ဇူလိွုင္ ၂၀ ရက္ေန ့က အေမရိကန္နိုင္ငံ ေကာလိုရာဒိုၿပည္နယ္၊ ေအာ္ရိုရာၿမိဳ ့ရွိ Century 16 ရုပ္ရွင္ရံုတြင္ ပစ္ခတ္မွုၿဖစ္ ပြားခဲ့သည္။ ၿဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသူ ၁၂ ဦးနွင့္ ဒဏ္ရာရရွိသူ ၅၈ ဦးရွိခဲ့သည္။ က်ဴးလြန္ေသာသူမွာ အသက္ ၂၄ နွစ္ အရြယ္ ပါရဂူတန္းတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေလးပါ။ သူက သူ ့ကိုယ္သူ The Joker ၿဖစ္တယ္လို ့ဆိုပါသည္။ ( The Joker ဆိုသည္မွာ Batman; ရုပ္ရွင္ကား The Dark Knight Rises ) မွ ဗီလိန္ဇာတ္ေကာင္ရဲ ့နာမည္ပါ။ ရုပ္ရွင္ထဲက ဗီလိန္ဇာတ္ေကာင္ကို စဲြလမ္းကာၿပင္ပေလာကကို လက္ေတြ ့ဖ်က္ဆီးၾကည့္ခဲ့ၿခင္းပါ။ ပါရဂူတန္းတက္ေနတယ္လို ့ဆို ေသာ ထိုေက်ာင္းသား၏ အသိဥာဏ္ကို ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသခဲ့မိပါသည္။ အခင္းၿဖစ္ပြားခ်ိန္က ထိုရုပ္ရွင္ရုံမွာ ဤ The Dark Knight Rises ဇာတ္ကားကို ကိုၿပသေနခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ အနုပညာ၏ သက္ေရာက္မွုက အင္မတန္မွ ကိုေၾကာက္စရာေကာင္းေနခဲ့ပါသည္။ ထိုကားဟာ သီတင္းတစ္ပတ္အတြင္းမွာ ၀င္ေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၅၈.၄ သန္း ရရွိခဲ့သည္။ ၀င္ေငြနွင့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွုကလည္း လူငယ္မ်ားၾကားတြင္ပ်ံ ့နွံ ့ခဲ့ပါသည္။ ထိုကားနွင့္အၿပိဳင္ ၀င္ေငြ ၁၅၅ သန္း ရေသာ ေၿမာက္အေမရိကနွင့္ ဥေရာပနိုင္ငံမ်ား၏ ေဟာလိ၀ုဒ္သမိုင္းတြင္ သီတင္းတစ္ပတ္အတြင္း တတိယေၿမာက္ ၀င္ေငြစံခ်ိန္တင္ခဲ့ေသာ ဇာတ္ကားသည္လည္း The Hunger Games ဟူေသာဇာတ္ကားၿဖစ္သည္။ ရန္ၿငိဳးမရွိေသာ လူအခ်င္းခ်င္း၊ သတ္ၿဖတ္မွုကို ဂိမ္းအၿဖစ္ လူသားတို ့ကိုေစခိုင္းသည့္ ဇာတ္လမ္းၿဖစ္သည္။ ထိုကားမ်ားသည္ ကမာၻတြင္ ၀င္ေငြအေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေနၾကသည္။ လူၾကိဳက္အမ်ားဆံုးၿဖစ္ေနၾက သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ….။ ဂိမ္းကစားရင္း ဂိမ္းတြင္းကဇာတ္ကြက္အတိုင္း ၿပစ္မွုက်ဴးလြန္ေနမူမ်ား ကမာၻတလႊားတြင္ မၾကာခဏ ဆိုသလို ၿဖစ္ေပၚေနပါသည္။ ဂိမ္းထဲကအတိုင္း လူသတ္ေနသူတစ္ဦးကို ရဲက ဂိမ္းကစားကြက္အတိုင္း တစ္ကြက္ေၾကာကာ ဖမ္း ဆီးခဲ့ရေသာ ဇာတ္ကားတစ္ကားလည္း ကၽြန္မၾကည့္ဖူးသည္။ နွစ္ၿခိဳက္စြာ ကစားမွု၏အဆံုးမွာ လက္ေတြ ့ကြင္းဆင္းလာၾကၿခင္းၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဂိမ္းထဲတြင္ စိတ္ေရာက္ကာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း သတိမမူမိဘဲ ပါးစပ္မွ အသံေပါင္းစံုၿမည္တမ္းကာ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါေပ်ာက္ေနသည့္ ဂိမ္းကစား သူလူငယ္မ်ားကို အင္တာနက္ဆိုင္မ်ားတြင္ေတြ ့ေနရသည္။ တခါကမ်ားဆို စိတ္၀င္စား၍ ေၿခပါ ပါသြားကာ ေအာက္က CPU ပံုးကို ေၿခေထာက္နွင့္ကန္ခ်ခဲ့သူကိုလည္း ကၽြန္မၿမင္ဖူးသည္။ ကၽြန္မ ကြန္ပ်ဴတာစသင္ခါစက ဂိမ္းမကစားပါ။ အခ်ိန္ကုန္သည္၊ မ်က္လံုးပ်က္သည္ စသည္ၿဖင့္ လံုး၀ကို မကစားခဲ့ပါ။ ခုတေလာတြင္ ကၽြန္မ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္နွင့္ angry birds ကစားမိပါသည္။ ေလာက္ေလးခြ (အညာကေတာ့ အဲလိုေခၚသည္) ကို ငွက္ကေလးထည့္ဆဲြကာ လိုရာပစ္မွတ္ကို ပစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ၏ ခႏၶာကိုယ္ေကာ ေခါင္းပါလိုက္ ေစာင္းမိသည္။ မရလ်ွင္ မရ ရေအာင္ကစားသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေမ ့လာသည္။ ကြန္ပ်ဴတာအသံုးမ်ားကာ မ်က္စိကိုက္ လာသည္။ ညဘက္မ်ားဆို ငွက္ကေလးမ်ားကိုပါ အိပ္မက္ပင္ မက္လာပါသည္။ ဂိမ္းတစ္ခု၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွုကို ကၽြန္မခံစားမိၿခင္းၿဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ထိုအက်ိဳးမွာ ေကာင္းကိ်ဳး မဟုတ္ခဲ့သည္ကို ကၽြန္မသိၿမင္ခဲ့သည္။ အထက္ပါသတင္းကိုဖတ္ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဆရာေၿပာဖူးတာကို သြားသတိရသည္။ ကၽြန္မ၏ဆရာသည္ အတန္း ပညာထိေရာက္ေအာင္ မသင္ၾကားခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုအခါ ဂ်ပန္နွင့္ အဂၤလိပ္စာကို ယခုအခါသင္တန္းမ်ားေပးကာ ဂ်ပန္ INGO တစ္ခု၏ ၿမန္မာနိုင္ငံတြက္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအၿဖစ္ေဆာင္ရြက္ေနသူၿဖစ္ေနသည္။ ဆရာသည္ ငယ္စဥ္က စာဖတ္အားေကာင္းသူတစ္ဦးၿဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ေက်ာင္းစာ၊ အတတ္ပညာစာ၊ အသိပညာစာမ်ားမဟုတ္။ ထိုအခ်ိန္က သူဖတ္ခဲ့ေသာ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္မ်ားအတိုင္း အတုယူကာ ၿပဳမူသည္။ ၀တ္စားသည္။ သြားတာ လာတာ စားတာကအစ ထိုအတိုင္း ၿပဳမူကာ ေပေတခဲ့သည္။ မုန္ ့ပ်ားသလက္ေရာင္းကာ ေက်ာင္းထားခဲ့ေသာ အေမ၏ ေမတၱာကိုေကာ ေစတနာကိုပါ ဇာတ္ေကာင္ပါ ေၿပာစကားတိုင္း ေၿပာဆိုေစာ္ကားခဲ့ဖူးသည္။ လက္ေတြ ့ဘ၀ကိုေမ့ ေလ်ာ ့ကာ ပညာေရးကို လ်စ္လ်ဴရွုခဲ့ဖူးသည္။ သို ့ေသာ္ထိုသို ့ေလလြင့္ေနခဲ့သူ ဆရာကို စာတစ္ပုဒ္က ၿပန္လည္ ၿပင္ဆင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုစာကေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ ့(ေဗဒါလမ္း) ကဗ်ာေလးပါ။ ဘဲအုပ္ေတြ တစ္ရာနွစ္ရာနဲ ့လွိဳင္းၾကမ္းေလၾကမ္းေတြ ဘယ္လိုပဲၾကမ္းၾကမ္း ေဗဒါပင္ေလးဟာ အခက္အခဲေတြၾကားက သူရဲ ့လမ္းကို သူေရာက္ေအာင္ ဆက္သြားေနခဲ့တဲ့ ေဗဒါပင္ေလးကို သူအတုယူခဲ့တာပါ။ ဆရာဖြင့္ခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကိုေတာင္ ဆရာက ေဗဒါလမ္းစာၾကည့္တိုက္လို ့ေပး ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဗဒါလမ္းကေန ဖူးပြင့္ခဲ့တဲ့ပန္းကေလးေတြဟာ ခုဆိုရင္ နိုင္ငံတကာမွာ အနွံ ့အၿပားေရာက္ရွိ ရွင္သန္ ေနၾကပါၿပီ။ ဒါဟာ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာေလးရဲ ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မွုပါ၊ ေကာင္းက်ိဳးေပါ့။ ဆိုလိုခ်င္တာက အနုပညာ (စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္ ) အားလံုးကို ခံစားရာမွာ အသိဥာဏ္ယွဥ္တြဲေစခ်င္တာပါ။ စာအုပ္ထဲက ေရးသားခ်က္တိုင္းဟာ အမွန္မဟုတ္နိုင္တာမို ့ စာေရးဆရာတိုင္းရဲ ့အယူအဆတိုင္းဟာလည္း အမွန္ဟုတ္ မဟုတ္ စာေပၚမွစီးၿပီးခဲြၿခမ္းနိုင္စြမ္းရွိေစခ်င္သည္။ ကိုယ္ေပးလိုက္ေသာ စာဖတ္ခ်ိန္ (ဥပမာ ၁ နာရီ)နွုင့္ တန္ေသာ အသိပညာ ရမရ ၿပန္လည္သံုးသပ္ေစလိုသည္။ စာေတာ့အခ်ိန္ေပးဖတ္ရၿပီး ထိုေပးေသာအခ်ိန္နွင့္ တန္ေသာ အသိဥာဏ္တစ္ခုခု မရခဲ့ဖူးဆိုလ်ွင္ ကၽြန္မတို ့အခ်ိန္ေကာ ေငြပါ ၿဖဳန္းမိေနၿပီဟု သတိထားမိသင့္သည္။ ထိုသို ့ပင္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး၀တ္ဆင္တာကို ကၽြန္မတို ့အၿပင္မွာ လိုက္၀တ္ရင္……………………….. ကၽြန္မတို ့က မင္းသမီးမွမဟုတ္တာပဲ။ အတုယူသင့္တာကို ယူတတ္ဖို ့လိုပါသည္။ ခက္တာက အသိဥာဏ္မရင့္ေသးေသာ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ပါ။ အၿမင္ကို သင္၊ အၾကားကို သင္ကာ မိဘ ကို ၿပန္ေၿပာတတ္လာေသာ ကေလးမ်ား၊ အလယ္တန္းအဆင့္ေလာက္မွာပင္ အလွအပကို စိတ္၀င္စားလာေသာ ကေလးမ်ား၊ ကိုးရီးယားကားမ်ားၾကည့္ကာ ေသာက္စားလာၾကေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား၊ မိန္းမေနာက္ပိုးလုပ္ကာ ေယာက်ာၤးေလးကို ရည္းစားစကားစေၿပာေသာ ဗီြဒီယိုၿပကြက္မ်ား၊ ၿမန္မာယဥ္ေက်းမွုနွင့္ အၿမင္မတင့္ေသာ အ၀တ္စား မ်ား၀တ္လာၾကေသာ ၀တ္စားဆင္ယင္မွုမ်ား ………ဒါဟာ မွားယြင္းေသာ အတုယူမွုေတြပါလို ့ သူတို ့သိဖို ့့လိုအပ္ေန သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ အုပ္ထိန္းသူ၊ မိဘ၊ ဆရာသမားတို ့က လမ္းမွန္ၿပ အကူအညီေပးရမည္။ ထိုအတူ သက္ဆိုင္ရာ အနုပညာဖန္တီးသူမ်ားအေနၿဖင့္လည္း မိမိတို ့၏ ဇာတ္ေကာင္၊ ဇာတ္လမ္း၊ အနုပညာ ဖန္တီးမွုမ်ားအားလံုးကုိ မခ်ၿပမီ ၿပန္လည္သံုးသပ္သင့္ပါသည္။ မိမိ၏ဖန္တီးမွုသည္ အဆိပ္မၿဖစ္္ဖို ့လိုသလို ခံစားသူ မ်ားသည္လည္း နွလံုးသားနွင့္သာမက ဦးေနွာက္ၿဖင့္ပါ ခံစားတတ္ၾကပါေစလို ့ဆုေတာင္းမိပါသည္။
 ဧပရယ္ေဆြေဆြ