မိဘဆိုသည္နွင့္ လူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္း၀န္းက်င္တြင္ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ၿဖစ္သိၿမင္ထားၾကသည္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာၿပီးလ်ွင္ အေရးၾကီးဆံုးေသာ ေမတၱာရွင္တစ္ဦးၿဖစ္ၿပီး အသိပညာေကာ အတတ္ပညာကိုပါ သင္ၾကားေပးကာ လူၿဖစ္ေအာင္ ေကၽြးေမြးေပး ေသာ အေပးသမားသက္သက္မ်ားသာၿဖစ္ပါသည္။ လူသားတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာလ်ွင္ မိဘကိုယ္စီရွိၾကမည္သာၿဖစ္သည္။ မိဘသည္ ကေလးမ်ားအတြက္ လက္ဦးဆရာၿဖစ္သည္။ သားသမီး၏ လိုအပ္ခ်က္အားလံုးသည္ မိဘကၿဖည့္ဆည္းေပးရသည္။
စာေရးသူတို ့ ငယ္စဥ္က ၅ နွစ္ေက်ာ္ထိ နို ့စို ့တုန္း ၅ နွစ္ေက်ာ္မွသာ စာသင္ရသည္။ ယခုပို၍ပင္ ဆိုးေသးသည္။ လပိုင္းေလာက္ၿဖင့္ နို ့မွုန္ ့ၿဖင့္အသက္ဆက္ရကာ အသက္ ၃ နွစ္အရြယ္ေရာက္ပါက ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးနွင့္ စာသင္ေနရၿပီ။ မူၾကိဳအၿပင္ အဂၤလိပ္စာကိုပါ သီးသန္ ့သင္ၾကားေနရသည္။ ဆိုလိုခ်င္သည္က ထိုအသက္အရြယ္နွင့္ပင္ ဆရာကိုလိုအပ္လာ ၾကသည္။ မိဘသည္ သားသမီးကိုခ်စ္ၿမတ္နိုးတတ္ၾက၍ မိဘကိုဆိုလ်ွင္ မေၾကာက္တတ္ၾကေသာကေလးမ်ားတြက္ ဆရာသည္ မိဘမ်ားအတြက္ အားထားရာၿဖစ္လာၿပန္သည္။
စင္စစ္ သင္ၾကားၿခင္းတြင္ ဆရာခ်ည္းပဲမလိုအပ္ပါ။ မိဘမ်ား၏ သြန္သင္ၿပသမွု၊ လူၾကီးသူမတို ့၏ အၿပဳအမွု၊ မိမိ ပတ္၀န္းက်င္၏ အေလ့အက်င့္မ်ားၿဖင့္လည္း ကေလးငယ္မ်ားကို သင္ၾကားနိုင္ပါသည္။ ေငြရွာေနၾကေသာ ဇနီးေမာင္နွံသည္ သားသမီးကို ဆရာမ်ားလက္တြင္ အလံုးစံု၀ကြက္မအပ္သင့္ပါ။ အတန္းပညာအသိသာရွိေသာ ဆရာတခ်ိဳ ့သည္ ကေလးမ်ား အတြက္ အလံုးစံုေသာပညာကို သူ မသင္ေပးနိုင္ပါ။ ဤသည္ကို မိဘမ်ားသိထားသင့္ပါသည္။ ဆရာမ်ားကိုအၿပစ္ဆိုၿခင္း မဟုတ္ပါ။ မိိမိသားသမီးကို မိမိကိုယ္တိုင္သြန္သင္ ဖို ့ဆံုးမနိုင္ဖို ့လိုပါသည္။
မိဘကိုယ္တိုင္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ၿဖစ္ၿပီး သားသမီးက ၾသကာသမွမရလ်ွင္ လက္ဦးဆရာၿဖစ္ေသာ မိဘကိုသာ အၿပစ္ တင္ရမည္ၿဖစ္သည္။ မိဘကမွေဘာင္းဘီ၀တ္လ်ွင္ သားသမီး၏အ၀တ္အစားသည္ ပို၍ဆိုးလာမည္ၿဖစ္သည္။ မိဘကပင္ ၾသကာသ မရလ်ွင္ ေနာင္သားသမီးလက္ထက္တြင္ ဘာသာေရးညံ့ဖ်င္းလာမည္။
ေက်ာင္းစာအတြက္ ဆရာတစ္ေယာက္၊ အဂၤလိပ္စာအတြက္ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ ့ကြန္ပ်ဴတာသင္ရန္အတြက္ ဆရာ တစ္ေယာက္ေခၚကာ စာသင္ေနေသာကေလးသည္ ဆရာလာ၍မွ ခရီးဦးၾကိဳ ေခါင္းညႊတ္ရမွန္းမသိေပ။ ဆရာ အထက္တြင္ ထိုင္ ခ်င္သလိုထိုင္ကာ ယဥ္ေက်းမွုအသိနည္းေသာကေလးကို ဆရာကိုခ်ည္းအားကိုး၍ မၿဖစ္ေခ်။
ကေလး၏အၿပဳအမွုအဆိုးအေကာင္းသည္ မိဘ၏သြန္သင္မွု ေကာင္းမေကာင္းေပၚတြင္ တည္မွီပါသည္။ ကေလးငယ္ တိုင္းသည္ ပကတိၿဖဴစင္သူမ်ားသာၿဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ သူတို ့အၿဖဴေရာင္စိတ္မ်ားတြင္ အေရာင္တိုင္း၏ အဆိုးအၿပစ္ကို သင္ၿပထားသင့္သည္။ ထိုသို ့မဟုတ္ဘဲ ေၿခရာတိုင္းနိုင္ေသာအဆင့္မွအေရာင္ၿခယ္ဖို ့စဥ္းစားလ်ွင္ ေနာက္က်သြားနိုင္သည္။
မိဘသည္ သားသမီးကို အခ်ိန္ေပးေနၿခင္း၊ စာသင္ေပးၿခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးခိုင္းၿခင္း၊ ကစားၿခင္း အားလံုး လိုအပ္ပါသည္။ လိုေလးေသးမရွိထား ထားေသာကေလးငယ္တြင္ မိဘေမတၱာကို အခ်ိန္ပိုင္းမ်ွေပးနိုင္ဖို ့လည္း လိုပါသည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ မိဘ စကားနားေထာင္ၿပီး ေနထိုင္လာေသာကေလးသည္ ၾကီးလာလ်ွင္လည္း မိဘဆိုသမ်ွေၿပာသမ်ွ နားေထာင္လာမည္ၿဖစ္သည္။
ယခု ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မိဘက တစ္ခြန္းေၿပာလ်ွင္ တစ္ခြန္းမက ၿပန္ေၿပာတတ္ေသာကေလးမ်ား၊ သူမ်ားေၿပာ ရေလာက္ ေအာင္ ေနထိုင္၀တ္ဆင္ေနၾကေသာ ကေလးမ်ား၊ ပတ္၀န္းက်င္နွင့္ သဟဇာတၿဖစ္ေအာင္ ေနနိုင္စြမ္းမရွိ ေသာကေလးမ်ား၊ ငယ္ ငယ္ရြယ္ရြယ္နွင့္ အက်င့္ပ်က္ေသာအၿပဳအမွုနွင့္ ကေလးမ်ား ထိုကေလးမ်ားအတြက္ အၿပစ္ဆိုရလ်ွင္ မိဘကိုသာ အၿပစ္တင္ ရမည္သာၿဖစ္သည္။
မိဘသည္သာ အခရာၿဖစ္သည္။ မသင့္ေတာ္ေသာ အ၀တ္အစား၀တ္လ်ွင္ မသင့္ေတာ္ဟု ေၿပာရမည္။ အေဖ အေမေရွ ့၊ လူၾကီးသူမမ်ားေရွ ့မ်ားတြင္မွ ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနထိုင္မသင့္လ်ွင္လည္း ဆံုးမတတ္ရမည္။ သားသမီး လုပ္သမ်ွ အၿပစ္မ ၿမင္သည္မွာ မိဘတိုင္း၏ မ်က္စိဟုယံုၾကည္ပါသည္။ ထုိအၿပစ္ေလးမ်ားသည္ ေနာင္အခါတြင္မိမိ အၿပစ္ၿဖစ္လာတတ္သည္ကို သတိထားသင့္ပါသည္။
ဆိုလိုခ်င္သည္က မိဘသည္ သားသမီးတိုင္းအတြက္ အရာအားလံုးကို သြန္သင္ေပးနိုင္ေသာ ဆရာလည္းၿဖစ္ သင့္ပါ သည္။ လူ ့ေလာက၏ေကာင္းက်ိဳးၿပဳနိုင္ေသာ လူသားမ်ားကိုေမြးထုတ္ေပးနိုင္သူမ်ားမွာ စင္စစ္ မိဘမ်ားသာၿဖစ္သည္ကို တင္ၿပ လိုၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
မိမိ၏အသိဥာဏ္ မိမိ၏ သြန္သင္မွုၿဖင့္ လူတစ္ေယာက္ကိုၿပဳၿပင္ဖန္တီးရသည္ဆိုသည္မွာ လူသားတိုင္းမတတ္နိုင္ပါ။ မိမိအဆံုးအမ မေကာင္းလ်ွင္ သားသမီးရတနာသည္ ရ-တာနာ ၿဖစ္မည္။ မိဘမ်ားသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ မွားမွန္ဆိုးေကာင္း သြန္သင္ဆံုးမထားလ်ွင္ၿဖင့္ ေနာင္တြင္ လိမၼာတတ္သိိေသာ ရတနာေလးမ်ား ၿဖစ္လာေပလိမ့္မည္။
မိဘနွင့္ သားသမီးမ်ားၾကားတြင္ၿဖစ္တတ္ေသာ ၿပႆနာမ်ားအတြက္ ဤေနရာမွမိဘ၏အပိုင္းကို ေရးသားေပးၿခင္းမွ် သာ ၿဖစ္ပါသည္။ အလ်ဥ္းသင့္လ်ွင္ သားသမီးမ်ားအတြက္ ထပ္မံေရးသားပါဦးမည္။
ဧပရယ္ေဆြေဆြ
0 comments