သမုတ္ေပလိမ့္မည္။ ကမာၻေလာကသည္ မိမိအား စိတ္ကူးယဥ္ဖို ့ အခြင့္အလမ္းမ်ားမ်ားရမည့္ အေမွာင္ ထဲသို ့ တစ္စံုတစ္ဦးက တြန္းပို ့ေစရန္လိုလားသည္။
    ကမာၻေလာကသည္ အလင္းေရာင္ကို အလိုမရွိေပ။ အေၾကာင္းမူကား အလင္းေရာင္ထဲ၌ စိတ္ကူးယဥ္အတြက္ ေနရာမရွိေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ေလသည္။ ကမာၻေလာကသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ေနၿပီးအပိုင္းအၿခားမရွိသည့္ စိတ္ကူးယဥ္မွု မ်ားကို ၿပဳလုပ္ေနလိုသည္ ့ဆႏၵရွိသည္။ ယင္းကဲ့သုိ ့ေသာ ကမာၻေလာကအား အလင္းေရာင္ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ေပးမည္ ေလာ။ အင္း…ငါဘာမွ မလုပ္လိုေတာ့။ ကမာၻေလာကလည္း သူ ့ဘာသာသူ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခ်င္ေနေပေစ။ ငါ လည္း ငါ့ဘာသာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ ့ေလ်ာ့ပင္ ေနလိုက္ေတာ့မည္။
    မာရ္(နတ္)ယုတ္က ေၿပာလာၿပန္သည္။
" အဲဒီလိုေနတာဘဲ ေကာင္းသည္။ သင္ သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္မည္မၾကံပါနွင့္။ သင္က အမွန္တရား ကို ေပးခ်င္သည္။ ကမာၻေလာကက အလွကို လိုခ်င္သည္။ သင္က ေၿဖာင့္မွန္သည့္လမ္းကို ေၿပာၿပလိုသည္။ ကမာၻ ေလာကက ေၿဖာင့္မွန္သည့္လမ္းကိုမူ ကၽြနု္ပ္လည္းသိသည္။ သင္ၿပဖို ့ဘာလိုသနည္းဟု ေၿပာသည္။ သင္သည္ ကမာၻ ေလာကအတြက္ အသံုးမ၀င္ေပ။ ကမာၻေလာကမွာ ေၾကာင္သူေတာ္ေတြ ေအာင္ပဲြခံေနၿပီး ကမာၻေလာကက သင့္ကို ရယ္တာ ဥေပကၡာၿပဳတာကို သင္ေတြ ့ရလ်ွင္ သင္ စိတ္မခ်မ္းမသာၿဖစ္လိမ့္မည္။ မေအာင္ၿမင္မွု က်ိန္းေသသည့္ေနရာ ကို ဘာၿဖစ္လို ့သြားခ်င္ရသနည္း။ သင္တရားေပါက္ၿပီမဟုတ္ေလာ။ ေတာ္ေရာေပါ့။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနပါေတာ့ေလာ။ ကမာၻေလာကသည္ ငရဲတံခါး၀ဆီကို သြားေနသည္။ သြားေပေစ။ သူကေတာ့ သြားမွာဘဲ။ သင္က ဘာၿဖစ္လို ့သူ ့ အတြက္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေနရသနည္း။ရႊံ ့ကို ႏြားနို ့လုပ္ဖို ့ရန္အတြက္ ဘာၿဖစ္လို ့မိမိ၏နို ့ကို ရႊံ ့ထဲထည့္ေနရသနည္း"
    သို ့ရာတြင္ ယင္းမာရ္(နတ္) ယုတ္ကို ဖယ္ရွားပစ္ရန္အတြက္ ငါ၏အဇၥ်တၱသႏၱာန္တြင္း၌ ၿဗဟၼာက နိုးနိုးၾကား ၾကားရွိေနသည္။ သူက မာရ္(နတ္)ယုတ္အား ေၿပာလိုက္သည္။
" ဟဲ့ သူမိုက္၊ ကမာၻေပၚမွာ လူမိုက္ေတြ ေအာင္ပဲြခံေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အမိုက္တကာ့ အမိုက္ဘုရင္ၿဖစ္သည့္ သင့္ကိုလည္း အနိုင္ေပးရမည္ေလာ။ ကမာၻေလာကတစ္ခုလံုးက နားမလည္ခ်င္ေနေပေစ။ ကိစၥမရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး တစ္ေယာက္ေတာ့နားလည္လိမ့္မည္။ အကယ္၍ ဗုဒၶကတစ္ေယာက္ေသာသူကိုဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထုတ္ဆယ္ကယ္တင္လိုက္ လ်ွင္ အက်ိဳးယုတ္သြားမည္ေလာ။ တစ္ေယာက္ကေနနွစ္ေယာက္ေတာ့ ၿဖစ္လာဖို ့ရွိသည္။
    ေနာက္ၿပီး သစၥာတရားကို သိထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ေအာင္ၿမင္မွု၊ မေအာင္ၿမင္မွုကို ဂရုစိုက္မည္ေလာ။ မေအာင္ၿမင္မွုက သူ ့ကိုစိတ္ပ်က္အားေလ်ာ ့သြားေအာင္ တတ္နိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ အလုပ္လုပ္ၿခင္းသည္ လူတို ့၏ ဓမၼတာသဘာ၀ၿဖစ္သည္။ လူမ်ားသည္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေန၍ မရေပ။ မလွုပ္မရွားေနၿခင္းသည္ နွစ္ သက္လိုလားဖြယ္မဟုတ္။ အလုပ္လုပ္ၿခင္းသည္ ထိုကဲ့သို ့မည္သည့္အေၿခအေနမ်ိဳးမွာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဓမၼတာသေဘာၿဖစ္ သည့္အတြက္ ဗုဒၶအေနၿဖင့္ လူအမ်ားကို နိုးၾကားေစသည့္အလုပ္ကို ဘာေၾကာင့္မလုပ္ရွာနည္း။ "
    ၿဗဟၼာ၏ ယင္းတိုက္တြန္းနိွုးေဆာ္ခ်က္ကိုသာလ်ွင္ သင့္ေလ်ာ္ေကာင္းၿမတ္သည္ဟု ငါသေဘာရသည္။ ငါသည္ ဘာကိုမ်ွေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မထားသည့္ လူ ့အက်ိဳးေဆာင္ရြက္သူ ၿပဳလုပ္သင့္ေလသည္။ ကမာၻေလာကသည္ ရူးသြပ္ေန သည့္ ေ၀ဒနာသည္နွင့္တူသည္။ သူသည္ မိမိ၏ေဆးဆရာကိုမသိ။ မိမိ၏ေဆးဆရာကို ဆဲေရးတုိင္းထြာသည္။ ရိုက္ နွက္သတ္ပုတ္သည္။ သို ့ရာတြင္စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းရွိသည့္ သူတစ္ပါးအက်ိဳးေဆာင္ရြက္သူ ေဆးဆရာကမူ ယင္းမဖြယ္မရာသည့္ အၿပဳအမူမ်ားကိုဂရုမစိုက္ဘဲ ေ၀ဒနာသည္၏ ေရာဂါေ၀ဒနာကိုသာလ်ွင္ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုစားသည္။ ငါလည္း ကမာၻေလာကကို ေဆး၀ါးကုစားမည္။
    ငါ၏ ယင္းၿမဲၿမံေသာ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို သိရသည့္ၿဖစ္၍ မာရ္(နတ္)ယုတ္သည္ တဖန္အရွုံးေပးၿပီး ထြက္ခြာ သြားၿပန္ေလသည္။

                                        ပါရဂူ

Posted by Unknown on

ရတုတံခြန္စိုက္သူလို ့ ပညာရွင္တခ်ိဳ ့က မွတ္ခ်က္ခ်ရေသာ ေတာင္ငူဘုရင္ နတ္သ်ွင္ေနာင္၏ ခ်စ္သူ ရတုအဖဲြ ့ခံ ရာဇဓာတုကလ်ာရဲ ့ အေၾကာင္းေလးပါ။ ဟံသာ၀တီဘုရင္ ဘုရင့္ေနာင္နွင့္ တပယင္း စတုဂါမဏိသမီး ရွင္ေထြးလွတို ့ သင့္ၿမတ္ရာမွ ရာဇဓာတုကလ်ာကို ဖြားၿမင္ခဲ့ပါသည္။ အစ္ကိုေတာ္က ေနာင္တြင္ ဇင္းမယ္ဘုရင္ေနာ္ရထာေစာ ၿဖစ္၏။ သကၠရာဇ္ ၉၂၁ ၊နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၄ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန ့ သူမဖြားၿမင္ခ်ိန္မွာ ဟံသာ၀တီၿမိဳ ့ေတာ္ ပဲခူးမွာ " မဟာ ေစတီေတာ္ၾကီး " ကိုတည္၍ ဌာပနာေသာေန ့ၿဖစ္သည္။
    ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္တို ့ကို ဌာပနာမည့္ေန ့တြင္ ဖြားၿမင္ေတာ္မူသၿဖင့္ ရာဇဓာတုကလ်ာဟု အမည္ေခၚတြင္ေစ ခဲ့သည္။ ခမည္းေတာ္မွာ သူမကို ခ်စ္ၿမတ္နိုးေတာ္မူ၍ တပင္တိုင္ၿမနန္းၿဖင့္ စံၿမန္းေစသည္။ယခု ပဲခူးၿမိဳ ့ အေရွ ့ေၿမာက္ ေထာင့္ ဟသၤာကုန္းဘုရား အေရွ ့ဘက္ရွိ ေသာ္ကဥယ်ာဥ္သည္ ရာဇဓာတုကလ်ာ စံၿမန္းခဲ့ေသာေနရာဟု လူအမ်ား ေၿပာဆိုၾကသည္။
    သူမ၏အလွေၾကာင့္ တူ၀ရီးေတာ္ေသာ ငါးဆူဒါယကာနႏၵဘုရင္နွင့္ အင္း၀ဘုရင္ သတိုးမင္းေစာတို ့တစ္ဦးနွင့္ တစ္ဦး အေသသတ္ၾကေသာ စစ္ပဲြလည္းၿဖစ္ခဲ့သည္။ သကၠရာဇ္ ၉၄၈ တြင္ ငါးဆူဒါယကာမင္းတရားၾကီး ယိုးဒယားသို့ ခ်ီတက္ေတာ္မူစဥ္ သားေတာ္အိ္မ္ေရွ ့မင္းသား မဟာဥပရာဇာကို ၿမိဳ ့ေစာင့္ထားေတာ္မူခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ ့မင္းသည္ အခြင့္ေကာင္းကို လက္လႊတ္မခံဘဲ ခမည္းေတာ္မရွိခိုက္ ရာဇဓာတုကလ်ာအား အိမ္ေရွ ့မိဖုရားေၿမွာက္လိုက္သည္။ စင္စစ္ ၄င္းတို ့နွစ္ဦးသည္ သကၠရာဇ္ ၉၄၄ ကတည္းက တိတ္တခိုး ခ်စ္ၿမတ္နိုးခဲ့ၾကသည္ဟု သမိုင္းကဆိုပါသည္။ ခ်စ္သူနွစ္ဦးေပါင္းဖက္ခိ်န္တြင္ အိမ္ေရွ ့ဥပရာဇာက သက္ေတာ္ ၃၂ နွစ္၊ ရာဇဓာတုကလ်ာမွာ ၂၇ အရြယ္ၿဖစ္၏။
    အိမ္ေရွ ့မိဖုရားအၿဖစ္ ၆ နွစ္တာ စံၿမန္းၿပီးေနာက္ သူမအသက္ ၃၃ နွစ္အရြယ္တြင္ သူမ၏ မဟာဥပရာဇာ နတ္ရြာစံ၏။ ၄င္းနတ္ရြာစံၿပီး ၁၀ နွစ္အၾကာ သကၠရာဇ္ ၉၆၄ တြင္ နတ္သ်ွင္ေနာင္၏ ခမည္းေတာ္သည္ ေတာင္ငူ ေရႊနန္းကို စိုးစံေတာ္မူေသာအခါ သားေတာ္ၾကီး နတ္သ်ွင္ေနာင္ကို အိမ္ေရွ ့အရာေပး၏။
    အိမ္ေရွ ့မင္းၿဖစ္ေသာအခါ သူၿမတ္နိုးလွစြာေသာ ရာဇဓာတုကလ်ာကို စံုဖက္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရာဇ ဓာတုကလ်ာမွာ အသက္ ၄၄ နွစ္၊ နတ္သ်ွင္ေနာင္က ၂၄ နွစ္မ်ွသာရွိေသးသည္။ ရာဇဓာတုကလ်ာထက္ အသက္ ၂၀ နွစ္မ်ွ ငယ္သည္။
`    နတ္သ်ွင္ေနာင္သည္ ရတုကဗ်ာမ်ားစြာ ေရးဖဲြ ့ခဲ့သည့္အနက္ မယ္ဖဲြ ့ ၂၆ ပုဒ္ေရးသားခဲ့သည္။ ဆရာၾကီး ေမာင္သာနိုးက- " နတ္သ်ွင္ေနာင္အစဲြၾကီး စြဲလန္းခဲ့တယ္လို ့ေၿပာၾကတဲ့ ရာဇဓာတုကလ်ာဖဲြ ့ပါရယ္လို ့အမွတ္အသား ရွိတဲ့ ရတုက တင့္လွေပဟန္ တစ္ပုဒ္တည္းပဲ ၿဖစ္တယ္ " လို ့ဆိုပါသည္။
    ထိုရတုအၿပည့္အစံုမွာ-
(ပ)" တင့္လွေပဟန္၊ ဖက္မဲ့ရန္တည့္၊ ေၿခာက္တန္နတ္ရြာ၊ ဘံုကလာသို ့၊ ၿပာၿပာလတ္လတ္
  မြတ္မြတ္ေရးေခ်၊ ထံုးေနမေက်ာ၊ ပန္းေရာဆံၾကာ၊ ခ်တိုင္းသာလ်ွင္၊ ေရႊ၀ါဖိတ္ရႊင္း၊
  ထည္ခ်င္းစံပယ္၊ နံ ့ၾကြယ္လွိဳင္ၾကဴ၊ မဥၹဴမ်က္မည္း၊ ေပၚထပ္စည္းနွင့္၊ မရည္းမထင္၊
  ၿဖဳတ္ခ်ည္းၿမင္က၊ နတ္ပင္ယိုးမွား၊ ၀ိုး၀ါးေတြးခၽြတ္၊ စိတ္လံုးညႊတ္သည္။    ။
ဘံုထြတ္နန္းေတာင္ ေနတို ့ေလာ။
(ဒု)ရင့္မ်ွေရြက်န္၊ ရြက္မၿခြန္တည့္၊ ၀ါၾကန္နီိေမာင္း၊ ပင္တိုင္းေၿပာင္းက၊ သက္ေပါင္းထင္ယံု၊
လွနိတုံလည္း၊ ပန္းစံုေရာရွက္၊ ထံုးၿမိတ္ရြက္နွင့္၊ လိုက္ဖက္တင့္မွတ္၊ ကိုယ္၀တ္ေတာ္မွာ၊
မလႅာရနံ ့၊ ေမႊးပ်ံ ့ၾကိဳင္ရႊင္း၊ ပယင္းေရႊရည္၊ ပြတ္လဲ့ၾကည္သို ့၊ ၿမရည္ေၾကာစိမ္း၊
လဲ့လဲ့ရွိမ္းမ်ွ၊ ခပ္သိမ္းကလ်ာ၊ ရွုဘြယ္သာလ်ွင္၊ သိဂၤါလ်ွံေတာက္၊ လက္ေကာက္လက္ၾကပ္၊
ရည္လ်ွပ္ဆံက်င္၊ မ်ွမထင္လည္း၊ တိုင္းပင္တင့္မွတ္၊ လွေခါင္ထြတ္သည္။    ။
ၾကာနတ္တန္းေဆာင္ ေပတို ့ေလာ။
(တ) ဆင့္ခ်ေခြသြန္၊ ရက္မခ်န္တည့္၊ ယုဂန္အလံုး၊ ၿမရည္ဖုံးသား၊ လွဆံုးတင့္ေန၊
ထံုးသားေရလည္း၊ ေထြေထြၾကည့္တိုင္း၊ ၿပစ္မ်ိဳးရွိဳင္းသည္၊ စံခိုင္းေလွာ္သစ္၊ ေရႊနွယ္နစ္မ်ွ၊
တင္ၿပစ္မစက္၊ လဲ့လဲ့ညက္ကို၊ ထက္နတ္ဘံုေန၊ ခုသာေၾကြသို ့၊ တင့္ေနရွုေၿမာ္၊
အေက်ာ္ပ်ံ ့မႊန္း၊ ၀င္းၿငိမ့္ရႊန္းကို၊ ေတာင္နန္းေနေလာ၊ နတ္ေပေလာဟု၊ ေတြးေတာေခ်မိ၊
တပ္မသိခဲ့၊ ၿမင္မိၿဖဳတ္ၿခည္း၊ ေၿမာ္ကတည္းက၊ အူသည္းစံုညႊတ္၊ သက္လံုးၿပတ္သည္။    ။
လ်ွံပတ္ထြန္းေရာင္ေ၀တို ့ေလာ။ "
နတ္ပင္ယုိးမွားရတယ္လို ့ဆိုေသာ အလွဘုရင္မေလး ရာဇဓာတုကလ်ာမွာ ၇ လတာ နတ္သ်ွင္ေနာင္နွင့္ ေပါင္းသင္း ၿပီးေနာက္ သကၠရာဇ္ ၉၆၄ (မူကြဲ ၉၆၅) တန္ေဆာင္မုန္းလတြင္ ကံကုန္ေတာ္မူေလသည္။
 ဧပရယ္ေဆြေဆြ

Posted by Unknown on Friday, August 2, 2013

  ဤ၀တၳဳေလးက ၿပင္သစ္စာေရးဆရာၾကီး ဒူေဒး(Alphonse Daudet) ရဲ ့ နာမည္ေက်ာ္ The Last Lesson ၀တၳဳေလးပါ။ အဓိကေဖာ္ၿပတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ၿပင္သစ္-ဂ်ာမန္ရန္မီးအေၾကာင္းနွင့္ ကိုယ့္စကား ကိုယ့္စာေပ ကိုမေမ့သင့္ေၾကာင္း သတိေပးတဲ့ အေၾကာင္းရာေလးၿဖစ္တာမို ့Reading for you မွာ တင္ၿပေပးလိုက္တာပါ။ မူရင္းကို  ၁၉၄၁၊ ဇန္ႏၷ၀ါရီလ ၾကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ဘာသာၿပန္ေရးသားခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ပါ တယ္္။

 ေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာ

 ထိုေန ့နံနက္က ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသြား အေတာ္ေနာက္က်သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ တထိတ္ထိတ္နွင့္။ အထူးသၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လံုးမ်ွမသိေသာ ကိတ္နာမ္မ်ားအေၾကာင္းကို ဆရာၾကီးဟာမ္လ္ ကေမးမည္ဟု ေၿပာထား၍ ကၽြန္ေတာ္ထိတ္မိသည္။ တစ္ခဏတာမ်ွကား ေက်ာင္းေၿပး၍လြတ္ရာတြင္ အခ်ိန္ၿဖဳန္းေတာ့မည္ ဟု ၾကံမိပါေသးသည္။ ေနကေလးကလည္း အလြန္သာသည္။ေႏြးလည္း အလြန္ေႏြးသည္။ ေတာစပ္တြင္ ငွက္ ကေလးမ်ားကလည္း ၿမည္တြန္ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကသည္။ သစ္စက္ေနာက္ေဖး ကြင္းၿပင္ထဲတြင္ ၿပတ္ရွင္စစ္သား မ်ားလည္း စစ္ေရးၿပေနၾကသည္။ ကိတ္နာမ္ေတြအေၾကာင္းကို သင္ၾကားေနရမည္ထက္ ေက်ာင္းေၿပးရသည္ က ပို၍ေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းေပမည္မွာ မုခ်ၿဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ထိုဆႏၵကိုခ်ိဳးနွိမ္၍ ေက်ာင္းဆီသို ့သာ အေသာ့ ေၿပးသြားပါသည္။
    ေတာင္းေဟာလ္ေရွ ့သို ့ေရာက္ေသာအခါ ေၾကာ္ၿငာဘုတ္ၾကီးကို ၀ိုင္း၍လူအုပ္ၾကီး ရပ္ၾကည့္ေနသည္ ကိုေတြ ့ရပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာနွစ္နွစ္အတြင္းမွာၿဖစ္လ်ွင္ သတင္းဆိုးမွန္သမ်ွ ထိုေၾကာ္ၿငာဘုတ္ၾကီးဆီကသာ ထြက္ေပၚလာပါသည္။ စစ္ရွုံးသည့္ သတင္း၊ စစ္ဗိုလ္၏အမိန္ ့မ်ားသည္ ထိုေၾကာ္ၿငာဘုတ္က ထြက္ေပၚလာ သည္ခ်ည္းၿဖစ္ခဲ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ လမ္းသြားမရပ္ဘဲ " ဘာမ်ားအထူးအေထြၿဖစ္ၿပန္ပါလိမ့္ " ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါသည္။
ထိုသို ့အေသာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားေနခိုက္ လူအုပ္ထဲတြင္ သူ ့တပည့္နွင့္အတူ ေၾကာ္ၿငာဖတ္္္ေနေသာ ပန္းပဲဆရာ ၾကီး ၀ပ္ရွာဘာက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေအာ္၍ ေၿပာလိုက္ပါသည္။
" ေဟ့ သားငယ္၊ သည္ေလာက္ အလ်င္မလိုပါနဲ ့၊ ေက်ာင္းတက္ဖို ့အခ်ိန္အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ "
ပန္းပဲဆရာၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတမင္ ေနာက္လိုက္သည္ဟုသာထင္မိကာ ေၿပးသြားရာ ဆရာၾကီး ဟာမ္လ္ ၏ ၿခံထဲသို ့ေမာၾကီးပန္းၾကီးေရာက္သြားပါသည္။
    အခါတိုင္းဆိုပါလ်ွင္ ေက်ာင္းတက္စအခ်ိန္သည္ အလြန္ဆူညံေသာ အခ်ိ္န္ၿဖစ္ပါသည္။ လမ္းထဲကပင္ ၾကားနိုင္ပါသည္။ ခံုဖြင့္သံ၊ ခံုပိတ္သံ၊ သင္ခန္းစာမ်ားကို အားလံုးညီတူညာတူ ၿပိဳင္ဆိုသံ၊ ဆရာၾကီး၏မ်ဥ္းတံ နွင့္ စားပဲြကိုေခါက္သံတို ့မွာ အလြန္ဆူညံပါသည္။သို ့ေသာ္ ယခုမွာမူ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အတန္းထဲသို ့မည္သူမ်ွ မၿမင္ေအာင္၀င္နိုင္ဖို ့ရန္ ဆူညံေနပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းမိခဲ့ပါသည္။ ယခုမွာမူ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေလစြ။ၿငိမ္လည္းၿငိမ္ရေပမည္။ တနဂၤေႏြေန ့နံနက္ကဲ့သို ့ပင္ ၿငိမ္ရန္အေၾကာင္း ရွိေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ့္အတန္းသားမ်ား သူတို ့ေနရာတြင္ ေရာက္ေနၾကသည္ကို ၿပတင္းမွၿမင္ရပါသည္။ ဆရာၾကီး ဟာမ္လ္မွာလည္း သံမ်ဥ္းတံၾကီးကို ခ်ိဳင္းၾကားတြင္ညွပ္၍ ေခါက္တုံ ့ေခါက္ၿပန္ စၾကၤန္ေလ်ွာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တံခါးဖြင့္၍ လူတိုင္းေရွ ့ကၿဖတ္ၿပီးလ်ွင္ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာသို ့သြားရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္မည္မ်ွ မ်က္နွာပူ၍ မည္မ်ွေၾကာက္ေနမည္ကို စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။
    သို ့ေသာ္ ဘာမ်ွအထူးအေထြမၿဖစ္ပါ။ ဆရာၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿမင္ေသာအခါ ၾကင္ၾကင္နာနာနွင့္ ပင္ ဤသို ့ေၿပာလိုက္ပါေသးသည္။
" ဖရန္ ့၊ ေနရာကို ၿမန္ၿမန္သြားပါ။ မင္းမရွိဘဲ အတန္းကိုစေနရတယ္ "
ကၽြန္ေတာ္လည္း ခံုတန္းလ်ားကိုေက်ာ္၍ ေနရာတြင္ ထိုင္လိုက္ပါသည္။ အေၾကာက္နည္းနည္းေၿပလာေသာ အခါ ဆရာၾကီးသည္ ခါတိုင္းကဲ့သို ့မဟုတ္၊ အ၀တ္သစ္မ်ား ၀တ္ထားသည္ကို သတိၿပဳမိပါသည္။ ခါတိုင္းမွာမူ ဆရာၾကီးသည္ ပညာ၀န္လာေသာေန ့မ်ားနွင့္ ဆုေပးေသာေန ့မ်ားမွာသာ အ၀တ္သစ္မ်ား ၀တ္တတ္ပါသည္။ ထိုမွတစ္ပါးလည္း ေက်ာင္းတစ္ခုလံုးမွာ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္။ ကၠေၿႏၵၾကီးခ်က္သား ေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားအသင့္မိဆံုးအေၾကာင္းမွာကား အခါတိုင္းမွာမူ မည္သူမ်ွ မထိုင္ေသာ ခုံတန္းလ်ားအနက္ၾကီး မ်ားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့နည္းတူ ရြာသားမ်ားထိုင္ေနသည္ကို ၿမင္ရခ်က္ၿဖစ္ပါသည္။
    သံုးေထာင့္ဦးထုပ္ၾကီးနွင့္ အဘိုးၾကီး ေဟာ္ဇာ၊ ၿမိဳ ့၀န္ေဟာင္း၊ စာတိုက္ဗိုလ္ေဟာင္းနွင့္ အၿခားလူ အမ်ားၾကီးထိုင္ေနၾကပါသည္။ လူတိုင္း၀မ္းနည္းေနပံုရပါသည္။ အဘိုးၾကီးေဟာ္ဇာသည္ ေထာင့္မ်ားစုတ္ၿပတ္ ေနေသာ ပရိုင္မာစာအုပ္ကေလးကို ယူလာ၍ ဒူးေပၚတြင္ဖြင့္ထားၿပီးလ်ွင္ သူ ့မ်က္မွန္ကိုစာအုပ္ေပၚတြင္ ခ် ထားပါသည္။
" ဘာမ်ားၿဖစ္လို ့ပါလိမ့္ " ဟု ကၽြန္ေတာ္အံံ့ၾသေနခိုက္ ဆရာၾကီးဟာမ္လ္သည္ သူ ့ခံုေပၚသို ့တက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၿပာေသာ နူးညံ့ေဆးေလးေသာအသံမ်ိဳးၿဖင့္ပင္ ေအာက္ပါအတိုင္းေၿပာပါသည္။
" တပည့္တို ့၊ ဒီ သင္ခန္းစာဟာ ဆရာေနာက္ဆံုးသင္ရမယ့္ သင္ခန္းစာပဲ၊ အာလစနဲ ့ေလာ္ရိန္းနယ္မ်ားမွာ ၿပင္သစ္စာကို မသင္ရ၊ ဂ်ာမန္စာကိုသာ သင္ရမယ္လို ့ ဘာလင္ၿမိဳ ့ကအမိန္ ့လာတယ္။ မင္းတို ့အတြက္ ဂ်ာမန္ဆရာသစ္လည္း မနက္ၿဖန္လာေတာ့မယ္။ အခုဆရာသင္မယ့္သင္ခန္းစာဟာ မင္းတို ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုး ၿပင္သစ္ဘာသာသင္ခန္းစာပဲကြယ့္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းဂရုစိုက္ နားေထာင္ၾကပါ။"
    ထိုစကားတို ့ကား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မိုးၾကိဳးပစ္သံပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။ အိုသည္တိရစာၦန္ဂ်ာမန္ေတြ ဟာ အလြန္ ဆိုးပါကလား။ ေတာင္းေဟာလ္၌ သူတို ့ကပ္ထားေသာေၾကာ္ၿငာသည္ ဤအမိန္ ့ပင္ၿဖစ္ရာသည္။
    ကၽြန္ေတာ့္အဖို ့ေနာက္ဆံုး ၿပင္သစ္သင္ခန္းစာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာမ်ွေကာင္းေကာင္း မေရးတတ္ ေသးပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း သင္ရေတာ့မည္မဟုတ္။ကၽြန္ေတာ္ စာသင္ရပ္ရေတာ့မည္။ စာကိုၾကိဳးစား၍ မသင္ ခဲ့မိသည္မွာ မွားေလၿခင္း။ ငွက္ဥနွိုက္၍ အခ်ိန္မ်ားကို ၿဖဳန္းခဲ့မိသည္မွာ မွားေလၿခင္း။
ဟိုခဏတုန္းက ကၽြန္ေတာ္အလြန္မုန္းမိေသာ သဒၵါစာအုပ္၊ ရာဇ၀င္စာအုပ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္မစြန္ ့နိုင္ေသာ မိတ္ေဟာင္းၾကီးမ်ားၿဖစ္လာသည္။ ဆရာၾကီးဟာမ္လ္နွင့္လည္း မည္သို ့ခဲြခြာနိုင္ပါမည္လဲ။သူသြားေတာ့မည္။ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ၿမင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ဆိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးမိေသာအခါ သူ ့မ်ဥ္းတံ ၾကီးနွင့္ သူခြက်ေနပံုတို ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားပါေတာ့သည္။
    ေၾသာ္ ဆရာၾကီး သနားစရာပဲ။ ဤေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာကို အထူးသင္ေပးခ်င္၍ ၀တ္ေကာင္းစားလွ မ်ားကို ၀တ္လာေပသကိုး။ရြာထဲကလူၾကီးမ်ား ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္ေနသည္မွာလည္း ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပကိုး။ အနွစ္ေလးဆယ္ကာလပတ္လံုး ရြာသားကေလးမ်ားကို ပညာသင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာၾကီးအား ေက်းဇူး တင္သည္ကိုၿပလို၍တစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္နိုင္ငံၿဖစ္သြား၍ သူတို ့အပိုင္မဟုတ္ေတာ့ေသာ အာလစနွင့္ ေလာ္ရိန္း နယ္မ်ားအား အရိုအေသေပးလို၍တစ္ေၾကာင္း သူတို ့ဤေက်ာင္းခန္းတြင္းသို ့လာေရာက္ ထိုင္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္ ေပသည္။
    ဤအေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးေနခိုက္ ကၽြန္ေတာ့္အမည္ေခၚသံကို ၾကားရပါသည္။ စာၿပန္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္ေရာက္လာၿပီ။ မုန္းစရာေကာင္းေသာ ကိတ္နာမ္မ်ားကို အမွားတစ္လံုးမ်ွ မပါရေစဘဲ က်ယ္က်ယ္နွင့္ ရွင္းရွင္းၿပန္ၿပနိုင္ရေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္သူမ်ားရွိလ်ွင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသမ်ွပစၥည္းမ်ားကို အကုန္ပံုေပးလိုက္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္မိပါသည္။ သို ့ေသာ္လည္း စာၿပန္စမွာပင္လ်ွင္ ထစ္ထစ္ေငါ့ေင့ါ ေရာေရာေနွာေနွာၿဖစ္၍ စာခံုကိုကိုင္ကာ နွလံုးတထိတ္ထိတ္နွင့္ ရပ္ေနရပါသည္။ ဆရာ ့ကိုလည္း ေမာ္၍မၾကည့္၀ံ့ေတာ့။ထိုအခါ ဆရာ ၾကီးဟာမ္လ္က ေၿပာပါသည္။
" ဖရန္ ့၊ မင့္ကို ဆရာ မၾကိမ္းပါဘူး။ မင္းလည္း အေတာ္ အေနရခက္မွာပဲ။ တို ့အၿဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ပါဦး။ ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္း အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္။ မနက္ၿဖန္မွ သင္တာေပါ့။ သန္ဘက္ခါမွ သင္တာေပါ့နဲ့ ဆရာတို ့ ရက္ေတြေရႊ ့ခဲ့ၾကတာပဲ။ ေဟာအခုေတာ့ ဆရာတို ့ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေနၿပီလဲ။ ၿမင္ရဲ ့လား။ အဲဒါ ဟာ အာလစနယ္ရဲ ့ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ၾကီးပဲ။ နက္ၿဖန္ သန္ဘက္ရက္္ေရႊ ့ခဲ့တာနဲ ့ ကိစၥတံုးတာပဲ။ အခုေတာ့ ေဟာ ဟိုကြင္းထဲမွာ စစ္ေရးၿပေနတဲ့ ဂ်ာမန္ေကာင္ေတြက ေၿပာၾကလိမ့္မယ္။ "
" ကဲ ဘယ့္နွယ့္လဲ၊ မင္းတို ့ကိုယ္ကို မင္းတို ့ၿပင္သစ္ဆို၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္စကားလည္း ကိုယ္မေၿပာတတ္။ ကိုယ့္စာလည္း ကိုယ္မေရးတတ္။ " လို ့။ဒါေပမဲ့ မင္းတစ္ေယာက္တည္း မိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာတို ့ အားလံုးဟာလည္း အၿပစ္မကင္းၾကဘူးကြယ့္။ "
" မင့္မိဘမ်ားက မင္းပညာတတ္ေရးနဲ ့ပက္သက္ၿပီး သိပ္ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ သူတို ့သေဘာကေတာ့ အိမ္မွာ ေငြအ၀င္နည္းနည္းၿဖစ္ၿဖစ္ ပိုေစေတာ့ဆိုၿပီး မင့္ကို ယာတဲမွာၿဖစ္ၿဖစ္၊ စက္ထဲမွာၿဖစ္ၿဖစ္ အလုပ္လုပ္ေစခ်င္ တာပဲ။ ငါေကာ….ငါလည္း အၿပစ္မကင္းဘူးပဲ။ မင္းတို ့ကို စာက်က္ခိုင္းရမည့္အစား ပန္းပင္ေတြကို ေရ အေလာင္းခိုင္းခဲ့တာဟာ ငါပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး ငါ ငါးမ်ွားသြားခ်င္တဲ့အခါ မင္းတို ့ကို အိမ္ၿပန္လႊတ္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာလည္း ငါပဲ မဟုတ္လား။ "
    ဤသို ့ၿဖင့္ အေၾကာင္းတစ္ခုမွ အေၾကာင္းတစ္ခုသို ့ ကူးစက္သြားကာဆရာၾကီးဟာမ္လ္သည္ ၿပင္သစ္ စကားအေၾကာင္းကို ဆက္၍ ေၿပာေနေလေတာ့သည္။ ၿပင္သစ္စကားသည္ ေလာကတြင္ အလွဆံုးၿဖစ္သည္။ အရွင္းလင္းဆံုး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးအသင့္ဆံုးၿဖစ္သည္။ ၿပင္သစ္စကားကို ကၽြန္ေတာ္တို ့တစ္စု ေစာင့္ေရွာက္ ရမည္။ မည္သည့္အခါမ်ွ ေမ့မပစ္ရ။ အေၾကာင္းေသာ္ကား သူ ့ကၽြန္ဘ၀တည္းဟူေသာ အက်ဥ္းေထာင္ကိုဖြင့္ ရန္ ေသာ့ကို သိမ္းဆည္းထားသည္မည္ေလသည္။
        ထို ့ေနာက္ ဆရာၾကီးသည္ သဒၵါစာအုပ္ကိုဖြင့္၍ ကၽြန္ေတာ္တို ့သင္ေနရေသာ သင္ခန္းစာကို ဖတ္ၿပသည္။ ထိုအခါက်မွ သဒၵါကို မည္မ်ွကၽြန္ေတာ္ နားလည္ေနသည္ကိုသိရ၍အ့ံၾသမိပါသည္။ သူေၿပာသမ်ွ ေတြသည္ အလြန္ရွင္းလင္းလြယ္ကူလွပါဘိေတာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ ဤကဲ့သို ့တစ္ခါမ်ွ ဂရုစိုက္ကာ နားမေထာင္ခဲ့ ဖူးသည္ကိုလည္း ေတြးမိပါသည္။ ၄င္းၿပင္ ဆရာၾကီးသည္လည္း တစ္ခါဖူးမ်ွ ဤကဲ့သို ့စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္မေပးခဲ့ဖူးသည္ကိုလည္း ေတြးမိပါသည္။ ဆရာၾကီးသည္ မသြားခင္ သူတတ္သမ်ွပညာအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္တို ့အား ေပးခဲ့ခ်င္ေတာ့သလိုရွိပါသည္။ တစ္ခ်က္တည္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေခါင္းထဲသို ့ ရိုက္သြင္း ေပးခဲ့ခ်င္ေတာ့သလိုရွိပါသည္။
    သဒၵါၿပီးေသာအခါလက္ေရးသင္ရပါသည္။ထိုေန ့က ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖို ့ဆရာၾကီးသည္ လက္ေရးသင္ စာရြက္အသစ္ကေလးမ်ားကို ယူခဲ့ပါသည္။ ထိုစာရြက္မ်ားတြင္
" ၿပင္သစ္နိုင္ငံ အာလစနယ္၊ ၿပင္သစ္နိုင္ငံ အာလစနယ္ " ဟူ၍ လွပ၀ိုင္းစက္စြာ ေရးထားပါသည္။ ထိုစာလံုး ကေလးမ်ားသည္ ေက်ာင္းခန္းထဲတြင္ဆဲြထား၍ ေလထဲတြင္လြင့္ေနေသာ ၾကက္လ်ွာအလံကေလးမ်ားနွင့္တူ ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါက ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ဘယ္ကဲ့သို ့ အားၾကိဳးမာန္ၾကိဳး အလုပ္လုပ္ရသည္ကို ၿမင္ေစခ်င္ပါဘိသည္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးၿငိမ္ေနပါေတာ့သည္။ စာရြက္ေပၚတြင္ ကေလာင္သြားနွင့္ ေရးၿခစ္ သေလာက္ကိုသာ ၾကားရပါသည္။ တစ္ခါေသာ္ခြံထူပိုးေကာင္ေတြ အခန္းထဲသို ့ပ်ံ၀င္လာပါသည္။ သို ့ေသာ္ မည္သူမ်ွ သူတို ့ကို ဂရုမစိုက္ၾကပါ။ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ပံုကို ၿပင္သစ္စာအထင္နွင့္ လက္ထပ္ေရးေနၾကေသာ အငယ္ ဆံုးေက်ာင္းသားကေလးမ်ားပင္ ဂရုမစိုက္ၾကပါ။ ေခါင္းမိုးေပၚတြင္ ခိုမ်ားညည္းေနသံကိုၾကား၍ " ခိုမ်ားကို ေတာင္ ဂ်ာမန္လိုအညည္းခိုင္းၾကဦးမွာလား " ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။
    စာေရးရာမွေမာ့၍ၾကည့္တိုင္း ဆရာၾကီးဟာမ္လ္ ကုလားထိုင္တြင္ မတုန္မလွုပ္ထိုင္ေနသည္ကို ၿမင္ရပါ သည္။ သူသည္အခန္းထဲတြင္ ဟိုဘက္လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ သည္ဘက္လွမ္းၾကည္လိုက္နွင့္ တစ္ခန္းလံုးကိုၾကည့္ ကာ ထိုအခန္းေလးထဲတြင္ မည္သို ့တည္ရွိေနၾကသည့္ အၿခင္းအရာကို မွတ္သားေနသည္နွင့္တူပါေတာ့သည္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။
ဆရာၾကီးသည္ အနွစ္ ၄၀ ပတ္လံုး ထိုေနရာတြင္ပင္ ေနထိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေန ့တြင္ကဲ့သို ့ပင္အၿပင္မွာ ဥယ်ာဥ္ ကေလး၊ သူ ့အေရွ ့မွာ ေက်ာင္းသားေတြနွင့္ အနွစ္ ၄၀ သူထိုေနရာတြင္ ေနခဲ့သည္။စာသင္ခံုမ်ား၊ ခံုတန္းလ်ား မ်ားသာၾကာ၍ ေခ်ာမြတ္လာၾကသည္။ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ သစ္ၾကားပင္မ်ား အေတာ္ၿမင့္လာၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္စုိက္ ေသာ ပန္းႏြယ္မ်ားလည္း ၿပတင္းမ်ားမွ ကပ္တြယ္ကာ အမိုးသို ့ပင္ေရာက္ေနေလၿပီ။ ဤေနရာကို စြန္ ့ထားခဲ့ ရလ်ွင္ ရင္ကဲြစရာသာၿဖစ္ေတာ့သည္။
    သူ ့နွမသည္အိမ္ေပၚတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းဆည္း၍ ေသတၱာမ်ားကို စီစဥ္ေနသံကိုၾကားရေသာအခါ သူရင္ကဲြခ်င္ေပလိမ့္မည္။ သူတို ့မနက္ၿဖန္ ဤေက်ာင္းမွ ထြက္ခြာသြားရေတာ့မည္။
    သို ့ေသာ္ ဆရာၾကီးကား သတိၱရွိသူၿဖစ္၍ သင္ခန္းစာမ်ားကို တစ္ခုမက်န္သင္ေပးေနေလသည္။ လက္ ေရးသင္ၿပီးေသာအခါ ရာဇ၀င္သင္ရပါသည္။ ကေလးငယ္မ်ားမွာမူ " ဘာေဘဘီေဘာ-ဘူ " ဟု သင္ပုန္းၾကီး အံၾကပါသည္။ အခန္းေခ်ာင္ထဲတြင္ အဘိုးၾကီး ေဟာ္ဇာသည္လည္း ပရိုင္မာစာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္၊မ်က္မွန္ကို တပ္ကာ ကေလးမ်ားနွင့္အတူ စာလံုးလိုက္ေပါင္းေနပါသည္။ အဘိုးၾကီးသည္လည္း ငိုေနပါသည္။ သူ ့အသံ သည္ ၀မ္းနည္းမွုၿဖင့္ တုန္ယင္ေနပါသည္။ သူ ့အသံကိုၾကားရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ ရယ္ခ်င္၊ ငိုခ်င္ၿဖစ္မိပါ သည္။ ထိုေန ့က ဆရာၾကီးသင္သြားေသာ ေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွတ္မိပါ သည္။
    ရုတ္ခနဲ ဘုရားေက်ာင္းမွ နာရီၾကီးသည္ ၁၂ ခ်က္ တီးလိုက္ပါသည္။ထိုခဏ၌ပင္လ်ွင္ စစ္ေရးၿပရာမွ ၿပန္လာေသာ ၿပတ္ရွင္စစ္သားမ်ား၏ ခရာတုတ္သံကို ေက်ာင္းၿပတင္းေအာက္တြင္ ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ဆရာၾကီး ဟာမ္လ္သည္ မ်က္နွာၿဖဴဖပ္ၿဖဴေရာ္နွင့္ ကုလားထိုင္မွ ထရပ္လိုက္ပါသည္။ဆရာၾကီး ဤမ်ွ အရပ္ ၿမင့္ပံုရသည္ကို တစ္ခါမ်ွ ကၽြန္ေတာ္မၿမင္ဖူးခဲ့ပါ။
" မိတ္ေဆြတို ့၊ ကၽြနု္ပ္………ကၽြနု္ပ္ " ဟု စကားစၿပီး လည္ေခ်ာင္းတြင္ ဆို ့လာသၿဖင့္ စကားကုိ သူမဆက္ နိုင္ပါ။
ထို ့ေနာက္ ဆရာၾကီးသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးဘက္သို ့ လွည့္၍ ေၿမၿဖဴတစ္ခဲကို ေကာက္ယူကာ ရွိသမ်ွ အားကေလးကို စုရုံး၍ စာလံုးၾကီးမ်ားနွင့္ "  ၿပင္သစ္နိုင္ငံၾကီး အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ " ဟု ေရးလိုက္ပါသည္။
ထို ့ေနာက္ဆရာၾကီးသည္ နံရံတြင္ ေခါင္းကိုမွီထားကာ စကားတစ္ခြန္းမ်ွ မေၿပာဘဲ လက္ၿဖင့္ၿပလ်က္-
" ေက်ာင္းလႊတ္ၿပီ၊ သြားၾကေပေတာ့ " ဟု အမွတ္ေပးလိုက္ပါသည္။            

မင္းသု၀ဏ္

Posted by Unknown on

တစ္ခါကရြာတစ္ရြာမွာ ကိုလူေအးဆိုတဲ႔လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။သူ႕မွာ မယ္ျမဆိုတဲ႔ဇနီးေခ်ာေလးနဲ႕ႏို႕စို႔အရြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
ကိုလူေအးဟာ သူ႔သားနဲ႔ဇနီးကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္။သူ႕သားေလးအိပ္ခ်ိန္ဆိုရင္
ပုခတ္လႊဲျပီး "ဘယ္သူမေရာ ေဖ႔သားေခ်ာ"ဆိုျပီးေခ်ာ႔သိပ္တက္ပါတယ္။အဲသည္
လို႔ေခ်ာ႔သိပ္တက္မွန္းသိေတာ႔ ရြာထဲက ကာလသားမ်ားဟာ ကိုလူေအးကိုအျမင္
ကပ္လာတဲ႔အတြက္ တစ္ေန႔သူ႔ကေလးကို "ဘယ္သူမေရာ ေဖ႔သားေခ်ာ"လို႔ပုခတ္လႊဲေခ်ာ႔သိပ္ေနခ်ိန္အိမ္ေရွ႕မွာျဖတ္သြားရင္းနဲ႔"ေရာတိေရာရာ
တို႔လည္းပါေပါ႔..ေရာတိေရာရာတို႔လည္းပါေပါ႔" လို႔ဝိုင္းေအာ္ျပီး သြားၾကသတဲ႔။
ကိုလူေအးမ်က္ႏွာ သုန္မႈန္သြားတာေပါ႔။ခ်က္ခ်င္းပဲ သူမိန္းမ မယ္ျမကိုေမးလိုက္တယ္။
"ဟဲ႔..မယ္ျမ..နင္႔ေကာင္ေတြေအာ္သြားတာၾကားလား။ေျပာစမ္း..နင္ကငါနဲ႔မရခင္တုန္းက ဘယ္ေကာင္ေတြနဲ႔ရႈပ္ထားလဲ။"
"အလိုေတာ္..ကိုလူေအးရယ္..ေတာ္ကလြဲလို႔ က်ဳပ္ဘယ္သူတဲ႔ဘာျဖစ္ခဲ႔ရမွာတုန္း
ေတာ္႔"
အဲသည္လို မယ္ျမကျပန္ေျဖလိုက္ေတာ႔ ကိုလူေအး'ဟတ္'ထိျပီး ေက်နပ္သြားတယ္ဗ်ိဳ႕။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ကေလးကို အရင္အတိုင္းပဲပုခတ္လႊဲေခ်ာ႔သိပ္တာေပါ႔။
ကာလသားေတြကလဲ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သြားျပီး :"ေရာတိေရာရာ တို႔လဲ႔ပါေပါ႔..ေရာတိေရာရာ
တို႔လဲပါေပါ႔" ေအာ္ၾကတာပဲ။
ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကိုလူေအးက အားက်မခံျပန္ေအာ္လိုက္တဲ႔စကား
ေၾကာင္႔ ကာလသားမ်ားေနာက္ မစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္သြားၾကတယ္..။
ကိုလူေအးျပန္ျပီးေခ်ပေအာ္လိုက္တဲ႔စကားကလည္းနားေထာင္ၾကည္႔ဦးေလ...။

"ပါ ပါေသာ္ကား..ငါသာမ်ား ကြ...။ပါ ပါေသာ္ကား ငါသာမ်ားကြ.."

(ဟီးဟီး..ရယ္ေသာသူသည္...............ဟိုဒင္းရွည္၏။  "အသက္"ကိုေျပာတာ။)

ကိုကိုခန္႔ေခ်ာျဂီး

Posted by Unknown on
0 comments
categories: | | edit post


Posted by Unknown on Thursday, August 1, 2013



သိပ္လွတယ္ ခင္ရယ္.......
ဟန္ခ်က္ညီညီ ေရြ႕လွ်ားေနတဲ့
ဆင္မယဥ္သာေျခလွမ္းေတြ ေအာက္မွာ
ေငးေမာကာ ၾကည့္ေနရင္း
ငါ့ႏွလုံးသား ေသာင္ျပင္
နင္းျဖတ္ကာ မင္းေလွ်ာက္စဥ္မွာ
အလဲလဲ အျပိဳျပိဳနဲ႕
သူ႕အလုိလိုပင္ က်ရွံဳးးးေနခဲ့ေျချပီ.....။

ပန္းးေလးတစ္ပြင့္ပါ....ခင္...
ကမ္းလင့္ကာ ပန္ဆင္ေပးပါရေစ
တပါတ္လွိ်ဳ ဆံျမိတ္ျဖာ
ပိတုန္းေရာင္ ခင့္ ေကသာမွာ
၀င့္ထယ္စြာ ေနရာေလးရရင္ျဖင့္
လွေကသာ အလွတိုးရေအာင္
အေရာင္မဆိုးတဲ့ အလွမ်ိဳးနဲ႕ေပါ့
ဆံေကသာ ရနံ႕တိုးရေအာင္
ထာ၀ရ မညွိဳးႏြမ္းဘဲ.....
လန္းျမဲ လန္းးဆဲ လန္းေနတဲ့
ရနံ႕သင္းးပန္းတစ္ပြင့္..........အျဖစ္....
ခင့္ ေကသာ မွာ....ဆင္ျမန္းခြင့္ေပးပါ

ခင္ ပန္မယ္ဆို
ေကသာ အတြက္ ပန္းတစ္ပြင့္
ကိုယ္ျဖစ္ခြင့္ရျခင္တယ္.....

( သည္ကဗ်ာေလးကို နတ္ေမွာင္ပိတုန္းေရာင္ အလွေဆာင္တဲ့ ေကသာဆံျမိတ္
လွေနသူအတြက္..... အမွတ္တရ အေနနဲ႕..... 26-7-2013 ေန႕တြင္...ေရးဖြဲ႕
စပ္သီခဲ့ပါတယ္..... )

ေအာင္ေအာင္(မကစ)
ဘေလာ့ခရီးသည္

Posted by Anonymous on
0 comments
categories: | | edit post
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

۞۞۞အခ်ိန္သည္လူ၏တန္ဖိုး۞۞۞

۞۞۞ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုပါတယ္۞۞۞


hit counter

۞۞۞ကိုယ္ေတာ္စာေပ۞۞۞

http://www.kotawsarpay.com/

۞۞۞အြန္လိုင္းေရႊဝထၳဳတိုဆု۞۞۞

۞۞۞ဘေလာ႔ခရီးသည္۞۞۞

http://www.aungsanmks.com/

۞۞۞like လုပ္ေပးခဲ႔ပါဦးေနာ္۞۞۞

Popular Posts

Blog Archive

Member ဝင္ေပးဖို႔ဖိတ္ေခၚပါတယ္

သီခ်င္းေလးေတြနားေထာင္ၾကမယ္

dancer photo dancer_zpsbd8f2ed7.gif
သီခ်င္းေတာင္းခ်င္ပါက dj@mmyos.com ကိုအပ္၍ ေတာင္းဆိုႏို္င္ပါသည္

လိုအပ္သည္မ်ားေျပာၾကားခဲ့ပါေနာ္

Total Pageviews

လာေရာက္အားေပးၾကသူမ်ား

လာေရာက္သူတို႔ရဲ႕စကားသံေလးမ်ား

flag counter

Flag Counter