" နီလာ နီလာ နိစ ၦရႏိ ၱ၊ ပီတာ ပီတာ စ ရံတိေယာ၊
ေလာဟိတာ ေလာဟိတာ စာဘာ၊ ၾသဒါေတာ ဒါတရံ သိေယာ " အသံၾကည္ၾကည္သာသာၿဖင့္ ေရာင္ေတာ္ဖြင့္ ဘုရားပင့္ေနေသာ ၾကီးၾကီးကို ယပ္ခပ္ေပးရင္း ကၽြန္မ ဘုရားဆင္းတုၾကီးဆီ အၾကည့္ေရာက္ေနမိသည္။ ၾကီးၾကီးရြတ္ေနေတာ္ ေရာင္ၿခည္ေတာ္တို ့သည္ ဆင္းတုေတာ္ၾကီး၏ မ်က္နွာေတာ္ဆီမွာ ၿဖာက်ေနသေယာင္ ဖူးေမ်ွာ္မိသည္။
ကၽြန္မတို ့လမ္းနွင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွာ ၀မ္းေတာ္ၿပည့္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးရွိပါသည္။ သီတင္းကၽြတ္ခါနီးတိုင္း ထိုေက်ာင္းတြင္ ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပဲြကို ေန ့ညမစဲ ၁၅ရက္တိုင္တိုင္ ၿပဳလုပ္ေလ့ရွိပါသည္။ ညစဥ္ ၇ နာရီထိုးတိုင္း ၾကီးၾကီးက သြား ေရာက္ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ေလ့ရွိရာ ကၽြန္မက အၿမဲေနာက္ကလိုက္ေလ့ရွိသည္။ ညေနဘက္တြင္ စၾကာပန္းဟုကၽြန္မတို ့ေခၚေသာ ပန္းၿဖဴၿဖဴကေလးမ်ားကို အဆုပ္လိုက္အဆုပ္လိုက္သီကာ ညဘက္တြင္ ၾကီးၾကီးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားတိုင္း လိုက္လွဴကာ ၾကီးၾကီးရြတ္ဖတ္ေနသံၾကားရလ်ွင္ ကၽြန္မစိတ္ၾကည္နွူးရသည္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မၾကီးၾကီးကို နွစ္သက္တာဆိုလို ့ ထိုသို ့ဘုရားပင့္၊ ပ႒ာန္းရြတ္ဆိုမွုနွင့္ သီလေစာင့္တည္တတ္သည့္  အေလ့မ်ားသာၿဖစ္ၿပီး ကၽြန္မ မၾကိဳက္သည္က အတိုးေပးစားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ နွစ္ဦးနွစ္ဖက္ နားလည္မွုအၿပည့္ၿဖင့္ ေခ်းငွားၾက သည္ဆိုသည့္တိုင္ အတိုးသည္ ေခ်းေငြ၏ ၅ ပံု ၁ပံု ၿဖစ္ေနသည္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားသည္ဟု ကၽြန္မထင္သည္။ မရွိလို ့ေခ်းပါသည္ဆိုမွ နင့္ေအာင္ေပးရသည့္အတိုးက ၁၀၀ ယူလိုက္ကတည္းက ၈၀ သာၿမင္ရသည္။ တရားစာေတြရြတ္၊ သီလေတြ ဥပုသ္ေတြေန ့တိုင္းေစာင့္တတ္သည့္ ၾကီးၾကီးသည္ အတိုးေပးသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ မ်က္နွာက အရုပ္ဆိုးလွသည္              တခါတေလ ေရာက္လာေနက်အတိုး မေရာက္လ်ွင္ၿဖင့္ ကၽြန္မနွစ္သက္ေသာ ဘုရားပင့္ကို ရြတ္ဆိုတတ္သည့္ ၾကီးၾကီးနွဳတ္ခမ္း မ်ားသည္ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားသံမ်ားထြက္ကာ မဲ့လိုက္ ရြဲ ့လိုက္ၿဖင့္ သ႑ာန္မ်ိဳးစံုေၿပာင္းလဲေနတတ္သည္။
အသက္ ၇၀ နီးပါးရွိလာေသာ ၾကီးၾကီးသည္ မ်က္ခမ္းအထက္တြင္ အသီးေလးထြက္လာ၍ မႏၱေလးသို ့ သြားခဲြခဲ့သည္။ ၿပန္ေရာက္လာေသာအခါတြင္မူ အရင္လို ကၽြန္မအား ဓမၼပံုၿပင္မ်ား မေၿပာၿပေတာ့။ ငူငူ ငိုင္ငိုင္နွင့္သာရွိေတာ့သည္။ ေဆးစစ္ခ်က္ အရ ၾကီးၾကီးခႏၶာတြင္ ဘာေရာဂါမွ မရွိဟုဆိုပါသည္။ ဒါဆုိ ၾကီးၾကီး ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ။
ကၽြန္မ စာထုိင္ဖတ္တတ္ေသာ ေညာင္ပင္ေအာက္သို ့ ၾကီးၾကီး ေရာက္လာသည္။ လက္ထဲမွာလည္း ဇာဂနာအေသးစား ေလးနွင့္။ " သမီး ၾကီးၾကီးကို မ်က္ခမ္းေပၚမွာေပါက္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ နွုတ္ေပးစမ္း၊ ေနရဆိုးလြန္းလို ့ "
ကၽြန္မလည္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို လက္မွခ်ကာ ၾကီးၾကီးခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အရင္ခဲြထားေသာေနရာ ေလးမွာပဲ ထပ္ၿပီးထြက္လာေသာ ဖုေသးေသးေလးပါ။ ထိုဖုေလးေပၚတြင္ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားေပါက္ပါက အေနရ အၾကည့္ရ ဆိုးသည္ဟု ၾကီးၾကီးက ဆိုပါသည္။ မ်က္ေတာင္ေမႊးနွုတ္ေပးေနသည့္ၾကားမွ ၾကီးၾကီးမ်က္လံုးတို ့ကုတ္က်လာသည္မို ့ နီးလာ ေသာေၿခသံကိုၾကည့္မိေတာ့ အေၾကာ္ေရာင္းေသာ ေဒၚေဒၚၿမ။ မ်က္နွာငယ္ေလးနွင့္ ၾကီးၾကီးေရွ ့တြင္ လာရပ္ကာ အတိုးကိစၥ အတြက္ ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးေနသည္။
အတိုးစားခ်င္လို ့ အတိုးေပးတာဆိုေပမယ့္ နားလည္သင့္တာေတြေတာ့ရွိသည္ဟု ကၽြန္မထင္သည္။ ယူထားတဲ့ေငြထက္ အတိုးက မ်ားလြန္းလာသည္။ ၾကီးၾကီးဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္စားရက္ပါသလဲ။ အာဟာရေကာ ၿဖစ္ပါရဲ ့လား။ ကၽြန္မ သက္ၿပင္းပဲ ခ်ကာ စာဖတ္လက္စပဲ ေကာက္ဖတ္ေနလိုက္မိသည္။
အရြယ္လြန္ေနေသာ္လည္း အသိဥာဏ္ရင့္က်က္ဖို ့လိုေနေသးသည့္ ၾကီးၾကီးကို ဘယ္လိုတရားေတြကမွ ၿပဳၿပင္ေပးနိုင္ မွာပါလိမ့္။ ေငြနွင့္ပက္သက္လ်ွင္ " ငါ့ကို လာမစမ္းနဲ ့ေနာ္ " လို ့ေၿပာတတ္ေသာ ၾကီးၾကီးသည္ ဒုတိယအၾကိမ္ သြားခဲြခဲ့ရၿပန္ပါ သည္။
လူ ့ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္လံုး လူသားတို ့သည္ ပရိေယသနအေရးတို ့တြင္ ရွာေဖြၿခင္းၿဖင့္သာ ဘ၀ကိုကုန္ဆံုးတတ္ရာ ေသေသာအခါ အပယ္သာလားေတာ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို ့သည္ ဘုရားရွင္၏ သားသမီးမ်ား ပီပီ ယခုဘ၀တြင္ ရွာေဖြစု ေဆာင္းထားသမ်ွထဲမွ ေပးကမ္းစြန္ ့ၾကဲၿခင္းၿဖင့္ ေနာင္ဘ၀မ်ားစြာအတြက္ ဘ၀၀ သမၸတၱိရေအာင္ လွဴဒါန္းသင့္ေပသည္။
ဒုတိယအၾကိမ္ ခဲြၿပီးၿပန္လာေတာ့ ၾကီးၾကီးက ကၽြန္မကို ေရွ ့မတိုးေနာက္မဆုတ္ေသာ အၿဖစ္ကို ရင္ဖြင့္သည္။ ကၽြန္မ မၾကားဖူးေသာ ေရာဂါဆန္း။ မ်က္လံုးကင္ဆာတဲ့။ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ၾကီးၾကီးကို တခါတည္း မ်က္လံုးကို ထုတ္ပစ္ဖို ့ ဆရာ၀န္မ်ားက ဆိုသည္။ ထိုသို ့မဟုတ္လ်ွင္ ခုလိုခဲြစိတ္ၿခင္းမ်ိဳးက အေရတြက္ စိတ္လာမည္ၿဖစ္ၿပီး အသက္အရြယ္ရလာေသာ ၾကီးၾကီးအေနၿဖင့္ ေနာင္ အခက္အခဲရွိလာနိုင္သည္တဲ့။
မ်က္လံုးထုတ္ပစ္ဖို ့ၿငင္းဆန္ခဲ့ေသာ ၾကီးၾကီးသည္ ေနာက္ေလးငါးလၾကာေသာအခါ မ်က္ခြံထက္တြင္ ဆီးသီးအရြယ္ အဖုၾကီးၿဖစ္လာသည္။ထိုအဖုၾကီးေပၚတြင္ ေပါက္တတ္ေသာ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားကို ကၽြန္မက ေသေသခ်ာခ်ာနွုတ္ေပးရသည္။
ေဆးအသစ္အဆန္းမ်ားၿဖင့္ ကုရင္း ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ကုန္ဆံုးေနေသာ ၾကီးၾကီးသည္ အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္း နွလံုးပူ ေလာင္ၿခင္းရွိဟန္တူသည္။ သားသမီးမ်ားက လိုေလးေသးမရွိၿပဳစုေပးေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ဟန္မၿပ။ သူ ့မွဒီေရာဂါၿဖစ္ရ သလားဟု ေတြးထင္ေနသည္။ စင္စစ္ တဏွာဒိ႒ိတို ့ေၾကာင့္သာ မိမိတို ့ရုပ္ခႏၶာတုိ ့ကို စြဲလမ္းနွစ္သက္ေနၾကၿခင္းသာၿဖစ္သည္။ ခႏၶာရထားတဲ့ သတၱ၀ါတိုင္းသည္ ရထားေသာ ထိုခႏၶာ၏ ဒုကၡကိုေတာ့ ခံရၿမဲသာၿဖစ္သည္။
ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး ကုမရတဲ့ေရာဂါေတြ ရွိေနတတ္ၿမဲမို ့ၾကီးၾကီး၏ ေရာဂါသည္ ပို၍ရင့္လာသလို ပို၍လည္းဆိုးလာပါသည္။ မ်က္ခြံေပၚက အဖုၾကီးသည္ ၾကီးမားလြန္းလာကာ မ်က္လံုးကိုေက်ာ္၍ ဖံုးသြားသည္။ ထို ့အတြက္ ၾကီးၾကီး၏ ဘယ္ဘက္မ်က္စိတစ္ခုလံုးသည္ ထိုအသားလံုးေအာက္တြင္ ေရာက္သြားကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
မ်က္မွန္တပ္၍မရေတာ့ေသာ ၾကီးၾကီးသည္ ယခုနွစ္တြင္ ပ႒ာန္းလည္း မရြတ္နိုင္ေတာ့။ တရားစာအုပ္တစ္ခ်ိဳ ့ကိုပင္ ကၽြန္မက ဖတ္ၿပရသည္။
မိစာၦအာဇီ၀ံ     နည္းလမ္းလဲြမွားမတရားေသာ အသက္ေမြးမူကို
ပဟာယ        ပယ္စြန္ ့၍
သမၼာအာဇီေ၀န    နည္းလမ္းမွန္ေသာ အသက္ေမြးမွုၿဖင့္
ဇီ၀ိတံ        အသက္ေမြးမွုကို ၿပဳအပ္၏။………….. ကၽြန္မ မဟာသတိပ႒ာန္သုတ္လာ စာေၾကာင္းေတြကုိဖတ္ၿပရင္း ၾကီးၾကီးကို ၾကည့္မိသည္။ ၾကီးၾကီးကလည္း က်န္ေသာမ်က္၀န္းတစ္ဘက္ၿဖင့္  ကၽြန္မအၾကည့္ေတြကို သေဘာေပါက္ဟန္တူပါ သည္။
မရွိလို ့ဆင္းရဲတာထက္ မသိလို ့ဆင္းရဲမွာက ပို၍ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္ မဟုတ္ပါလား။ ၾကီးၾကီး အဆိုးဆံုးအေၿခ အေနသို ့ေရာက္လာေသာအခါ ဘုန္းၾကီးမ်ားေရာက္လာၿပီး တရားစာမ်ား ညစဥ္လာရြတ္ေပးၾကပါသည္။ တစ္လမ်ွၾကာေသာ အခါ ပိုးမ်ားပင္၀င္လာေသာ မ်က္လံုးကင္ဆာၿဖင့္ ၾကီးၾကီးသည္ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါသည္။
သံသရာကို ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ၿဖင့္ စုန္ဆန္ကူးေနၾကေသာ သတၱ၀ါတို ့သည္ ရခဲေသာလူ ့ဘ၀ရခိုက္တြင္ လူ ့ဘ၀ အနွစ္သာရကို လူ ့အသိဥာဏ္(သစၥာဥာဏ္)ၿဖင့္ သိၿမင္ကာ ပုထုဇဥ္မွ တက္လွမ္းဖို ့ၾကိဳးစားသင့္ပါသည္။
ဆုေတာင္းရုံနွင့္မရသလို လွဴတန္းရုံၿဖင့္လည္း မရနိုင္သည့္ နိဗၺာန္ဆိုသည့္နန္းကို ၀ိပႆနာအသိၿဖင့္လည္း က်င့္ၾကံဖို ့ လည္း လိုအပ္လွပါသည္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီမွ ပ႒ာန္းရြတ္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ကၽြန္မ ၾကီးၾကီး၏ အသံကို လြမ္းဆြတ္ေနမိပါသည္။

                                        ဧပရယ္ေဆြေဆြ
                                             (28-12-2012 12း22 PM)