အေတြးတစ္ ညဟာ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့တိတ္ဆိတ္လို ့လာေနပါတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲက နွလံုးခုန္သံတစ္ခုကသာ စည္းခ်က္မဲ့ တဒိုင္းဒိုင္းခုန္လို ့ေပါ့။ ဒီေန ့ ကၽြန္မခံစားခဲ့ရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ၿပန္လည္ေတြးေနမိပါတယ္။ လိုခ်င္တာမရေသာ ဘ၀။လုပ္ခ်င္တာမလုပ္ရေသာဘ၀………။ကၽြန္မေရွ ့တည့္တည့္က ကြန္ပ်ဴတာ screen ကိုၾကည့္ရင္း ဒီမွန္သား ၿပင္ေပၚမွာ ငါ့ရင္ထဲကရွိတာေတြ ေပၚလာေအာင္ ရုိက္ထုတ္ၾကည့္ရမလား။ ဒါဆိုရင္ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြ သက္သာသြားမည္လား။ ရင္ထဲက ခံစားရသမ်ွကိုေကာ screen ေပၚ ငါေသခ်ာထုတ္ၿပနိုင္ပါ့မလား။ ရိုက္ထုတ္ လိုက္တဲ ့ခံစားခ်က္ေတြကိုေကာ ဘယ္သူက ကၽြန္မနဲ ့ထပ္တူ ခံစားေပးနိုင္မွာလဲ။ မခံစားေပးဘဲ အရူးလို ့ အထင္ခံရရင္ ဘယ္နဲ ့လုပ္မလဲ။ ေမးခြန္းမ်ားက မ်ားလာေပမဲ ့ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမေသခ်ာ။ ထပ္တူခံစားေပးနိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ကၽြန္မ မယံုၾကည္ပါ။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကိုသာ အခ်စ္ဆံုး ၿဖစ္သည့္အတြက္ ေနာက္ထပ္လူသားတစ္ဦးကို ကိုယ္နွင့္ထပ္တူ ခံစားနားလည္နိုင္ဖို ့ဆိုတာ လံုး၀မၿဖစ္နုိင္ပါ။ အေတြး(၂) အေတြးမ်ားနွင့္ ရွုပ္ေနေသာ ေခါင္းကိုခါယမ္းရင္း ၀ရံတာဘက္ထြက္မိသည္။ ၿမဴတိမ္ကင္းတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးထဲမွာ ဆန္းစလကေလးနွင့္ ေသာၾကာၾကယ္တို ့ နီးကပ္ေနသည္ကို အ့ံၾသစြာေတြ ့လိုက္ရ သည္။ တကယ့္ၿဖစ္ရပ္ဆန္းတစ္ခုကို ကၽြန္မၿမင္လိုက္ရတာပါ။ လနဲ ့ၾကယ္နီးရင္ ဘာၿဖစ္တတ္လဲ။ ကၽြန္မ မသိ။ ကၽြန္မသိခ်င္သမ်ွကို ေၿဖေပးတတ္တဲ့ ေဖေဖကလည္း ကၽြန္မနဲ ့ဟိုးအေ၀းၾကီးဆီကို ေရာက္ေနၿပီေလ။ " ဒါက ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္……ဟိုးဟာက ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္း " အရင္က ၾကယ္ေတြကို နာမည္ေပးတတ္တဲ့ ေဖေဖအသံက ကၽြန္မနားထဲတိုး၀င္လာပါတယ္။ ……….ေဖေဖ……… ကၽြန္မေကာင္းကင္ၾကီးဆီ ေခါင္းေမာ့ရင္း မ်က္လံုးမ်ားကိုမွိတ္ကာ နစ္နစ္နဲနဲ ရြတ္ဆိုတမ္းတမိသည္။ ခုေဖေဖ ဘယ္ေတြမ်ားေရာက္ေနမလဲ။ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ကၽြန္မ ၾကိတ္ငိုတတ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ေဖေဖေရာက္ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ေဖေဖ ့ကိုဖက္ၿပီး ေဖေဖ့ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ရည္ေတြ ခၽြဲစိုကုန္ေအာင္ ရိွုက္ၾကီးတငင္ ငိုတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ေဖေဖက " အရူးမေလး " တဲ့။ မ်က္လံုး၊မ်က္ခံုး အားလံုးနီးပါး ကၽြန္မက ေဖေဖနဲ ့တူတာမို ့ အေဖတူသမီးလို ့ေခၚလု ိ့ရတာေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ဘာလုပ္လုပ္ ေဖေဖ့ကိုသာ တိုင္ပင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖကသာ ကၽြန္မရဲ ့ဆရာ၊ ေဖေဖကသာ ကၽြန္မရဲ ့သူငယ္ခ်င္း၊ ေဖေဖကသာ ကၽြန္မရဲ ့ ………………. မငိုဘဲနဲ ့ သူ ့ဘာသာသူက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို စိတ္ရွုပ္ရွုပ္နွင့္ လက္ဖမိုးၿဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လိုက္မိ သည္။ အေတြး(၃) ထိုအခိုက္ ကၽြန္မေၿခေထာက္နားကို တိုး၀င္လာတဲ့ အထိေတြ ့ေလးေၾကာင့္ ငုံ ့ၾကည့္မိေတာ့ " မွီမွီ " ကၽြန္မရဲ ့ အခ်စ္ဆံုး ေၾကာင္ေလးေလ။ " ေအာ မွီေလးလဲ မအိပ္ေသးဘူးပဲ " ကၽြန္မ သူ ့ကိုၾကင္နာစြာ ေပြ ့ပိုက္ရင္း ငုံ ့ၾကည့္မိပါတယ္။ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးမ်ားနွင့္ မွီက ကၽြန္မကို ၿပန္ ၾကည့္ေနသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး အေရာင္အေသြးမရွိ မဲနက္ေနေသာ ေၾကာင္နက္ကေလးကို ကၽြန္မေမြးခ်င္တယ္ ဆိုတုန္းက မၾကီးက " လွလည္း လွတာမဟုတ္၊ ေၾကာင္အစား ေခြးေမြးတာကမွ ေဟာင္ေဖာ္ရဦးမယ္ " လို ့ေၿပာပါတယ္။ ဟင့္အင္း… ကိုယ့္ကို အက်ိဳးၿပဳမွ ကိုယ္က ခ်စ္ရမွာလား။ ကိုယ့္ကို အကူအညီေပးမွ ကိုယ္ကသူ ့ကို ေမြးၿမဴရမွာလား။ မွီမွီ ကို ကၽြန္မခ်စ္ခင္ၿခင္းမွာ ဘာေမ်ွာ္ကိုးမွုမွ မပါ။ မွီမွီ ဘာလုပ္လုပ္ ကၽြန္မအတြက္ ကိစၥမရွိ။ ကၽြန္မကသာ လူၿဖစ္ သည့္အတြက္ တိရစာၦန္ၿဖစ္သည့္ မွီကို ကၽြန္မကသာ နားလည္ရမည္ေလ။ ေမာင္နွမေတြမ်ားေသာ္လည္း သူတို ့အလုပ္နဲ ့သူတို ့ရွုပ္ေနၾကသည့္အတြက္ ကၽြန္မမွာ အထီးက်န္လွ သည္။ တခါတရံ အားငယ္သည္။ ကၽြန္မ ဘာေၿပာေၿပာ ဟာသလုပ္ၿပစ္ဖုိ ့၀န္မေလးေသာ အစ္ကိုေတြ အစ္မ ေတြထက္ ကၽြန္မဘာလုပ္လုပ္ အၿပစ္လည္းမဆို ဘာမွလည္း မေၿပာတဲ့ မွီကိုသာ ကၽြန္မပိုခ်စ္သည္။ ကၽြန္မစာေတြေရးၿဖစ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း မွီက ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲမွာသာ ေနတတ္သည္။ တခါတေလ ကၽြန္မ ၾကိဳက္တတ္ေသာ သီခ်င္းေလးမ်ားနားေထာင္မိတိုင္း မွီကိုလည္း နားၾကပ္တပ္၍ နားေထာင္ခိုင္းသည္။ ထိုအခါ အ့ံၾသထူးဆန္းေသာ မ်က္၀န္းမ်ားနွင့္ဂဏွာမၿငိမ္ၿဖစ္ေသာ မွီကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရယ္မိသည္။ လူေတြ သေဘာ တက် နားေထာင္တတ္တဲ့ သီခ်င္းဆိုတာကို မွီက ေၾကာက္သတဲ့။ အင္း….ခံစားခ်က္ခ်င္း၊ နားလည္မွုခ်င္း၊ ဦးေနွာက္ခ်င္းမွ မတူညီဘဲကိုး။ အေတြး(၄) ကၽြန္မနဲ ့အၾကိဳက္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတူတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီေန ့လည္း ကၽြန္မ ရင္ထဲက ေပါက္ကဲြမွုေတြေၿပာၿပမိခဲ့ေသးသည္။ ကၽြန္မ ဘ၀ကို ခပ္တန္းတန္းၾကီး လမ္းေလ်ွာက္ေနတာနဲ ့တူ တယ္လို ့နာမည္ေပးဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလး ယမင္းက " သူငယ္ခ်င္းရယ္ မင္းမ်က္နွာမွာ အၿပံဳးေတြ ေပ်ာက္ေနတာၾကာၿပီ ….လာ….စိတ္ပါ-ပါ ၊ မပါ-ပါ…..ၿပံဳးၿပပါဦး " လို ့ဆိုပါတယ္။ ယမင္းက အတင္းၿပံဳးခိုင္းေပမဲ့ ကၽြန္မမ်က္နွာလဲြေနခဲ့မိတယ္။ ကၽြန္မမွ မၿပဳံးခ်င္တာ။ အေတြး(၅) ညဥ့္သည္နက္ရာမွ အလင္းဘက္သို ့ဦးတည္ေနၿပီ။ နံနက္ခင္း၏ ေလနုေအးေအးေလးေတြက တိုက္ ခတ္လာေနသည္။ အေတြးေတြက ရင့္မွည့္၍သြားသလို ညသည္လည္း ေမွာင္ရာမွ လင္းရဦးမည္။ ေ၀ဒနာ အေတြးမွ အေၿဖရွာလို ့ရတဲ့ အေတြးၿဖစ္နိုင္သလို ငိုၿခင္းတရားနဲ ့စခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြထဲမွာလည္း အေၿဖရွိတဲ့ဘ၀ ေတြရွိေနနိုင္တာဘဲ။ လာမည့္ မနက္ၿဖန္…မနက္ၿဖန္တိုင္းဟာ မေန ့က ကၽြန္မၾကံဳေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ ေ၀ဒနာမ်ိဳးေတြနဲ ့ တည္ေဆာက္ခ်င္မွ တည္ေဆာက္ထားမွာပါ။ အေတြး(၆) " စိတ္သည္ မေကာင္းမွုမွာသာ ေမြ ့ေလ်ာ္တတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီစိတ္ကေလးကို အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ ကာ ထိန္းအပ္တယ္ ေယာဂီတို ့၊ မ်က္စိဟာ အဆင္းနဲ ့တိုက္ရင္ ၿမင္စိတ္၊ နားနဲ ့အသံတိုက္ရင္ ၾကားစိတ္ေပၚ မယ္………" ေမေမအခန္းဆီမွ အလုပ္ေပးစိတၱနုပသနာတရားသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ နံရံမွ နာရီကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ဘုရားေရ ၄ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မည္ပဲ။ ထိုအခါက်မွ ကၽြန္မတစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ အေတြးမ်ားနွင့္ (ေမာဟ မ်ားနွင့္) အခ်ိန္ၿဖဳန္းေနခဲ့တာကို သတိထားမိသြားသည္။ တကယ္ တကယ္ ထိုေတြးခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားကို ကၽြန္မ တရားရူမွတ္ေနနိုင္မလား ေမးမိသည္။ ဟင့္အင္း…လုပ္နိုင္မည္ မထင္ပါ။ ေအာ္….ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမတ္စြာဘုရားရွင္က စိတ္သည္ မေကာင္းမွု၌ ေမြ ့ေလ်ာ္တတ္၏ လို ့ေဟာ ေတာ္မူခဲ့တာကိုး။ လူတို ့၏စိတ္ကို ထိုးထြင္းသိၿမင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္အား စိတ္မွရည္စူး ေမာ္ဖူးမိလိုက္ သည္။ တစ္ေလာကလံုး ၿဖစ္ပ်က္ေနသမ်ွသည္ နာမ္နွင့္ရုပ္မ်ွသာ ၿဖစ္သည္ကို ေသခ်ာစြာေဟာထားပါလ်က္ ဒုကၡေတြ သုခေတြက ငါက်မွၿဖစ္ေနသလိုလို၊ ငါတစ္ေယာက္ထဲပဲၿဖစ္ေနသလိုလို ခံစားကာ ငါစြက္ၿပီး အခ်ိန္ ေတြၿဖဳန္းမိေနတာပါလား။ သိသာသိၿပီး သိထားတာကို လက္ေတြ ့နားလည္ေအာင္ အားမထုတ္မက်င့္ၾကံေသာ မိမိကိုယ္ကို အၿပစ္တင္မိသည္။ ဇာတိရလာရင္ ဒုကၡေတြက မေတာင္းဆိုလည္း ေသခ်ာေပါက္ေရာက္လာမွာ အမွန္ပဲေလ။ ၿပီးသြားခဲ့တဲ့ အတိတ္ကံေၾကာင့္ ဒုကၡတံုးဇာတိၾကီးကိုၿပန္ရၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္သာ ဘ၀အသစ္မရေအာင္ အားထုတ္ဖို ့လို ေတာ့တာေပါ့။ ခုမွ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ဘာက အေရးၾကီးဆံုးလဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားမိသည္။ ၿပီးေတာ့ လိုခ်င္တာရလိုက္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပံဳးရယ္လိုက္မိသည္။ မနက္က်လ်ွင္ ကၽြန္မ ဆြမ္းကိစၥ စီစဥ္ရဦးမည္။ ေမေမတြက္ မနက္စာစီစဥ္ေပးရမည္။ အိမ္သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရဦးမည္။ ၉ နာရီထိုးလ်ွင္ စာသင္ရဦးမည္။ time table ဆဲြထားသလို နာရီတိုင္း အလုပ္လုပ္ရဦးမည္။ စက္ရုပ္ဆန္ေသာ လူသားဘ၀ကို ကၽြန္မ လုပ္ခ်င္ခ်င္ မလုပ္ခ်င္ခ်င္ ကၽြန္မၿဖတ္သန္းရဦးမည္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္းေလ .…….. ကၽြန္မေရးဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စေတြကို သြားသတိရမိလိုက္ပါတယ္။ အားတင္းရင္းနဲ့ အားတင္းရင္းနဲ ့ေပါ့။ ကၽြန္မအားတင္းရင္း ၾကိဳးစားၿပီး ထပ္မံၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းၿပင္ေပၚခင္းထားတဲ့ ေမြ ့ယာ ေပၚတက္ထိုင္လိုက္ရင္း သတိနဲ ့ခႏၶာၾကီးကို ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ ့ၿပင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။………. ဘ၀ဆိုတာ ရၿပီးရင္ ရင္ဆိုင္ဖို ့ပဲရွိေတာ့တာေလ။
 ဧပရယ္ေဆြေဆြ