ဝတၳဳေရးလိုသူမ်ား လိုက္နာရမယ့္ အခ်က္ ၁၃ ခ်က္
...............................................................
(ေအာက္ပါေဆာင္းပါးေလးသည္ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဝင္းၿငိမ္း ဘာသာျပန္ထားသည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။ ဝါသနာရွင္ စာေရးသူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္၍ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။)
ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းရဲ႕ ကေလာင္သစ္မ်ား ေပးပို႔လာတဲ့ စာမူမ်ားကုိ ေရႊအသစ္ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ ေဖာ္ျပေနတဲ့ က႑မွာ ပထမ စီစစ္တဲ့ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ စာေရးလိုသူမ်ား အတြက္ ထားရွိရမယ့္ အခ်က္အလက္ တခ်ဳိ႕ကို အလ်ဥ္း သင့္သလို ေရးသား ေဖာ္ျပ ခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားက တစ္ပုဒ္ ေဖာ္ျပ ခံရၿပီးခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္မ အခ်ိန္ မရေတာ့လို႔ မေရးေတာ့ ပါဘူး ဆိုတာမ်ဳိး ရွိသလို ဘာဆက္ ေရးရမွန္း မသိေတာ့လို႔ မေရးျဖစ္တာပါလို႔ အေၾကာင္းျပတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ The Writer မဂၢဇင္းမွာ စာေရး ဆရာမ Mona Simpson ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ေရႊအျမဳေတရဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ အထူးထုတ္မွာ ေမတၱာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေဖာ္ျပေပး လိုပါတယ္။ သူ႔ေခါင္းစဥ္ကိုက ၀တၳဳ ေရးလိုသူမ်ား လိုက္နာရမယ့္ အခ်က္ ၁၃ ခ်က္လို႔ ဆိုထားတဲ့ အတြက္ ၀တၳဳတို ေရးဖို႔ ႀကိဳးစား ေနၾကတဲ့ သူမ်ားနဲ႔ အထူး အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ ပါတယ္။

စာေရးခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ သူေတြကို အၾကံေပးဖို႔ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါတယ္။ ကြၽန္မက အၾကံလည္း ေပးခဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၁-၉၂ တုန္းက နယူးေယာက္ တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕လြန္ သမားေတြ အတြက္ ၀တၳဳေရး နည္း Workshop တစ္ခုမွာ ကြၽန္မတို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကေတာ့ လိုက္နာရမယ့္ အခ်က္ ၁၃ ခ်က္ကို ေတြ႕လာရပါတယ္။ ဒီအခ်က္ ၁၃ ခ်က္ဟာ စာေရးခ်င္သူေတြ အတြက္ အမ်ားဆံုး အေထာက္အကူ ျပဳႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ ပါတယ္။

စာေရးဆရာ ျဖစ္ရမည္ဟု မိမိကိုယ္ မိမိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားပါ
..................................................................................
ကြၽန္မငယ္ငယ္ အသက္ ၁၉၊ ၂၀ ေလာက္တုန္းက ၀တၳဳတိုေတြ ေရးၿပီး မဂၢဇင္း တိုက္ေတြကို ပို႔ပါတယ္။ အဲဒီကေန အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္နဲ႔ အျပန္အလွန္ စာ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အယ္ဒီတာက ကြၽန္မ ၀တၳဳေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ပယ္ေနတဲ့သူ ျဖစ္ေပမယ့္ ကြၽန္မဆီ စာေရးတဲ့ အခါမွာေတာ့ အားေပး စကားေတြ အျမဲ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါမွာ ကြၽန္မ ကိုလံဘီယာ တကၠသုိလ္မွာ စာေရးနည္း သင္တန္းကို ေလွ်ာက္ထား ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မကို လက္ခံလိုက္ၿပီလို႔ ၾကားသိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အေနာက္ပိုင္း ကေန အေရွ႕ပိုင္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အသိအကြၽမ္း ဆိုလို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ အေႂကြးေတြ တင္ေနတဲ့ ပညာသင္ တစ္ေယာက္ ေပါ့။ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ အရြယ္ ေရာက္ေတာ့ မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ရဲ႕ အယ္ဒီတာထံကို “ကြၽန္မမွာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိပါသလား”လို႔ စာေရးၿပီး ေမးခဲ့ပါတယ္။

သူ႔အေျဖက ယူေသာ္ ရ၏ ဆိုတဲ့ အေျဖမ်ဳိးပါ။ တိက် ျပတ္သားတဲ့ အေျဖ မဟုတ္ဘဲ စာေရးဆရာ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်က္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ျပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ စာေရးဖို႔ ၀ါသနာပါသူမ်ား အေပၚမွာ ၾကင္နာ စိတ္ရွိသူ တစ္ဦးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေနနဲ႔ ကြၽန္မကို စာေရးဆရာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ သို႔မဟုတ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ လံုး၀မေျဖခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာ ဖစ္ဖို႔ ဆိုတာဟာ မိမိ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္မွသာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အယ္ဒီတာ ဆီကစာ ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မ စာေရးဆရာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ေတာ့ အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ ခုအခ်ိန္ခါမွာ သူေျပာခဲ့တဲ့ ကေလးမ တစ္ေယာက္ဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုတာကိုလည္း သိမယ္ မထင္ပါဘူး။

စာေရးဆရာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ခ်မွတ္ရတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ တိက် ခိုင္မာဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ အတြက္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ စြန္႔လႊတ္ရတာ ေတြ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ အားလပ္ရက္ေတြမွာ သူမ်ားတကာ ေတြက အပန္းေျဖ ေနၾကေပမယ့္ ကိုယ္က လက္လြတ္ ဆံုး႐ႈံးတာမ်ဳိးေပါ့။ စာေရးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္ ေန႔စဥ္ ေနထိုင္ လႈပ္ရွားရတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုလည္း အလိုလို ထိန္းေက်ာင္း ပဲ့ျပင္ၿပီးသား ျဖစ္ေစပါတယ္။ စာေရးခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ လာေလ ေရးႏိုင္ဖို႔ အစစအရာရာ ႀကိဳ တင္ျပင္ဆင္မႈေတြကို ေဆာင္ရြက္ေလ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေတာ့ မတူညီပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ ရဲရင့္တဲ့ လူငယ္မ်ားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ သူတို႔ စာသင္စားပြဲေတြေပၚ မတ္တတ္တက္ ရပ္ၿပီး တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေၾကညာသူေတြ ရွိသလို တခ်ဳိ႕ ကေတာ့လည္း ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို ႀကိတ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းသူေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ စာေရးခ်င္ စိတ္ေၾကာင့္ အလုပ္ျပဳတ္တဲ့ သူေတြ၊ ထမင္းငတ္တဲ့ သူေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ စြန္႔လႊတ္ ရသူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုပဲ အခက္အခဲေတြ ရွိပါေစ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္သူကေတာ့ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ပါဘူး။ မိမိ ယံုၾကည္ခ်က္ကုိ ခိုင္မာေအာင္ တတ္စြမ္းသေလာက္ ႀကိဳးစားပါ။ ခံစားခ်က္ ေျပေပ်ာက္သြားေအာင္ စာကေလး တစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ေရး မယ္ဆိုသူေတြ အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျပခ်င္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ ထားသူေတြ အတြက္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိန္ယူၿပီး စာေရးပါ။ မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ညစာစားခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ခ်ိန္မ်ားမွာ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပၾကည့္ပါ။ စာတစ္ပိုဒ္ သို႔မဟုတ္ ၀တၳဳတိုတစ္ ပုဒ္ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကုိယ္တိုင္ ျပန္ဖတ္ ၾကည့္ပါ။ ဒီစာက ထူးျခားမႈ ရွိရဲ႕လား ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွ“ငါ စာေရးဆရာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိရဲ႕လား” ဆိုတဲ့ အစြဲႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မထားပါနဲ႔။



စာေရးခ်င္တဲ့ အခါ အထူးသျဖင့္ ၀တၳဳေရးခ်င္တဲ့ အခါမွာ အခ်ိန္ကို သူ႔အလုိလို ယူတတ္လာပါလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္က အမ်ားႀကီးကို လိုအပ္တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ေရးသမွ်ေတြဟာ မွားေကာင္း မွားႏိုင္တယ္။ အဲဒါေတြကို ျပင္ဖို႔ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္ ယူရဦးမယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ ကြက္ကေလး တစ္ခုရဖို႔ အတြက္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားရတာ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါလည္း အခ်ိန္ လိုအပ္တာပါပဲ။ ကိုယ္က ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုဘဲ သန္းႂကြယ္ သူေဌးႀကီး ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ဘယ္ သူနဲ႔မွ ဆက္စပ္စရာ မလိုဘဲ တစ္ကိုယ္တည္း ေနရတဲ့ သီလရွင္ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ အဲဒီလိုမွသာ လူ႔အသိုက္အ၀န္းကေန ဖယ္ထြက္လို႔ ရမွာပါ။ ကိုယ္က လူထဲက လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြနဲ႔ ေနရင္း၊ စားရင္း၊ သြား ရင္းကပဲ ကိုယ္ေရးခ်င္တာကို စဥ္းစား ေတြးေတာရမွာပါ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနမွ ေတြးလို႔ရတယ္ ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။

စာေရးခ်င္သူ တစ္ေယာက္ အတြက္ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေနေန စာေရးဖို႔ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိလာပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အခ်ိန္ ဇယားခ်ၿပီး အလုပ္လုပ္ပါ။ ကိုယ့္သတ္မွတ္ခ်ိန္ အတြင္းမွာ သတ္မွတ္ထားတာကို လုပ္ပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေပၚေပါက္ လာတဲ့ တျခား ကိစၥေတြကို မစဥ္းစားပါနဲ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဒါေတြက အျမဲတမ္းလိုလို ရွိေနမွာမို႔ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ စိတ္ဓာတ္ က်ေနလို႔၊ အိမ္မွာ ဧည့္သည္ ေရာက္ေနလို႔၊ အိမ္က ေမြးထားတဲ့ ေခြးကို ေဆးခန္း ပို႔စရာရွိလို႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေထြလီကာလီ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္အခ်ိန္ ဇယားကေန ေသြဖည္ သြားပါလိမ့္မယ္။ မိမိကိုယ္ မိမိ ခြဲစိတ္ ဆရာ၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္လို၊ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ႀကီး တစ္ေယာက္လို လုပ္စရာ ရွိတာကို မူလ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတိုင္း လုပ္ႏိုင္ေအာင္ တိက်ျပတ္သား ရပါမယ္။ ပထမပိုင္းမွာေတာ့ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္အခ်ိန္ ဇယားကို ကိုယ္မထိန္းႏိုင္ၾကဘဲ ေဖာက္ဖ်က္ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ အခ်ိန္ ဇယားနဲ႔ အသားက်သြားပါလိမ့္မယ္။

စာေရး စားပြဲမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ထိုင္ကိုထိုင္ပါ။ စိတ္ညစ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပ်င္းေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ပါေစ၊ စာေရး စားပြဲကိုေရာက္ ကိုယ္ေရးရမယ့္ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ေတြဟာ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတေလမွာ စားပြဲမွာ မထိုင္ခင္ ေရးစရာေတြကို သတိရ လာတတ္တာလည္း ရွိပါတယ္။


ကိုယ့္အလုပ္မွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံပါ
..........................................
စာေရးဖို႔ အတြက္ လိုအပ္လာၿပီ ဆိုရင္ အခ်ိန္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေငြနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ လို အပ္ပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔၊ ေနရာေဒသ တစ္ခုအေၾကာင္း ေနာက္ခံထားၿပီးေရး မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ္က ဒီေနရာ၊ ဒီ ေဒသကို မေရာက္ဖူးဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုေရး ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ေငြကုန္ခံၿပီးသြားသင့္ရင္ သြားရပါမယ္။ အခ်ိန္ကုန္ခံသင့္ရင္ ခံရ ပါမယ္။ ကိုယ္က အိမ္အတြက္ ပစၥည္း တစ္ခုခု၀ယ္မယ့္အစား စာေရးဖို႔ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံလိုက္ျခင္းလို႔ ခံယူပါ။ ရဲရင့္ပါေစ။ အခ်ိန္မတန္ေသးခင္ ေအာင္ျမင္မႈကို မတမ္းတပါနဲ႔။ ပင္ကုိ သဘာ၀အားျဖင့္ စိတ္ပူတတ္သူျဖစ္ရင္ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္း စာေရးဆရာျဖစ္လာ မယ္လို႔ ႀကိဳတင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ျဖစ္ ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ျဖစ္ရမယ္လို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးပါ။ တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ပါ။ တစ္ႏွစ္ဆို တဲ့ အခ်ိန္ကာလဟာ သိပ္မ်ားတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီကာလအတြင္းမွာ ကိုယ္ ျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားတာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။


အားလပ္ခ်ိန္မ်ားကို ေမ့ထားလိုက္ပါ
........................................
စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္သူမ်ား အတြက္ အားလပ္ခ်ိန္ ဆိုတာ မလိုအပ္ပါ ဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္လုပ္ဖို႔ လိုပါ တယ္။ ကိုယ္ေရးေနတဲ့၀တၳဳဇာတ္လမ္း တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အရွိန္ တက္လာဖို႔ပဲ သတိျပဳရပါမယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ အေပ်ာ္ခရီး တစ္ေနရာကိုထြက္ဖို႔ရွိတယ္ ဆိုရင္လည္း ျငင္းလိုက္ပါ။ သူတို႔က မင္းစာအုပ္ေတြ ယူခ့ဲပါကြာ၊ ငါတို႔မွာ လည္း အလုပ္ရွိတာပါပဲလို႔ ဆိုၾကပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔စကားကို ယံုစားၿပီး လိုက္သြားမယ္ ဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ အတူ ေရာၿပီး စီးေမ်ာေနမိမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဆိုၾကပါစို႔၊ သူတို႔က တေပ်ာ္တပါးနဲ႔ ျမက္ရိတ္ ေနၾကခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အခန္႔ သားထိုင္ၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ ဒါေၾကာင့္ အစကတည္းက ေရွာင္လိုက္ျခင္းက အေကာင္းဆံုးပါ။

တာ၀န္သည္ အႏုပညာ၏ ရန္သူျဖစ္သည္
......................................................
အခ်ိန္ဇယား ကန္႔သတ္ၿပီး ေန႔စဥ္ ကိုယ့္စည္းကမ္းနဲ႔ ကိုယ္ေနထိုင္တတ္လာသူ တစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လြတ္လပ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ လာပါလိမ့္မယ္။ တခ်ဳိ႕ စာေရးဆရာ မ်ားကေတာ့ တစ္ေန႔ကို စာမ်က္ႏွာ ဘယ္ေလာက္ၿပီးရမယ္ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ ခ်က္ထားၿပီး စာေရးတတ္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ အဲဒီေလာက္ႀကီး တိက်တဲ့ ဇယား ကန္႔သတ္ထားဖို႔ မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးေနတဲ့ ၀တၳဳမွာ ၀င္စား ေနဖို႔သာ လိုအပ္ၿပီး တစ္ရက္ ထက္တစ္ရက္ ဇာတ္ရွိန္ တက္လာဖို႔သာ လိုအပ္ပါတယ္။


“သင့္တယ္”ဆိုျခင္းက “ေကာင္းတယ္” ဆုိျခင္း၏ ရန္သူျဖစ္သည္
............................................................................
ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္း Allan Gurganus က သူပို႔ခ်တဲ့ စာေရးနည္း သင္တန္းမ်ားမွာ ဒီစကားလံုးကို အျမဲ သံုးပါတယ္။ သူေျပာျပတာက တစ္ခါ တုန္းက Joseph Cladwell က ေျပာဖူး တယ္တဲ့။ စာေရး ဆရာမ်ား အေနနဲ႔ လြယ္လြယ္ ေရးၿပီးႏိုင္ေစဖို႔ လုပ္တဲ့ နည္းတစ္နည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့္ အဆင့္ကို ႏွိမ့္ၿပီး ေရးျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီနည္းဟာ လက္ေတြ႕ က်တဲ့နည္းတစ္နည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔ အေနနဲ႔ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဆံုး မူၾကမ္းဟာ ဘယ္ နည္းနဲ႔မွ သူ႔အတြက္ ဂႏၴ၀င္ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ စာေရး ဆရာတိုင္း ဟာ စာမူတိုင္းကို အထပ္ထပ္ အခါခါ ဖတ္၊ အထပ္ထပ္ အခါခါ ပင္ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕၀တၳဳေရး ဆရာမ်ားကေတာ့ ပထမ ဦးစြာ ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းကို ေရးလိုက္ ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လုိတဲ့ ေနရာမွာ လိုသလို ျဖည့္စြက္ ခ်ဲ႕ထြင္ျခင္း၊ အေရာင္ ျဖည့္ျခင္း စတာေတြကို လုပ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ မ်ားရဲ႕ စ႐ိုက္ကို ဦးစြာ စဥ္းစားၾကပါ သတဲ့။ တခ်ဳိ႕စာေရး ဆရာမ်ားက သူတို႔ ခ်မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယား အတြင္း ေဘာင္၀င္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ေရးၾကပါသတဲ့။ ဒီလူမ်ားက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အေခ်ာျပန္ ေရးေလ့ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။


၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးနည္း တိတိက်က်ကို မည္သူမွ် သင္ၾကား မေပးႏိုင္ပါ
၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လိုေရးရ မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ တိတိက်က် သင္ေပးလို႔ မရပါဘူး။ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ ေယာက္ ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ဘယ္လို ခ်စ္တာလဲ ဆိုတာ မေျပာႏိုင္သလို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း မတူပါဘူး။ အဲဒီလိုပါပဲ၊ စာေရးတဲ့ ေနရာမွာ ၀တၴဳဆိုတာ ဘယ္လို ေရးရမယ္လို႔ တိတိက်က် သင္ေပးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

စာေရးခ်င္စိတ္ ရွိသူက သူ႔အလုပ္ ကိုသူလုပ္ရင္း သူ႔နည္းကို သူေတြ႕သြားပါလိမ့္မယ္။ မွားရင္း၊ ျပင္ရင္းကေန နည္းလမ္း အမွန္ေတြကို ရသြားမွာပါ။ မ်ားမ်ားေရးေလ နည္းလမ္းေကာင္း ေတြ႔ေလ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒုတိယ အႀကိမ္ ေရးရာမွာ ပထမ အႀကိမ္ေလာက္ စိတ္ဖိစီးမႈ မရွိႏိုင္ေတာ့သလို ေနာက္ ထပ္ေရးေလ လြယ္ကူ လ်င္ျမန္သြားေလ ပါပဲ။

မ်ားမ်ားေရးျခင္းအားျဖင့္ ဘယ္ပံုစံဟာ မိမိႏွင့္ သင့္ေတာ္မည္ကို ေတြ႕ရွိလာမည္
တခ်ဳိ႕ စာေရးဆရာမ်ားက ၀တၳဳ တိုေရာ ၀တၳဳရွည္ပါ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ေရးႏိုင္ၾကေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ဆရာ မ်ားကေတာ့ တစ္မ်ဳိးကိုသာ ကြၽမ္းက်င္ ၾကပါတယ္။ ၀တၳဳတို ေရးသူမ်ားက ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို စိတ္အား ထက္သန္ၿပီး ၀တၳဳရွည္ သမားမ်ားကေတာ့ အခ်ိန္ ကာလ ရွည္ၾကာစြာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ျဖစ္ ရပ္မ်ား အေပၚမွာသာ စိတ္၀င္စားၾကပါ တယ္။ သူတို႔က ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုး ေနာက္ ႏွစ္လွမ္းဆုတ္ ဆိုတဲ့နည္းကို စိတ္အား ထက္သန္ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါ တယ္။

ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသည့္ အႏုပညာ ရွင္ျဖစ္၊ မျဖစ္ ေျပာရန္ ခက္သည္
စာေရးနည္း သင္ၾကား ပို႔ခ်တဲ့ သင္တန္းမ်ားမွာလည္း စာကို ဘယ္လိုေရးမယ္ ဆိုတာသာ သင္ၾကား ပို႔ခ်တာပါ။ ၀တၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔ ဘယ္လို ဆင့္ပြား ေတြးယူမယ္ ဆိုတာေလာက္ အထိ သင္ေပးလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အေတြးဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴးႏိုင္ဖို႔က မိမိ အားထုတ္မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။


အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ၀တၳဳ ဇာတ္ေၾကာင္း အျဖစ္ ျပန္လည္ အသံုးခ်ျခင္း
ဆရာမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အရက္ ေသာက္ျခင္း၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲျခင္းကို ေထာက္ခံတယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေနတတ္တဲ့သူမ်ား ဖန္တီးတဲ့ ၀တၳဳမ်ားဟာ ပိုၿပီး ေကာင္းေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာ မူးယစ္ ေသာက္စားျခင္းေၾကာင့္လို႔ ကြၽန္မ တစ္ထစ္ခ် မဆိုလိုေပမယ့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနထိုင္သူမ်ား ထံမွ ထြက္လာတဲ့ ၀တၳဳမ်ားဟာ ပိုေကာင္းတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္မ ၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္။

အသံထုတ္ၿပီး စာဖတ္သည့္ အက်င့္
ကိုယ္ေရးထားတဲ့ စာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္ထဲက ဖတ္ၾကည့္ေနရင္ ေခ်ာေနေပမယ့္ အသံထုတ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ လိုက္တဲ့ အခါမွာ မလိုအပ္ဘဲ ပြေယာင္းေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ေတြ႕လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ ေရးၿပီးတဲ့ အခါတိုင္း အသံထုတ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ပါလို႔ ကြၽန္မ အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္။


စာအုပ္ေကာင္းမ်ားကို ဖတ္ပါ
ဂႏၴ၀င္ စာအုပ္ႀကီးမ်ားကို ဖတ္ပါ။ ဖတ္ၿပီးရင္လည္း ျပန္ဖတ္ပါ။ ဒီ၀တၳဳ ႀကီးမ်ားထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို အထူး ဂ႐ုျပဳပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာေရး ဆရာႀကီးမ်ားကို မနာလိုစရာ မဟုတ္ဘဲ အားက်ဖို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔လို ကိုယ္ေရးတတ္ဖို႔ အားက် ေစခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလမွာ အေရာင္းရ အတြင္က်ယ္ဆံုး စာေရးဆရာ၊ ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီး သိမ္ငယ္ စိတ္၀င္တတ္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို မျဖစ္ရပါဘူး။ ခ်က္ေကာ့ဖ္တို႔၊ ေတာ္လ္စတိြဳင္းတို႔ ၀တၳဳႀကီးေတြကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်လို႔ ဘယ္ ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ကြၽန္မ တပည့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔ စိတ္ဓာတ္က်တ့ဲ အခါမ်ဳိးမွာ အဲဒီလို ၀တၳဳႀကီးေတြကို ဖတ္ၿပီး ငါတို႔လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ေရးတတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြး ၀င္လာကာ စာျပန္ ေရးၾကတယ္လို႔ ကြၽန္မကို ေျပာျပဖူးပါတယ္။

မိတ္ေဆြမ်ားထဲမွာ ကိုယ့္ပရိသတ္ကို ရွာပါ
ကိုယ္ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ကိုယ့္စာေတြကို ေ၀ဖန္ အၾကံဥာဏ္ ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ စာေရးသူမ်ားက ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ၀ိုင္းဖြဲ႕ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဖလွယ္ကာ ကိုယ့္စာသူဖတ္၊ သူ႔စာကိုယ္ဖတ္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စာကို ဘယ္သူက ဘယ္လို ေဆြးေႏြးတယ္၊ ဘယ္လို ေ၀ဖန္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း မွတ္စု စာအုပ္မွာ ခ်ေရးထား တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီမွတ္ခ်က္ေတြကို ေနာင္မွာ ျပန္ဖတ္ရင္း အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေတြကို ရယူ ျပင္ဆင္ၾကပါ တယ္။ တခ်ဳိ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြက ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကို အ႐ႈိက္ ထိုးသလို ျဖစ္တတ္တဲ့ အခါေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ သူက ကိုယ့္ကို မလိုလို႔ တမင္တကာ ေရးသလား သံုး သပ္ၾကည့္ပါ။ သက္သက္မဲ့ ေရးတာ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔မွတ္ခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ထားလို႔ ရပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ ဒီလို စုေပါင္း ေဆြးေႏြးျခင္းဟာ စာေကာင္း ေပေကာင္းမ်ားကို ထြက္ေပၚ လာေစတတ္ပါတယ္။

ဒါက ဆရာမ Mona Simpson ေရးသား ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးခ်င္စိတ္ ရွိသူမ်ား အတြက္ လိုက္နာသင့္တာေတြ အမ်ား ႀကီးပါတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို စာမ်က္ႏွာမ်ား ထက္ေပၚမွာ ခ်ေရးႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။


၀င္းၿငိမ္း
*အြန္လိုင္းေရႊဝထၳဳတ္ိုဆု မွျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ခြင္႔ျပဳခ်က္မေတာင္းခံဘဲကူးယူခဲ႔သည္အတြက္ခြင္႔လႊတ္
နားလည္ေပးပါရန္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။စာေပတန္းဖိုးခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင္႔.............

Posted by Unknown on Sunday, October 6, 2013


ပ်ံသန္းလိုက္တိုင္းလဲ
ဒီအေတာင္ပံေတြကေကာင္းကင္နဲ႔မလြတ္ႏိုင္ဘူး
ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုပါပဲ
မနက္ျဖန္အတြက္မွ ငါ ကၾကိဳတင္အသက္မရွင္တက္ခဲ႕တာ..
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္
ႏွစ္ႏွစ္ကာကာမြန္းၾကပ္လိုက္တယ္
ဘယ္လိုသီးပြင္႔ရမလဲ…?
ဘယ္လိုေဝဆာရမလဲ..?
.......................လဲ?
ေငြေၾကးဆိုတာလည္း
ေခြ်းနံ႕ေပ်ာက္ေဆး တစ္မ်ိဳးပါပဲကြယ္
အေျခအေနအရဆိုတဲ႔
ဒီစကားလုံးၾကီးနဲ႔ပဲ
သိကၡာေတြဖြင္႔ဖြင္ခ်ခဲ႔ရတယ္.။
ေရႊျဖစ္ခြင္႔မရခဲ႔လို႔
ေၾကးျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ငါ႔ဘဝကို မင္း နားလည္မယ္ဆိုရင္…
ပန္းပြင္႔တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလနဲ႔လည္းဥယာဉ္ ျဖစ္ခြင္႔ရခ်င္ပါရဲ႕..
အျမန္ဆုံးသီးပြင္႔လွည္႕ပါ..ေကာင္မေလးရယ္…။

Posted by Unknown on Saturday, October 5, 2013
0 comments
categories: | | edit post


                                                         လမ္းခြဲေတး

တစစ္စစ္နာက်င္ကိုက္ခဲေနတဲ႔
အသိတစ္စုံကႏွလုံးသားကိုေျခမြေနခဲ႔
ခြဲရမယ္ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔  
ငါႏွစ္ခါေသဆုံးခဲ႔ရတယ္။
ငါစိုက္ပ်ိဳးခဲ႔တဲ႔ဥယာဥ္ငယ္
မလိုသူေျခြယူဖ်က္ခ်ိဳးသြားမွာစိုးရိမ္မိတယ္။
ဆႏၵနဲ႔ဘဝဘယ္ခ်ိန္မွာထပ္တူက်ပါ႔မလဲ
ေဝးကြာျခင္းလက္တံတစ္စုံရယ္
အခ်ိန္ေတြေစာလြန္းပါေသးတယ္။
နာရီေတြေနာက္ျပန္ဆုတ္
ေနာင္တေတြလွလွပပထုပ္ျပီး
ငါႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္။
ေလသင္႔ရာေမႊး
လူတိုင္းရင္ကိုေအးျမပါေစေတာ႔
ဥယာဥ္ငယ္...။

                                                                                          

ဖရဲသီးေလးတစ္လုံးရဲ႕ခံစားခ်က္ေလးပါ။

Posted by Unknown on
0 comments
categories: | | edit post

 
(၁)
သည္ရြာကေလးကို လူေတြက လက္ပေဒါ လို႔ပဲေခၚတယ္။ တကယ္စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေရးရင္ေတာ့ လက္ပံေတာ ျဖစ္ရမွာေပါ့ေလ။ ဖိတ္စာေတြဘာေတြမွာ လက္ပံေတာ ရြာေန အဘဦးဖိုးေဂါင္ကို အမွဴးထား၍…. ဘာညာစသည္ျဖင့္ ရိုက္ရင္ေတာ့ လက္ပံေတာလို႔ ရိုက္ၾကတာေပမယ့္ လူေတြပါးစပ္ကေတာ့ လက္ပေဒါ ေခၚတာပါပဲ။ လက္ပေဒါ ဆိုရင္လည္း သည္ရြာကို ညႊန္းမွန္းသိတယ္။ ခက္တာက ရြာကိုသာသိတာပါ ၊ သြားတာေတာ့ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ဘူး။ သြားရတာလည္း လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။
         ဆည္ေျမာင္းလက္တံေျမာင္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရတာလည္း ရွိတယ္။ လက္တံေျမာင္းၾကီးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ပဲခ်ိန္ ၊ ႏွမ္းခ်ိန္ ေရလႊတ္ထားရင္ လူ႔ခါးေစာင္းေလာက္ ေရရွိေနတာဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုလူက ေတာ္ရံုကိစၥနဲ႔ မျဖတ္ၾကဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေဝးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေျမာင္းကူးအုတ္တံတားေဟာင္းၾကီး ရွိေပမယ့္ ဘယ္သူက အဲသည့္ သြားကူးေနမွာတုန္း။ ေဝးသမွ ေတာ္ေတာ့္ကုိေဝးတာ။ ကူးပါျပီတဲ့။ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္လို႔ ျပီးေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာင္းေတာၾကီးျဖတ္ရေသးတာ။ ေျပာင္းေတာထဲ မေရာက္ခင္ ပတ္ၾကားအက္ေနတဲ့ လယ္ေတာေျခာက္ေျခာက္ၾကီးထဲကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္းရေသးတယ္။ ျပီးမွ ေျပာင္းခင္းထဲ ေရာက္တယ္။ ေျပာင္းခင္းကို ျဖတ္ျပီးရင္ လက္ပေဒါရြာစပ္ကို ေရာက္ျပီ။ ယာခင္းေျမနီစပ္က ကိုလံုးထန္းရြက္တဲဟာ လက္ပံေတာရဲ႕ ရြာဦးဆိုင္းဘုတ္ပဲ။
          ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္က ေျပာရတာ လြယ္တာကလား။ တကယ္သြားေတာ့ သည္ေလာက္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါျဖင့္ရင္ စက္ဘီးနဲ႔ သြားပါလား ဆိုေတာ့လည္း စက္ဘီးစီးစရာကိုပဲ လမ္းမရွိတာ။ ျမင္းလွည္းေတာ့လည္း ျဖစ္ျဖစ္မည္ သြားရင္ ရေပမယ့္ အုတ္တံတားရွိတဲ့ေနရာထိက ေဝးေတာ့ ျမင္းလွည္းက လက္ပေဒါ ဆိုတာနဲ႔။ “အားေပါင္ဗ်ာ” လုပ္ေတာ့တာ။ ဒါက လက္ပေဒါကို သြားဖို႔ ကိုယ့္ဘက္က စဥ္းစားတာ။ လက္ပေဒါ ဘက္ကေတာ့ စဥ္းစားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျမာင္းလက္တံၾကီးေက်ာ္ျပီး ကမ္းေပၚတက္လိုက္မွ ျမစ္ေလာင္း ဧရိယာထဲ ေရာက္တာဆိုေတာ့ လာရတာပဲ။ ကူးရတာပဲ။ က်ားတံဆိပ္ မီးျခစ္တစ္ဖာနဲ႔လည္း ေျမာင္းေရထဲ ကူးရတာပဲ။ ဘီအုိစီဖေယာင္းတိုင္ေလး တစ္တိုင္နဲ႔လည္း ေျပာင္းခင္းထဲ ေျမြမေၾကာက္ ၊ ကင္းမေၾကာက္ ကူးရတာပဲ။ လင္က ကြင္းၾကိဳကြင္းၾကားထဲက ထိုးလာတဲ့ၾကြက္ကို ခုတ္ထစ္ျပီး ရင္ႏွစ္ျခမ္းခြဲ ၊ မီးရဲရဲမွာကင္ျပီးရင္ ကင္ထားတဲ့ တုတ္တံမည္းမည္းနဲ႔ပင္ ထမီရင္လ်ားၾကီးနဲ႔ ျမစ္ေလာင္းကို ေျပးေရာင္းရတာကလည္း ၾကြက္ရရင္ ရသလိုကိုး။
          မီးျခစ္တစ္ဖာ ၊ ဖေယာင္းတစ္တိုင္နဲ႔ ျမစ္ေလာင္းသြားရလို႔ လက္ပေဒါမွာ အိမ္ဆိုင္မရွိဘူးလားဆိုေတာ့လည္း မရွိဘူး။ အိမ္ဆိုင္ေနေနသာသာ ဖ်ားလို႔ ၊ နာလို႔ ေဆးခန္း၊ ေဆးရံု မရွိတာထား ၊ က်ားေခါင္းေလး ၊ ခ်မ္းေအးေလး တစ္ထုပ္ေလာက္ ဝယ္ခ်င္လို႔ေတာင္ ကိုယ္ခြဲမရွိရင္ အဖ်ားတက္ၾကီးနဲ႔ ေျပးရတဲ့ရြာကိုး။ လက္ပေဒါရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ေရာင္းကုန္ကေတာ့ လယ္ၾကြက္ ၊ ကြင္းၾကြက္ကို တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ထိပ္ဆိုင္ခ်ည္ျပီး ကင္ထားတဲ့ၾကြက္ကင္ပဲ။ ၾကြက္ကင္သြားေရာင္း ၊ ေရာင္းရတဲ့ ပိုုက္ဆံနဲ႔ ဆန္ႏို႔ဆီႏွစ္ဘူး ၊ သံုးဘူး ဝယ္ျပီး ျပန္လာတာဟာ ျမစ္ေလာင္းနဲ႔ လက္ပေဒါရဲ႔ ကုန္ၾကမ္းေပး ၊ ကုန္ေခ်ာယူ ဆက္ဆံေရးပဲ။ ျမစ္ေလာင္းက လူေတြကလည္း လက္ပံေတာ ၾကြက္ကင္မ်ားေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ ၾကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ယူသာလာခဲ့။ ေနာက္ဆံုး လူေတြအိပ္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာင္ ဘံုဆိုင္ကိုသာ ႏႈိး ၊ ယူတယ္။ ပိုက္ဆံမယူခ်င္ပါဘူး ဆိုရင္ ဆန္ႏွစ္ဘူး ခ်င္ေပးတယ္။ လက္ပေဒါမွာ ၾကြက္ကင္ဟာ ပိုက္ဆံပဲ။ လက္ပံေတာမွာ ၾကြက္တြင္းရွာတာဟာ ပိုက္ဆံရွာတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဆန္ရွာတာပဲ။
         ျမစ္ေလာင္းဆုိတာကေတာ့ သည္နားတေၾကာမွာ တိုက္နယ္ရြာၾကီးဆိုေတာ့ ဂတ္တဲရွိတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းရွိတယ္။ တူတူတန္တန္ေစ်းကေလး ရွိတယ္။ ေက်းလက္က်န္းမာေရး ေဆးခန္းရိွတယ္။ ဆန္စက္ေတာင္ တစ္လံုးလား ၊ ႏွစ္လံုးလားရွိတယ္။ ထားပါေတာ့။ ေသာင္သာတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ျမစ္ေလာင္းသူ ၊ ျမစ္ေလာင္းသားက ေစ်းထဲမွာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ အေရာင္မြဲမြဲေတြ႔ရင္ ဒါ လက္ပေဒါက ဆိုတာ သိေတာ့ ၊ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္ေတာင္ “လူကိုက လက္ပေဒါကာလာနဲ႔” လို႔ ေျပာတတ္ၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ လက္ပေဒါက လူေတြဟာ ဆင္းရဲၾကတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဆင္းရဲေပမယ့္ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ရိုးသားၾကတယ္။ ျမစ္ေလာင္းဂါတ္တဲက လက္ပေဒါကို တရားခံသြားဖမ္းရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ လက္ပေဒါက တဲကေလးေတြဟာ ဘာတံခါးမွ မရွိတာေတာင္မွ သစ္သားေယာင္းမတစ္ေခ်ာင္း မေပ်ာက္ဖူးဘူး။
         ရြာသားအားလံုးကေတာ့ ၾကြက္ထိုးစားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ဆည္ေျမာင္း လက္တံၾကီးကို ဖာဖို႔ ေထးဖို႔ ျပဳဖို႔ ျပင္ဖို႔ ရာသီအလိုက္ ခန္႔ထားတဲ႔ အလုပ္သမားေတြလည္း ရွိတယ္။ သူတို႔ကို သည္အရပ္က “ေျမာင္းေလ်ွာက္” လို႔ ေခၚတယ္။ ေျမာင္းၾကီးတေလ်ာက္ လမ္းေလ်ွာက္ရင္း ေျမာင္းက်ိဳးတာ ၊ ေျမာင္းပဲ့တာ လုိက္ဖာရတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ ေျမာင္းေလ်ွာက္လို႔ ေခၚတာလည္း မမွားဘူး။ ခက္တာက သည္အလုပ္က မိုးတြင္းမွာမွ ခဏေလးခန္႔တာ။ ေႏြမွာ အလုပ္မရွိဘူး။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ရွာလုပ္ပဲ။ ရွာစားပဲ။ ရွာေသာက္ပဲ။ လက္ပေဒါကို ခရီးၾကံဳမွာရင္လည္း ရတယ္။
          “လက္ပေဒါက ေျမာင္းေဆာက္ဘံုတီးကို ေျပာလိုက္စမ္းပါကြာ၊ နက္ဖ်င္ညွ အေဆ့ေက်ာင္းကို လာပါလို႔….. ျမင့္ေလာင္းက စံထြန္းအလွဴမတိုင္ခင္ ေျမညွိခ်င္လို႔ လို႔ …. ေႏွာ” လို႔ မွာလိုက္ရံုပဲ။ ေျမာင္းေဆာက္ဆိုတာ ေျမာင္းေလွ်ာက္လို႔ ေျပာတာပါ။ နက္ဖ်င္ ဆိုတာ မနက္ျဖန္။ ညွ ဆိုတာ ည။ အေဆ့ေက်ာင္းဆိုတာ အေရွ႕ေက်ာင္း ၊ ေႏွာ…ဆိုတာက ေနာ….ကိုေျပာတာပါ။ သူတို႔ခ်င္းကေတာ့လည္း အဆင္ကိုေျပလို႔ပါ။ ဒါဆို လက္ပံေတာက ေျမာင္းေလ်ွာက္ကိုဘံုတီးက ေပါက္တူးကိုင္ျပီး ျမစ္ေလာင္းကို သံုးေလးရက္ ကူးသြားတာပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာက လက္ပေဒါက လူေတြဟာ အဲသလို လူေတြ။ လက္ပေဒါဟာ အဲသလို ရြာကေလး။

(၂)

          လက္ပေဒါဟာ ရွိလွရင္ အိမ္ေျခ ၂၀ ေက်ာ္ပါပဲ။ လက္ပံပင္ၾကီးတစ္ပင္တည္း ရြာထိပ္ရွိေနတာကို ဘယ္သူက လက္ပံေတာလုပ္ထားတာလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ဒါက အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ နာမည္ရွိတာပဲ ေတာ္လွျပီ။ ေနာက္ ရြာအေနာက္က သဂၤ်ဳိင္းရာကေလးရွိတယ္။ သည္သဂၤ်ဳိင္းရာကေလးက လက္ပေဒါသဂၤ်ဳိင္းသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လက္ပေဒါေနာက္ေဝးေဝးက ၾကက္ဆူပင္ ၊ မိုးႏွံကုန္း ၊ ပ်ဥ္းမကုန္း ရြာေတြကလည္း လူမွေသရင္ ဒီသဂၤ်ဳိင္းလာတာပဲ။ သဂၤ်ဳိင္းစပ္မွာ ေညာင္ပင္အိုၾကီး တစ္ပင္ရွိတယ္။ တစ္ျခမ္းးက ေျခာက္ေတာင္ေနပါျပီ။ တစ္ျခမ္းက ေျခာက္လို႔ တစ္ျခမ္းက စိမ္းလို႔။ ထားပါေတာ့ ၊ အပင္ကလည္း ၾကီးၾကီးဆိုလို႔ လက္ပံေတာမွာ သည္လက္ပံပင္နဲ႔ ဒီေညာင္ေျခာက္ပင္ ႏွစ္ပင္ပဲရွိတယ္။
          တစ္ေန႔ေတာ့ လူဦးေရ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနရတဲ့ ၊ သစ္ပင္ၾကီးႏွစ္ပင္နဲ႔ လက္ပေဒါမွာ လူေသမႈစျဖစ္တယ္။ လူေသမႈကို ေျပာတာေနာ္။ လူသတ္မႈမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေနရင္းထိုင္ရင္းေသတာကို ေျပာခ်င္တာ။ ဟ… လူေနတဲ့ရြာပဲ ၊ လူေသတာေျပာစရာရွားလို႔ ေမးခ်င္ရင္လည္း ေမးဖို႔ပဲ။ ဒါေပသိ လက္ပေဒါမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၊ အစိတ္ကတည္းက ကေန႔ထိ တစ္ခါမွ လူေသဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ နာမည္ကသာ လက္ပေဒါသဂၤ်ဳိင္း ၊ လက္ပေဒါသား၊ လက္ပေဒါသူ တစ္ေယာက္မွ ေျမက်ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္အစိတ္ ဟိုဘက္ကေတာ့လညး္ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေတာ့ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ သည္ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ သံုးဆယ္ေလာက္ထဲမွာေတာ့ မေသဖူးေသးဘူး။ ဒါေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
          တစ္ညေတာ့ လက္ပေဒါရြာကို ကန္႔လတ္ျဖတ္ ပ်ံသြားတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္က စူးစူးၾကီးေအာ္ရင္း လက္ပေဒါညကို ခပ္ျပင္းျပင္းပုတ္ႏႈိးလိုက္တယ္။ သည္ငွက္ေအာ္သံမ်ိဳးကို လက္ပေဒါက အင္မတန္ဆင္းရဲတဲ့လူေတြ မၾကားဖူးတာၾကာျပီ။ သည္ရြာက လူေတြကလည္း ဟိုဘက္က တစ္တဲ ၊ သည္ဘက္က တစ္အိမ္ ၊ လက္ပေဒါလာစုရင္းက ေနၾကရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ျဖတ္သန္းၾကီးျပင္းခဲ့ရာ ငယ္ဘဝတုန္းကေတာ့ ၾကားဖူးၾကတာခ်ည္းေပါ့။ ဒါဟာ ငွက္စုန္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေအာ္သံဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ သည္ေကာင္မွ အေပၚကျဖတ္ေအာ္ရင္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ လူမမာအိမ္ေခါင္က ျဖတ္ေအာ္ရင္ ဒါဟာ မဂၤလာမရွိဘူး ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ က်က္သေရ မရွိဘူးဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ အဲသည္ညက သိျခင္းနဲ႔ ေၾကာက္ျခင္းဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းျဖစ္တယ္။
         အဲသည္မွာတင္ တစ္ရြာလံုးက ငွက္စုန္းသံၾကားတာနဲ႔ အိပ္ယာထဲ လွဲေနရာက ထၾကတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း “ဖြဟဲ့…. နင့္ဒဏ္နင္ခံ … နင့္ဒဏ္နင္ခံ” လို႔ ေရရြတ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ မိသားစုေတြဟာ မီးတိုင္ခြက္ေရာင္နီက်င္က်င္ ၊ မႈန္တိမႈန္မႊားထဲမွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ လိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မိန္းမကလည္း ေယာက္်ားကို “ေတာ္ေနေကာင္းပါတယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္တာ။ ေယာက္်ားကလည္း “နင္ ေနရထိုင္ရတာ ေကာင္းရဲ႕လား မိေသးရာ” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ နီးစပ္ရာ ကိုယ့္ကေလးေတြရဲ႕ နဖူးေတြကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရၾကီး စမ္းလိုက္ၾကတာလည္း လက္ပေဒါက တဲကေလးေတြထဲမွာ အားလံုး အတူတူေလာက္ ေနမွာပါပဲ။
          ေအးေလ။ ညဘက္ထြက္တဲ့ ညငွက္တစ္ေကာင္က သူ႕ဟာသူ သူ႕ငွက္လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ပ်ံသန္းရင္း ေအာ္ဟစ္လုိက္တဲ့အသံဟာ လူေတြအားလံုး ငုတ္တုတ္ထ ထိုင္ၾကရတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ျပိဳင္တူ တစ္စံုတရာ ေရရြတ္လိုက္ရတယ္။ သည္ငွက္သံကပဲ ေသျခင္းတရားကို ကိုက္ခ်ီျပီး ရြာကေလးေပၚမွာ ပစ္ခ်ထားခဲ့တာမ်ိဳးလို႔ မ်က္ႏွာထားေတြ ျဖစ္သြားၾကရတယ္ ဆိုတာကလည္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရယ္ေတာ့လည္း ရယ္စရာၾကီးေပါ့ေလ။

(၃)

          ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ရယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ပေဒါမွာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ေသျခင္းတရား ရုတ္တရက္ေရာက္လာတာဟာ ရယ္ေမာစရာ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ လူေသတာဟာ ႏွစ္သက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပသိ လက္ပေဒါမွာ လူက တကယ့္ကို အဲ့သည္ညက ေသတယ္။ ေသတဲ့လူက လွတင္ လို႔ ေခၚတယ္။ ေျမာင္းေလွ်ာက္ပါပဲ။ လက္ပေဒါကို ငွက္စုန္းျဖတ္သြားျပီး လူေတြအားလံုးက အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာ လွတင္ ၾကြက္ထိုးတဲ့ မွိန္းကိုေထာက္ရင္းသူ႔တဲကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။
          “ျမေမ… ထစမ္း ၊ ငါ့ကို အေကာင္ကိုက္လိုက္လို႔”
ဒါပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။ တဲဝမွာ ဝုန္းကနဲ လဲသြားတယ္။ သူ႔မိန္းမ ျမေမက ႏိုင္သေလာက္ေပြ႔ျပီး တဲအတြင္းဘက္ကို သြင္းတယ္။ အေကာင္ကိုက္လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ေနရာေတြကို ရွာၾကည့္တယ္။ လယ္ထဲ ကြင္းထဲ ၾကြက္သြားထိုးတဲ့သူ အေကာင္ကိုက္တာ ေျခဖ်ားဘက္ျဖစ္ရမွာေပါ့လို႔ တြက္ရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ထိုးထားလို႔ အသားစေတြလန္ေနနဲ႔ ညာဘက္ ေျခဖခံုဟာ ေမာက္ေမာက္ၾကီးေယာင္ကိုင္းေနတယ္။
“ကိုလွတင္… ကိုလွတင္…”
မရဘူး။ ေခၚလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ့္ကို ေဝးတဲ့ေနရာေလာက္က ငွက္စုန္းထိုုးသံၾကီး တစ္ခ်က္ၾကားျပီး ဘာၾကာတုန္း လွတင္ေသေရာ။ မျမေမ ငိုသံက ငွက္စုန္းထက္က်ယ္ေတာ့ အားလံုးႏႈိးကုန္ၾကေရာ။ မျမေမတို႔ တဲကေလးေရွ႕ကို စုစုေဝးေဝးေရာက္လာၾကတယ္။ မိုးမလင္း တလင္း ညၾကီးသန္းလြဲမွာ လက္ပေဒါက လူေတြဟာ ေသသူရဲ႕ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကိုမၾကည့္ဘူး။ မဲနက္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ငွက္တစ္ေကာင္ကို ရွာေနၾကတာထင္ပါရဲ႕။
“မနက္ ျမစ္ေလာင္းက ဘုန္းၾကီးပင့္ဖို႔စီစဥ္ကြာ”
တစ္ေယာက္က အၾကံေပးတယ္။ လက္ပေဒါမွာ သရဏဂံုတင္စရာ ဘုန္းၾကီးမွ မရွိတာကိုး။

(၄)

လက္ပေဒါမွာ ငွက္စုန္းၾကီးေအာ္လို႔ ငါးရက္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ လက္ပေဒါမွာပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ေသျပန္ေရာ။ ေသတဲ့လူက က်င္စိန္တဲ့။ အရက္သမားပါ။ လက္ပေဒါမွာ လူေကာင္းသူေကာင္းခ်ည့္ ရိုးရိုးသားသားေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ အရက္ကေလးတျမျမနဲ႔ လူလည္းရွိတာေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ရြာမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသာမရွိတယ္။ ဘံုဆိုင္ကေလးေတာ့ရွိတယ္။ က်င္ဆိုင္ေသတာကလည္း ဆန္းတယ္။ အဲ့သည္ ညဦးက က်င္စိန္အရက္ကေလးေထြေထြနဲ႔ သီခ်င္းေတြဆိုရင္းက တဲေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာ လွဲရင္းက မူးမူးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာပဲ ေသေနတယ္။ မနက္ခင္း က်င္စိန္နဲ႔ သိုးေက်ာင္းသြားေနက် ထြန္းေပၚ လာႏႈိးေတာ့ ႏႈိးမရေတာ့ဘူး။ စမ္းၾကည့္ေတာ့ မာေတာင့္ေနျပီ။
“က်င္စိန္ေတာ့ ေသျပန္ျပီ… အင္း… ငါထင္တယ္ ၊ ညက ငွက္စုန္းထိုးကတည္းက တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဆိုတာ”
“ဟာ… ဘၾကီးကလည္း ဘယ္တုန္းက ထိုးလို႔တံုး ၊ ညက မထိုးပါဘူး”
“ထိုးပါေသာ္ေကာ ေမာင္ရာ ၊ ညက ေလေတြ တဝူးဝူး ေအာ္တိုက္ေနတာ အၾကာၾကီး ၊ ေလေလးလည္း ျငိမ္ေရာ ငွက္စုန္းထိုးလိုက္တာ သံျပာၾကီးနဲ႕”
က်င္စိန္႔ အေလာင္းေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ လက္ပေဒါသားေတြ အားလံုး ငိုင္သြားၾကတယ္။ အင္မတန္ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲတဲ့ သည္ေနရာကေလးကို အင္မတန္ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းၾကတဲ့ သည္ေနရာစုကေလးကို ေသမင္းက ဘယ္လိုရွာေတြ႔သြားရတာတဲ့လဲ။ သည္ငွက္စုန္းကေကာ ဘယ္သူက လႊတ္လိုက္တာလဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ခါမွေတာင္ မၾကားဘူးတဲ့ ငွက္ေအာ္သံၾကီးဟာ ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာရတာတဲ့လဲ။ မသိဘူး။ သူတို႕ ဘာမွကို မသိတာပါ။ သူတို႔ ဘယ္လိုမွကို ဥာဏ္မမီႏိုင္တာကိုပဲ ေတြးေနၾကတာ အၾကာၾကီး။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္တဲကေလးေတြဆီကို ကိုယ္ျပန္ၾကတယ္။
လက္ပေဒါသားေတြ ၾကြက္ေကာင္းေကာင္းမထိုးႏိုင္ဘူး။ ေျမာင္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကဘူး။ သည္ညေကာ ငွက္စုန္းလာဦးမွာလား ၊ လာရင္ေကာ ေအာ္ဦးမွာလား ၊ ေအာ္ရင္ေကာ ေသဦးမွာလား ၊ ေသရင္ေကာ … ဘယ္သူလဲ။

(၅)

က်င္စိန္ေသလို႔ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေတာ့ လူေတြဟာ ငွက္စုန္းကို ေမ့သြားၾကတယ္။ လက္ပေဒါမွာ လူေသတာဟာ ေျပာစရာေတာ့ျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ။ လက္ပေဒါသားေတြဟာ သည္အေၾကာင္းကို အခုေတြးရင္ အခုေၾကာက္ၾကတယ္။ ငွက္စုန္းကလည္း မလာျပန္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ညေတြက်ေတာ့လည္း ရြာစပ္ကျဖတ္ပ်ံသြားရင္း ခပ္ေဝးေဝးက ေအာ္သံေလာက္နဲ႔ ျပီးသြားတာမ်ိဳးပဲရွိတယ္။ သည္အေတာအတြင္း လက္ပေဒါက ကေလးေတြအားလံုးရဲ႕လည္ပင္းမွာ ကႏုကမာခြံလိုလို လက္မေလာက္ ေယာက္သြားခြံကေလးေတြ တပ္ၾကလို႔။ သည္လိုနဲ႕ ေနလာၾကရာက တစ္ညေတာ့ အားလံုးက ေမ့ေနၾကတဲ့ ငွက္စုန္းဟာ လက္ပေဒါရြာေပၚက တည့္တည့္ၾကီးေအာ္သြားျပန္ေရာ။ ေအာ္တာမွ စူးစူးရဲရဲၾကီး။ ဂီး ကနဲေအာ္သံဟာ ေတာ္ရံုလူမမာရဲ႕အသက္ဝိညာဥ္ကို ကိုင္ညွစ္ျပီး သူ႔ႏႈတ္သီးၾကီးနဲ႔ တေပါက္ေပါက္ ထိုးဆိတ္လိုက္သလိုေအာ္သြားတာမ်ိဳး။
“ဖြဟဲ့… နင့္ဒဏ္နင္ခံ… နင့္ဒဏ္နင္ခံ”
နင့္ဒဏ္နင္ခံသာေျပာတာ။ ငွက္စုန္းက ခံဖို႔သာ လက္ပေဒါသားေတြက တဖြဖြရြတ္ေနတာ။ တကယ္ခံေနရတာက သူတို႔ပဲ။ အဲ့သည္ညက လ က လက္သည္းျခစ္ရာေလာက္ကေလးနဲ႔ ည။ ေျပာင္းခင္းဘက္က ကြင္းေလက တေသြးေသြးနဲ႕ည။ ဆည္ေျမာင္းလက္တံၾကီးထဲမွာ ေရမရွိခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြေတာင္ ေျပာင္းခင္းၾကီးေက်ာ္ျပီး ေျမာင္းေျခာက္ထဲ ကစားေနတဲ့ည။ ငွက္စုန္းထိုးသံၾကီးဟာ လက္တံေျမာင္းတဲကေလးေတြေပၚကို ဗံုးၾကဲလိုက္သလို ၊ မိုးၾကိဳးမ်ားပစ္ခ်လိုက္သလို က်လာေတာ့ ကေလးေတြအားလံုးဟာ လက္တံေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚေျပးတက္ရင္း ေျပာင္းခင္းကို ညေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း တဲစုကေလးေတြရွိရာကို ေျပးလာၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း ေျပာင္းစပ္ခင္းက ၾကိဳရင္းက ေျပးလာတဲ့ကေလးေတြရဲ႕ ရင္ပတ္က ကမာခြံကို အရင္စမ္းၾကည့္ၾကတယ္။
“ဟဲ့… ငကြန္း … ဘယ္မွာလဲ … နင့္”
မေအလုပ္သူေတြထဲက ေအာ္လိုက္သံဟာ လက္ပေဒါညထဲမွာ တုန္ခါေနတယ္။
“ဘယ္မလဲ ငါေမးေနတယ္ေလ… ဘယ္မလဲ”
ငကြန္းက မ်က္လံုးေတြေၾကာင္ေနျပီး မေအလုပ္သူကို ၾကည့္ေနတာကလြဲရင္ သူ႔လည္ပင္းကို သူစမ္းေနတာပဲရွိတယ္။ ဘာမွ မေျပာဘူး။ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္လိုနဲ႔ လက္ပေဒါဟာ ခဏေလး ျငိမ္သက္သြားတယ္။ အဲ့သည္ညက ကုိယ္ေတြျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူျပီး ငကြန္းကေလးေသတယ္။
သည္တစ္ခါေတာ့ လက္ပေဒါဟာ ေခ်ာက္ခ်ားသြားခဲ့ၾကတယ္။ ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကတယ္။ ညေမွာင္ျပီဆိုတာနဲ႔ လက္ပေဒါမိုးေကာင္းကင္ေပၚက ျဖတ္သန္းသြားမယ့္ ငွက္တိရစ ၦာန္ တစ္ေကာင္ကို ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သည္ငွက္ကပဲ လက္ပေဒါကို ေသျခင္းလက္ေဆာင္ေတြ ေကာင္းကင္က ခ်ခ်ေပးေနတာကိုး။
ပထမ လွတင္ေသတယ္။ ေနာက္ က်င္စိန္ေသတယ္။ ခုတစ္ခါ ငကြန္းကေလးေသျပန္ျပီ။ ေနာက္ဘယ္သူေသဦးမွာလဲ။ လက္ပေဒါသဂၤ်ဳိင္းမွာ လက္ပေဒါသား သံုးေယာက္ေတာင္ ေရာက္ေနျပီေကာ။ လက္ပေဒါသဂၤ်ဳိင္းက ေနာက္ဘယ္သူ႔ကို မ်က္စပစ္ေနျပန္ျပီလဲ။ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္ငွက္စုန္းၾကီးေအာ္ေနသ၍ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ေန႔လား ညလား ၊ သူလား ငါလား ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။

(၆)

တစ္ရြာလံုးမွာ အသက္အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဘၾကီးေသာင္က ပရိတ္ေတြရြတ္တယ္။ ေမတၱာေတြပို႔တယ္။ မ်က္စိမျမင္ ဘာမျမင္နဲ႔ ရြာကို တတ္သမ်ွ မွတ္သမွ် စည္းခ်ေပးတယ္။ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြကလည္း ကြင္းၾကိဳ ကြင္းၾကား ၾကြက္ထိုးေနရလို႔ ေမ့ေနတဲ့ ဘုရားရွိခုိးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရတတ္သမွ်ရြတ္ၾကတယ္။ သည္လိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘၾကီးေသာင္က လက္ပေဒါသားေတြကို လူစုတယ္။ သူ႔သေဘာထားကို ေျပာတယ္။
“ဘၾကီးေတာ့ အိပ္မက္ေတြလည္း မေကာင္းဘူး။ အတိတ္နမိတ္မ်ားလည္း မေကာင္းဘူး။ သည္ေတာ့ ဘၾကီးတတ္သမွ် မွတ္သမွ် စည္းေတာ့ခ်ျပီးျပီ။ ဒါေပမယ့္ သည္ငွက္ေတြ ေရာက္မလာဘူး ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သည္ေတာ့ ငါတုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။”
ေျမာင္းေလွ်ာက္သမား ကိုခင္ကလည္း သူ႔သေဘာထားကို ခ်ျပတယ္။
“ငွက္ေအာ္လို႔ ေသတာမဟုတ္ဘူး… ဘၾကီးရာ လူေသတာ ေသေန႔ေစ့ ေသတာပါပဲ။ ငွက္က လူ႔ဝိညာဥ္ကို မႏႈတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ ဘၾကီးတို႔က ဥပါဒ္ဒါန္စြဲေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဥပါဒ္ျပန္ျဖစ္ေနတာ”
ဆိုေတာ့ လာစုမိတဲ့ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြက ကိုယ္ခင့္ကို ေဒါကန္ၾကတယ္။ အေရးထဲမွာ ရြာလာျပီး ကန္႔လန္႔တိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ပါလားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ကိုခင့္ကို ဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ကိုခင္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ေဆးလိပ္ေတာင္ တေထာင္းေထာင္းဖြာေနလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔ေလးေထာင့္မ်က္ႏွာၾကီးထဲက မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးေတြနဲ႔ လူေတြကိုေတာင္ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္ေသးတယ္။
ခက္တာက ဘၾကီးေသာင္ကသာ ဘာလုပ္မလဲ ေမးေနတာ ဘယ္သူက ဘာလုပ္တတ္မွာတုန္း။ ငွက္စုန္း ဘယ္နားေနမွန္းသိရင္လည္း ေကာင္းသားကလား။ ညွိလို႔ႏႈိင္းလို႔ ရရင္လည္း ေကာင္းသားကလား။ ေတာင္းပန္လို႔ တိုးလွ်ဳိးလို႔ ရရင္လည္း ေကာင္းသားကလား။ ဒါေပမယ့္ ဒါက လူလူခ်င္းကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ငွက္နဲ႔ လူေတြ ရဲ႕ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ။ ဒါက ျမစ္ေလာင္းဂါတ္တဲနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး။ ျမစ္ေလာင္းသူၾကီးနဲ႔လည္း မပါတ္သက္ဘူး။ ေျမက်င္းထဲက ၾကြက္ကိုသာ မွိန္းနဲ႔ထိုးတတ္ၾကတဲ့ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ေကာင္းကင္က ငွက္ကို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။
“သည္လိုလုပ္ခ်င္တယ္”
တစ္ကုိယ္လံုးေပြးေတြနဲ႔ အကြက္လည္ေနတဲ့ စံျမက စကားစတယ္။ အားလံုးက စံျမကို အာရံုေရာက္သြားၾကတယ္။ စံျမက လက္ဖ်ံေပၚက ေပြးဒဂၤါးေတြကို လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ဖဲ့ေနရင္းကေျပာတယ္။
“က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ ငွက္ခိုလို႔ရတာ သစ္ပင္ၾကီးႏွစ္ပင္ပဲရွိတယ္။ ရြာထိပ္က လက္ပံပင္နဲ႔ သဂၤ်ဳိင္းစပ္က ေညာင္ေျခာက္ပင္ ၊ သည္ႏွစ္ပင္မရွိရင္ ငွက္မေနႏိုင္ဘူး။ ငွက္စုန္းဟာ ေညာင္ပင္မွာရွိရင္ရွိ ၊ မရွိရင္ လက္ပံပင္မွာ ရွိမယ္။ သည္ေတာ့…”
စံျမက စကားေတြကို ရပ္ထားတယ္။ သည္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ … ဘာျဖစ္သလဲ…။ လက္ပေဒါသားေတြက စံျမကိုပဲ ေငးေနၾကတယ္။
“သည္ေတာ့ ဒီႏွစ္ပင္ကို လွဲခ်င္တယ္”
ဒါပါပဲ။ စံျမက ဒါပဲ ေျပာျပီး ေပြးစေတြကို ေတာက္ထုတ္ေနတယ္။ လူေတြအားလံုးဟာ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္သားပဲ။ စံျမေလာက္ေတာင္ ငါတို႔ ဘာလို႔ မေတြးမိရတာလဲ။
“ေကာင္းတယ္ကြာ ၊ စံျမ မင္းတာဝန္ယူႏိုင္မလား”
“ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဒါက သံုးေလးေယာက္ဝိုင္းလိုက္ရင္ ျပီးတဲ့ကိစၥပဲ ၊ ဒါေပမယ့္… ”
လူေတြကေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ခုတ္လိုက္ရင္ျပီးမယ့္ ကိစၥပဲ။ ဟာ ဒါေပမယ့္လည္း….။ ဘာလဲ မလုပ္ခ်င္တာလား။ မလုပ္ခ်င္ရင္ ေဘးဖယ္ေန။ ငါတို႔ လုပ္စမ္းမယ္။ သစ္ေခါင္းထဲေတြ႔မယ့္ ငွက္စုန္းေတာ့လား ျမစ္ေလာင္းအရက္နဲ႔ေတြ႔ျပီေပါ့။ လူေတြက ေဒါသနဲ႕ ေတြးေနၾကတာပါ။
“ဒါေပမယ့္… ေညာင္ပင္ကို ဘယ္သူ ခုတ္ရဲလို႔လဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္မခုတ္ရဲဘူး။ ေညာင္ပင္မွာ တစ္ရြာလံုးက ကိုးကြယ္ထားတဲ့ နတ္ကြန္းေတြျပည့္ေနတာ၊ က်ဳပ္မလုပ္ရဲဘူး။”
ဟာ… ဒါလည္း ဟုတ္သားပါလား။ လူေတြအားလံုးငိုင္သြားလိုက္ၾကတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုၾကာတယ္။ သည္ေညာင္ပင္ကလည္း တစ္ျခမ္းသာေျခာက္ေနတာ တစ္ရြာလံုးက စင္ကေလး ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ရိုက္ထားျပီး ကုိယ့္အစြဲနဲ႕ကိုယ္ ကိုးကြယ္ေနၾကရတဲ့ေညာင္ပင္။ ညေနေမွာင္ျပီဆိုတာနဲ႔ မီးကေလး တလက္လက္ နဲ႔ ရွိေနတတ္တဲ့ ေညာင္ပင္။ တစ္ႏွစ္ တစ္ခါ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႕ မိသားစု ဝတ္မပ်က္ ပူေဇာ္ ပ သ ေနရတဲ့ ေညာင္ပင္။
ဒါကို ခုတ္ရမယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့ ခုတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ဘယ္သူမွ စိတ္ေတာင္မကူးရဲဘူး။ သည္ေညာင္ေခါင္းထဲမွာ ငွက္စုန္းရွိမယ္ မရွိမယ္ကလည္း ေသခ်ာတာမဟုတ္ဘူး။ ေညာင္ပင္က ရြာကို မီးနဲ႕တိုက္မွာက အရင္ကိုး။ သည္လိုနဲ႕ လက္ပေဒါသူ လက္ပေဒါသားေတြဟာ ငွက္စုန္းရွာမလား။ ေညာင္ပင္ခုတ္မလား ဆိုတဲ့ ျပႆနာၾကီးနဲ႕ ေတြ႔ေနၾကတယ္။
“က်ဳပ္ခုတ္မယ္… ေညာင္ပင္ကို က်ဳပ္ခုတ္မယ္”
ကိုခင္။ သူ႔ေလးေထာင့္ မ်က္ႏွာၾကီးနဲ႕ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းကို ေမွးထားရင္းက တစ္ခြန္းတည္း ထ ေအာ္တယ္။ လူေတြအားလံုးဟာ ေညာင္ပင္ခုတ္ဖို႔ကိစၥ ကိုယ္က ခုတ္ဖို႔ေနေနသာသာ ခုတ္ကြာ… လုိ႔ေတာင္ မေျပာရဲတဲ့လူေတြကိုး။ ကိုခင္က ခုတ္မယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းထဲက ေက်နပ္ၾကေပမယ့္ ပါးစပ္က မေျပာရဲဘူး။
“က်ဳပ္ဒါေတြ ယံုတာမဟုတ္ဘူး။ ငွက္ေအာ္လို႔ လူေသတာလည္း က်ဳပ္မယံုဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုတယ္မဟုတ္လား။ ယံုလို႔လည္း ငွက္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ေညာင္ပင္က်ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ မခုတ္ရဲၾကျပန္ဘူး ၊ ဘာေတြလဲ ခင္ဗ်ာတို႔ ၊ က်ဳပ္ခုတ္ေပးမယ္။ အုိဗ်ာ… က်ဳပ္က ခုတ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ခုပဲ ေျပာလိုက္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုးကြယ္ထားတဲ့ နတ္ကြန္းစင္ေတြ ကေန႔ညေနေစာင္း အျပီးျဖဳတ္ထား။ မနက္ျဖန္မနက္ က်ဳပ္က ေညာင္ပင္ေခါင္းထဲ ေရနံထည့္ျပီးမီးရႈိ႕မွာ။ ကန္ေတာ့ခ်င္တဲ့သူ ကေန႔ အျပီးကန္ေတာ့ထား။ လက္ပေဒါမွာ မနက္ျဖန္ ေညာင္ပင္လည္းမရွိေစရဘူး။ ေညာင္ေခါင္းထဲ ငွက္စုန္းေနတယ္ဆုိရင္ ငွက္စုန္းလဲ မသာေပၚျပီသာမွတ္”

(၇)

အဲသည္တုန္းက တကယ္လည္း လက္ပေဒါသားေတြက လက္ပံပင္ကို ခုတ္တယ္။ ကိုခင္က ေညာင္ပင္ကို မီးရႈိ႕တယ္။ လက္ပံပင္ကေတာ့ ငုတ္တိုေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ထင္းဖဲ့စိုက္ၾကတာနဲ႔ကို ေနာက္ေခတ္ကေလးေတြက ၾကည့္ခ်င္လို႔ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ေညာင္ပင္ကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ကိုခင္ကလည္း ေညာင္ေခါင္းထဲ ေရနံထည့္ျပီး မီးရႈိ႕ခဲ့တာပါပဲ။ ေညာင္ပင္တစ္ပင္လံုးလည္း မည္းခ်ိတ္ျပီး နလန္မထူဘဲ ေသသလိုျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဘာငွက္တစ္ေကာင္ တစ္ျမီးမွလည္း မေတြ႔ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။ အခုေတာ့ ကိုခင္ေတာင္ လက္ပေဒါမွာ ဘၾကီးခင္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ႏွစ္ေပါင္းကလည္း သံုးဆယ္သီသီ ေက်ာ္ခဲ့ျပီကိုး။ ႏွစ္ကလည္း နည္းေတာ့တာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။
ဒါေပမယ့္ အဲသည္ ေညာင္ပင္က မေသဘူး။ အငုတ္က ျပန္တက္လာတဲ့ အကိုင္းေလးကေန စလိုက္တာ အခုေတာ့ ရြက္အုပ္ဖားဖားနဲ႕ ေဝေဝဆာဆာၾကီးကို ျဖစ္လို႔။ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ နတ္ကြန္းေက်ာင္းေဆာင္ကေလးေတြလည္း ျပန္ေရာက္လာျပီ။ ညဘက္မီးကေလး တလက္လက္နဲ႔လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းေတာ့ မသိဘူး ပူေဇာ္သူက ပူေဇာ္လို႔။
ေအးေလ။ လက္ပေဒါကလည္း အရင္ လက္ပေဒါမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။ ဗီဒီယိုေတြ ဘာေတြနဲ႔ လက္ပေဒါ ျဖစ္သြားခဲ့ျပီကိုး။ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္အတြင္းမွာ လက္ပေဒါလည္း ဘာသားမို႔လို႔တုံး။
မေန႔တစ္ေန႔ကေတာ့ လက္ပေဒါမွာ ဘၾကီးခင္ေသတယ္။ လူေတြက ဘၾကီးခင္ေသတာ လူၾကီးပဲ လူၾကီးေရာဂါပဲေပါ့ေလ။ ဘယ္သူမွ သိပ္လည္း ခံစားမေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိထားမိတဲ့လူေတြေျပာတာက ဘၾကီးခင္ေသတဲ့ညက ငွက္စုန္းထိုးေသးသတဲ့။ ငွက္စုန္းကလည္း ေညာင္ေခါင္းကေလးထဲက ထြက္တာတဲ့။
ေသေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ လက္ပေဒါက ေနာက္ေပါက္ေတြက အဲ့သည္ညက ဗီဒီယိုရံုထဲေရာက္ေနၾကတာကိုး။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ၁၉၉၆ ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ မွာ ေဖာ္ျပသြားတဲ့  ဆရာေနဝင္းျမင့္ရဲ႕ဝတၳဳတိုေလးပါ။
 အြန္းလိုင္းေရႊဝထၳဳတိုဆု မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။စာေပတန္ဖိုးခ်စ္ျမတ္ႏုးႏိုင္ၾကပါေစ။

Posted by Unknown on Friday, October 4, 2013


    အသိဥာဏ္ရွိေသာ လူသားမ်ားသည္ မိမိခႏၶာ၏လိုအပ္ခ်က္၊ ရာသီဥတု၏ လိုအပ္ခ်က္အတိုင္း ၀တ္စား ဆင္ယင္ကာ ၿပဳၿပင္ယူၾကရပါသည္။ အဲဒီလို ၀တ္ဆင္မူမ်ားၿဖင့္ပင္ ကမာၻေပၚရွိလူသားတို ့တြင္ မိမိတို ့၏ကိုယ္ပိုင္ ရိုးရာ၀တ္စံုမ်ား သတ္မွတ္လာခဲ့ၾကသည္။
စာေရးသူအေနနွင့္ ၿမန္မာလူမ်ိဳးတို ့၏ ၿမန္မာအမ်ိဳးသမီး၀တ္စံုသည္ လြန္စြာမွ က်က္သေရရွိကာ လံုၿခံဳမွုရွိသည္ဟု ထင္ၿမင္သည္။ လံုၿခံဳမွုရွိေသာ အ၀တ္အစားသည္ သင့္ကို ယံုၾကည္မွုရွိေစပါသည္။
    ဆရာေပၚဦးသက္က-
" ၿမန္မာအလွဆိုတာ တကယ္ယဥ္ေက်းတဲ့ အၿဖဴထည္စစ္စစ္ပဲ။ လ်ွပ္ေပၚေလာ္လီမူနဲ ့ ၿမဴဆြယ္ၿခင္းကင္းတယ္။ ရင္ကို ေအးေစေသာ အလွ " လို ့ဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။
    ယဥ္ေက်းမွုဓေလ့ထံုးစံတို ့သည္ လူမ်ိဳးအသီးသီးအလိုက္ ၿခားနားၿခင္းရွိေသာ္လည္း လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးထံမွ တစ္ မ်ိဳးက အတုယူသင့္ေသာ အခ်က္၊ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ေသာအခ်က္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ ယူသင့္တာကိုသာ ယူရန္နွင့္ မယူူသင့္တာကို မယူမိဖုိ ့က အေရးၾကီးပါသည္။
    ေခတ္မီၿခင္းနွင့္ ေခတ္ဆန္ၿခင္းသည္ ကြာၿခားသည္။ ထို ့အတူ အက်င့္စာရိတၱနွင့္ အမူအရာယဥ္ေက်းၿခင္း သည္လည္း မတူညီပါ။ ေခတ္ပညာတတ္၍ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းေသာ္လည္း အမူအရာ အေၿပာအဆို ယဥ္ေက်းမွု မရွိလ်ွင္ အက်ိဳးရွိသင့္သေလာက္ မရွိမ်ွမက တခါတရံ အက်ိဳးယုတ္ၿခင္းနွင့္ပင္ ေတြ ့ရတတ္သည္။
    ယဥ္ေက်းၿခင္းအမူအရာသည္ ၀မ္းတြင္းပါသေဘာတရား မဟုတ္ပါ။ သင္ၾကားၿပသ အတုယူၿခင္းၿဖင့္ ရေကာင္း ေသာအရာမ်ားၿဖစ္ပါသည္။ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတြင္ ယဥ္ေက်းၿခင္းထပ္ေကာင္းပါက အလြန္အဖိုးတန္လာေပလိမ့္ မည္။ဆရာသုေတသီ သက္ထြန္းၿမင့္က-
" မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အလွတရားအစစ္ကို ရယူနိုင္ရန္ အရွက္တရား၊ အေၾကာက္တရားနဲ ့ၿပည့္စံုဖို ့လို တယ္။ အရွက္အေၾကာက္ကင္းရင္ အလွအပနဲ ့ကင္းကြာသြားတာ ဓမၼတာပဲ " ဟုဆိုခဲ့ဖူးသည္။
    ၿမန္မာလူမ်ိဳးတို ့တြင္ ေလာကပါလတရားနွစ္ပါးရွိပါသည္။ လူတိုင္းနီးပါးလည္း သိၾကၿပီးၿဖစ္လိိမ့္မည္။
ဟိရိ   - မေကာင္းမွုၿပဳရန္ ရွက္ၿခင္း
ၾသတၱပၸ - မေကာင္းမွုၿပဳရန္ ေၾကာက္ၿခင္း တို ့ၿဖစ္သည္။
    ဤတရားနွစ္ပါးသည္ ေလာကကိုေစာင့္ထိန္းသည္မည္၍ ေလာကပါလတရားနွစ္ပါးဟုေခၚၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဘုရားရွင္ကမူ ဤတရားနွစ္ပါးသည္ ၿဖဴစင္ေသာတရားနွစ္ပါးၿဖစ္သည္ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။
    ထိုတရားနွစ္ပါးကိန္း၀ပ္ေသာ္ ကမာၻသူကမာၻသားမ်ား ကိုယ္၊ နွုတ္၊ စိတ္ ယဥ္ေက်းလိမၼာနိုင္သည္။ အရွက္ ၊ အေၾကာက္တရားနွစ္ပါး ပ်က္ၿပားေသာ္ လူတို ့၏ ကိုယ္၊ နွုတ္၊ စိတ္အမူအရာမ်ား ရုိင္းပ်တတ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ၿမန္မာမိန္းကေလးမ်ားအေနၿဖင့္လည္း ဟိရိ ၾသတၱပၸတရားနွစ္ပါးကို ေစာင့္ထိန္းၿခင္းၿဖင့္ အဖိုးတန္ေသာ အမ်ိဳးသမီး မ်ားၿဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားသင့္ပါသည္။
    ယဥ္ေက်းမွုထိန္းသိမ္းၿခင္းဆိုသည္မွာ ကိုယ္ယဥ္ေက်းမွုကို ကမာၻၾကီးအတြက္ အသံုးတည့္ေအာင္ လုပ္ၿခင္း ၿဖစ္မည္။တိုးတက္ၿခင္း၊ မတိုးတက္ၿခင္းဆိုသည္မွာလည္း တၿခားကလာေသာ ယဥ္ေက်းမွုမ်ားအေပၚ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ထပ္ဆင့္ဖန္တီးနို္င္သလဲ၊ အသံုး၀င္ေအာင္ လုပ္နိုင္သလဲဆိုေသာ အခ်က္မ်ားတြင္သာ မူတည္သည္ဟု မွတ္သားဖူးပါသည္။
    နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းၿခင္းအဆင့္အတန္းမွာ ဂုဏ္အဂၤါနွင့္ၿပည့္စံုေသာ နိုင္ငံသားအေရအတြက္ အနည္း အမ်ားေပၚတြင္ အေထာက္အထားၿပဳပါသည္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္တြင္ လူထု၏ဆႏၵမွာ အေရးၾကီးေသာ အစိတ္အပိုင္း ၿဖစ္၍ ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳးမွာ လူထု၏အသိဥာဏ္ေပၚတြင္ တည္ေပသည္။
    လူမ်ိဳးတိုင္းသည္ မိမိတို ့၏ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမွု၊ အမ်ိဳးအႏြယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ လိုပါသည္။ လူမ်ိဳးေပ်ာက္ လ်ွင္ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းမွုနွင့္ နိုင္ငံပါ ေပ်ာက္မည္။
    ေခတ္မီဖြ ံ့ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ၿမန္မာၿပည္ဆီသို ့ခ်ီတက္ေနရာတြင္-
ၿမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္လည္း မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္အသိ၊ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးၿဖတ္ခ်က္မ်ားသံုးၿပီး ယဥ္ေက်းမွုနွင့္ လူ ့အဖဲြ ့အစည္းကို ေၿပာင္းလဲဖန္တီးရန္ ၾကိဳးစားၾကရမည္သာၿဖစ္သည္။
    အမိၿမတ္သူကား ေကာင္းေသာစကားရွိ၏။
    အဖၿမတ္သူကား ေကာင္းေသာ အမူအက်င့္ရွိ၏။
    မိဘနွစ္ပါးစံုၿမတ္မူကား စကားလည္းေကာင္း၊ အက်င့္လည္းေကာင္း၏။ ဟု ေလာကနီတိက်မ္း၏ သုဇနက႑ ပိုင္းတြင္ ဖြင့္ဆိုထားသည္။ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဟူေသာ သားသမီး၀တ္ငါးပါးသည္လည္း ၿမန္မာမိန္းကေလးမ်ားအတြက္ အေရးၾကီးေသာအခ်က္ၿဖစ္ပါသည္။
    မိမိသည္ ၿမင့္ၿမတ္ေသာ အႏြယ္မွၿဖစ္သည္။
    မိမိသည္ ၿမင့္ၿမတ္ေသာ မိဘမွဆင္းသက္သည္။
    မိမိသည္ ၿမင့္ၿမတ္ေသာ ဘာသာတရားနွင့္ေမြးဖြားသည္။
    မိမိသည္ ၿမင့္ၿမတ္ေသာ ယဥ္ေက်းမွုရွိသူမွန္လ်ွင္ မွန္ကန္ေသာ အ၀တ္အစားနွင့္ မွန္ကန္ေသာအလွကို ဖန္တီး သင့္၊ ဖန္တီးတတ္ၾကရမည္။
    ေပၚေအာင္ေဖာ္ထားၿခင္းသည္ အလွမဟုတ္။
    ခဲြ၍ လွစ္ဟထားၿခင္းသည္ အလွမဟုတ္။
ထိုသို ့၀တ္စားထား၍ လူအမ်ားကၾကည့္ၿခင္းသည္ လွ၍မဟုတ္ ဟု သိထားရမည္။
    မိမိသည္ ၿမန္မာၿပည္တြင္ ေမြးသည္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားထဲတြင္ ေနထိုင္သည္။ အားလံုးသည္ ၿမန္မာမ်က္စိ မ်ားပင္ရွိသည္။ ၿမန္မာမ်က္စိနွင့္ ၿမန္မာအလွသည္သာ သဟဇာတၿဖစ္သည္။
    သင္ဖန္တီးကာ ၀တ္စားလိုက္ေသာအလွက သင့္အား အက်ိဳးရလာဒ္တစ္ခု ၿဖစ္ေပၚေစပါလိမ့္မည္။ လူတို ့ သည္ ထိုပံုစံနွင့္ကိုက္ညီေသာ အၿမင္၊ အေတြးတို ့ၿဖင့္သာ သင့္ကိုမွတ္ယူလိမ့္မည္။
    မိမိ၏အလွသည္ ဘ၀ကိုအမွီၿပဳေနသည္။ သို ့ေသာ္ ထိုမိမိ၏အလွသည္ မိမိဘ၀ကို မထိပါးေစသင့္ပါ။
ကဲ- တို ့ဘယ္လို၀တ္စားသင့္ပါသလဲ။
                                (ခ်စ္လွစြာေသာ ၿမန္မာမေလးမ်ားအတြက္)
                                            ဧပရယ္ေဆြေဆြ

Posted by Unknown on


အလ်ား အနံ ေပတံေတြဟာ
 ငါ့ခံစားမွုကိုေတာ့ မွီေအာင္
တိုင္းနိုင္ၾကမယ္ မထင္ပါဘူး
   
 လိုအပ္ခ်က္ေတြရဲ ့နိဂံုး
ဆႏၵေတြရဲ ့အဆံုး
 သန္ ့စင္တဲ့ေနွာင္ထံုးဟာ
အသြား အၿပန္ နိယာမေတြမပါဘဲ
ဒီရင္ထဲခ်ည္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။

     ခ်စ္သူေရ ……….
 မင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ
ေရတြက္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ဂဏန္းမဆံုးတဲ့
 အခ်စ္ရဲ ့ၿမွဳံးထဲမွာ
၀ဲကာလည္နစ္ရင္း
ေပ်ာ္ေမြ ့စြာ ကူးခတ္ေနခဲ့သူပါ။
    အံ့မဆံုးတဲ့ ကမာၻၾကီးမွာ
စစ္ပဲြေတြၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ေစ
အဓိကရုဏ္းေတြ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ေနပေစ
    ငါ့ရင္တြင္းက အခ်စ္စစ္ခင္းသေလာက္
ငါစိတ္၀င္စားမွာမဟုတ္ပါဖူး
    မင္းရဲ ့တစ္ေနတာသာ
ငါ့ရဲ ့မနက္ ငါ့ရဲ ့ေန ့ခင္း
ငါ့ရဲ ့ညတြင္းနဲ ့အရာအားလံုးဟာ
မင္း ၿဖစ္ေနခဲ့တာမို ့ပါ။

ဧပရယ္ေဆြေဆြ

Posted by Unknown on
0 comments
categories: | | edit post


လူေတြဟာ မ်ားေသာအားၿဖင့္ အတိတ္မွာပဲ အခ်ိန္ေပးတတ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဘာမွလုပ္လို ့မရေတာ့တဲ့ အတိတ္ အတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပစၥဳပၸဳန္ကိုသာမက အနာဂတ္လမ္းကိုပါ ေမ့ေလ်ာ့ၿပစ္တတ္ၾကေသးသည္။
    သင္သည္ အတိတ္၏ သားေကာင္ေလာ။ထုိေမးခြန္းကို ေၿဖလိုလ်ွင္လြန္ခဲ့ေသာနွစ္နဲ ့ ယခုနွစ္၏ မိမိအေၿခအေနကို ဆန္းစစ္ၾကည့္နိုင္ပါသည္။ ယခင္နွစ္ကလည္း ဒီေနရာ ယခုနွစ္လည္း ဒီေနရာဆိုလ်ွင္ သင္သည္ ပိုေကာင္းေသာ မနက္ၿဖန္နွင့္ လက္ရွိအခ်ိန္တို ့ကို ေတာ္ေတာ္ေလးၿဖဳန္းခဲ့ၿပီဟု သေဘာေပါက္သင့္သည္။ဆရာတာရာမင္းေ၀ေၿပာသလို ဘယ္ေနရာမွ မေရြ ့တဲ့ လွုပ္ကုလားထိုင္ေပၚကလူ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
    လွုပ္ေပမဲ ့မေရြ ့ဘူးဆိုရင္ လမ္းေပၚဘယ္ေရာက္ေတာ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့လည္း လူေတြဟာ အနာဂတ္ထက္ နိစၥဓူ၀ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေတြရဲ ့ၾကားမွာဘဲ တကယ္လက္ေတြ ့ဘ၀ကို ေပးထားရပါတယ္။ နာရီ ၂၄ နာရီမွာ အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီ အိပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီထား က်န္ ၈ နာရီကို ဘာအတြက္ သံုးပါသလဲ။ 
    ေခါင္းတစ္လံုးခ်င္းတူေသာ္လည္း လူ လူခ်င္းပင္ ကဲြၿပားသြားရၿခင္းမွာ ဦးေႏွာက္၏သတၱိေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္သည္။  James Russel Loerl က ေၿပာဖူးသည္။ " အမွားအယြင္းမ်ားသည္  ဓားနွင့္တူသည္။ ကၽြန္ုပ္တို ့ကို အက်ိဳးၿပဳမည္ေလာ၊ ဒုကၡေပးမည္လား ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ုပ္တို ့ ဓားေနွာင့္ကို ကိုင္မိသလား၊ ဓားသြားကို ကိုင္မိတာလားဆိုတာ အေပၚတြင္ မူတည္၏ "
ဓားနွင့္တူေသာ အမွားအယြင္းမွ သင္ခန္းစာမယူဘဲ ဆက္မွားေနဦးမည္လား။
တကယ္ေတာ့ အတိတ္သည္ အစြမ္းသတၱိမရွိေတာ့ေသာ ေၿခရာေလးသာၿဖစ္သည္။ ထိုေၿခရာေပၚတြင္ ထပ္တင္ကာ အသစ္ အသစ္တို ့ကိုၿဖစ္ေစၿခင္းထက္ ေၿပာင္းလဲမွုေတြနဲ ့ၿပန္သီသင့္သည္။
အမွားမကင္းေသာလူသားမ်ားတြင္ အတိတ္က လုပ္မိခဲ့ေသာအမွားမ်ားစြာ ရွိၾကမည္သာၿဖစ္သည္။ ထိုအမွားသည္ ဆက္မွားသင့္သည့္အမွားမၿဖစ္ဖို ့သာလိုသည္။ ထိုအမွားကို ေၾကာက္ရြံ ့ၿပီးေနာင္တြင္ မလုပ္မိေအာင္သာ သင္ခန္းစာယူ ရမည္ၿဖစ္သည္။အတိတ္၏အေၾကာင္းသည္ မိမိ၏စိတ္တြင္ မၿပတ္က်င္လည္ေနၿပီဆိုလ်ွင္ ထိုလူ၏ လမ္းသည္ ေရွ ့သို ့မည္သို ့မ်ွမေရာက္နိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
    ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလ်ွာက္ေနသည့္ တန္ဖိုးၾကီးသည့္လူသားမ်ားသည္ အတိတ္ကိုၿပန္မတမ္းတ။ အနာဂတ္ကို လည္း မေမ်ွာ္လင့္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္တြင္သာ သူတို ့ရွင္သန္၏။ ေနာင္တကင္းေသာ အတိတ္၊ ေလာဘမရွိေသာ အနာဂတ္အတြက္ အက်ိဳးရွိေသာပစၥဳပၸန္ကိုသာ အသံုးခ်သည္။ သင္၏ပိုေကာင္းေသာ ………..အတြက္ေကာ ဘယ္လို အသံုးခ်မလဲ။

                                    ဧပရယ္ေဆြေဆြ

Posted by Unknown on
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

۞۞۞အခ်ိန္သည္လူ၏တန္ဖိုး۞۞۞

۞۞۞ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုပါတယ္۞۞۞


hit counter

۞۞۞ကိုယ္ေတာ္စာေပ۞۞۞

http://www.kotawsarpay.com/

۞۞۞အြန္လိုင္းေရႊဝထၳဳတိုဆု۞۞۞

۞۞۞ဘေလာ႔ခရီးသည္۞۞۞

http://www.aungsanmks.com/

۞۞۞like လုပ္ေပးခဲ႔ပါဦးေနာ္۞۞۞

Popular Posts

Blog Archive

Member ဝင္ေပးဖို႔ဖိတ္ေခၚပါတယ္

သီခ်င္းေလးေတြနားေထာင္ၾကမယ္

dancer photo dancer_zpsbd8f2ed7.gif
သီခ်င္းေတာင္းခ်င္ပါက dj@mmyos.com ကိုအပ္၍ ေတာင္းဆိုႏို္င္ပါသည္

လိုအပ္သည္မ်ားေျပာၾကားခဲ့ပါေနာ္

Total Pageviews

လာေရာက္အားေပးၾကသူမ်ား

လာေရာက္သူတို႔ရဲ႕စကားသံေလးမ်ား

flag counter

Flag Counter