ေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာ
ထိုေန ့နံနက္က ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသြား အေတာ္ေနာက္က်သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ တထိတ္ထိတ္နွင့္။ အထူးသၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လံုးမ်ွမသိေသာ ကိတ္နာမ္မ်ားအေၾကာင္းကို ဆရာၾကီးဟာမ္လ္ ကေမးမည္ဟု ေၿပာထား၍ ကၽြန္ေတာ္ထိတ္မိသည္။ တစ္ခဏတာမ်ွကား ေက်ာင္းေၿပး၍လြတ္ရာတြင္ အခ်ိန္ၿဖဳန္းေတာ့မည္ ဟု ၾကံမိပါေသးသည္။ ေနကေလးကလည္း အလြန္သာသည္။ေႏြးလည္း အလြန္ေႏြးသည္။ ေတာစပ္တြင္ ငွက္ ကေလးမ်ားကလည္း ၿမည္တြန္ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကသည္။ သစ္စက္ေနာက္ေဖး ကြင္းၿပင္ထဲတြင္ ၿပတ္ရွင္စစ္သား မ်ားလည္း စစ္ေရးၿပေနၾကသည္။ ကိတ္နာမ္ေတြအေၾကာင္းကို သင္ၾကားေနရမည္ထက္ ေက်ာင္းေၿပးရသည္ က ပို၍ေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းေပမည္မွာ မုခ်ၿဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ထိုဆႏၵကိုခ်ိဳးနွိမ္၍ ေက်ာင္းဆီသို ့သာ အေသာ့ ေၿပးသြားပါသည္။
ေတာင္းေဟာလ္ေရွ ့သို ့ေရာက္ေသာအခါ ေၾကာ္ၿငာဘုတ္ၾကီးကို ၀ိုင္း၍လူအုပ္ၾကီး ရပ္ၾကည့္ေနသည္ ကိုေတြ ့ရပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာနွစ္နွစ္အတြင္းမွာၿဖစ္လ်ွင္ သတင္းဆိုးမွန္သမ်ွ ထိုေၾကာ္ၿငာဘုတ္ၾကီးဆီကသာ ထြက္ေပၚလာပါသည္။ စစ္ရွုံးသည့္ သတင္း၊ စစ္ဗိုလ္၏အမိန္ ့မ်ားသည္ ထိုေၾကာ္ၿငာဘုတ္က ထြက္ေပၚလာ သည္ခ်ည္းၿဖစ္ခဲ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ လမ္းသြားမရပ္ဘဲ " ဘာမ်ားအထူးအေထြၿဖစ္ၿပန္ပါလိမ့္ " ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါသည္။
ထိုသို ့အေသာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားေနခိုက္ လူအုပ္ထဲတြင္ သူ ့တပည့္နွင့္အတူ ေၾကာ္ၿငာဖတ္္္ေနေသာ ပန္းပဲဆရာ ၾကီး ၀ပ္ရွာဘာက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေအာ္၍ ေၿပာလိုက္ပါသည္။
" ေဟ့ သားငယ္၊ သည္ေလာက္ အလ်င္မလိုပါနဲ ့၊ ေက်ာင္းတက္ဖို ့အခ်ိန္အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ "
ပန္းပဲဆရာၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတမင္ ေနာက္လိုက္သည္ဟုသာထင္မိကာ ေၿပးသြားရာ ဆရာၾကီး ဟာမ္လ္ ၏ ၿခံထဲသို ့ေမာၾကီးပန္းၾကီးေရာက္သြားပါသည္။
အခါတိုင္းဆိုပါလ်ွင္ ေက်ာင္းတက္စအခ်ိန္သည္ အလြန္ဆူညံေသာ အခ်ိ္န္ၿဖစ္ပါသည္။ လမ္းထဲကပင္ ၾကားနိုင္ပါသည္။ ခံုဖြင့္သံ၊ ခံုပိတ္သံ၊ သင္ခန္းစာမ်ားကို အားလံုးညီတူညာတူ ၿပိဳင္ဆိုသံ၊ ဆရာၾကီး၏မ်ဥ္းတံ နွင့္ စားပဲြကိုေခါက္သံတို ့မွာ အလြန္ဆူညံပါသည္။သို ့ေသာ္ ယခုမွာမူ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အတန္းထဲသို ့မည္သူမ်ွ မၿမင္ေအာင္၀င္နိုင္ဖို ့ရန္ ဆူညံေနပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းမိခဲ့ပါသည္။ ယခုမွာမူ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေလစြ။ၿငိမ္လည္းၿငိမ္ရေပမည္။ တနဂၤေႏြေန ့နံနက္ကဲ့သို ့ပင္ ၿငိမ္ရန္အေၾကာင္း ရွိေပသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အတန္းသားမ်ား သူတို ့ေနရာတြင္ ေရာက္ေနၾကသည္ကို ၿပတင္းမွၿမင္ရပါသည္။ ဆရာၾကီး ဟာမ္လ္မွာလည္း သံမ်ဥ္းတံၾကီးကို ခ်ိဳင္းၾကားတြင္ညွပ္၍ ေခါက္တုံ ့ေခါက္ၿပန္ စၾကၤန္ေလ်ွာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တံခါးဖြင့္၍ လူတိုင္းေရွ ့ကၿဖတ္ၿပီးလ်ွင္ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာသို ့သြားရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္မည္မ်ွ မ်က္နွာပူ၍ မည္မ်ွေၾကာက္ေနမည္ကို စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။
သို ့ေသာ္ ဘာမ်ွအထူးအေထြမၿဖစ္ပါ။ ဆရာၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿမင္ေသာအခါ ၾကင္ၾကင္နာနာနွင့္ ပင္ ဤသို ့ေၿပာလိုက္ပါေသးသည္။
" ဖရန္ ့၊ ေနရာကို ၿမန္ၿမန္သြားပါ။ မင္းမရွိဘဲ အတန္းကိုစေနရတယ္ "
ကၽြန္ေတာ္လည္း ခံုတန္းလ်ားကိုေက်ာ္၍ ေနရာတြင္ ထိုင္လိုက္ပါသည္။ အေၾကာက္နည္းနည္းေၿပလာေသာ အခါ ဆရာၾကီးသည္ ခါတိုင္းကဲ့သို ့မဟုတ္၊ အ၀တ္သစ္မ်ား ၀တ္ထားသည္ကို သတိၿပဳမိပါသည္။ ခါတိုင္းမွာမူ ဆရာၾကီးသည္ ပညာ၀န္လာေသာေန ့မ်ားနွင့္ ဆုေပးေသာေန ့မ်ားမွာသာ အ၀တ္သစ္မ်ား ၀တ္တတ္ပါသည္။ ထိုမွတစ္ပါးလည္း ေက်ာင္းတစ္ခုလံုးမွာ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္။ ကၠေၿႏၵၾကီးခ်က္သား ေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားအသင့္မိဆံုးအေၾကာင္းမွာကား အခါတိုင္းမွာမူ မည္သူမ်ွ မထိုင္ေသာ ခုံတန္းလ်ားအနက္ၾကီး မ်ားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့နည္းတူ ရြာသားမ်ားထိုင္ေနသည္ကို ၿမင္ရခ်က္ၿဖစ္ပါသည္။
သံုးေထာင့္ဦးထုပ္ၾကီးနွင့္ အဘိုးၾကီး ေဟာ္ဇာ၊ ၿမိဳ ့၀န္ေဟာင္း၊ စာတိုက္ဗိုလ္ေဟာင္းနွင့္ အၿခားလူ အမ်ားၾကီးထိုင္ေနၾကပါသည္။ လူတိုင္း၀မ္းနည္းေနပံုရပါသည္။ အဘိုးၾကီးေဟာ္ဇာသည္ ေထာင့္မ်ားစုတ္ၿပတ္ ေနေသာ ပရိုင္မာစာအုပ္ကေလးကို ယူလာ၍ ဒူးေပၚတြင္ဖြင့္ထားၿပီးလ်ွင္ သူ ့မ်က္မွန္ကိုစာအုပ္ေပၚတြင္ ခ် ထားပါသည္။
" ဘာမ်ားၿဖစ္လို ့ပါလိမ့္ " ဟု ကၽြန္ေတာ္အံံ့ၾသေနခိုက္ ဆရာၾကီးဟာမ္လ္သည္ သူ ့ခံုေပၚသို ့တက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၿပာေသာ နူးညံ့ေဆးေလးေသာအသံမ်ိဳးၿဖင့္ပင္ ေအာက္ပါအတိုင္းေၿပာပါသည္။
" တပည့္တို ့၊ ဒီ သင္ခန္းစာဟာ ဆရာေနာက္ဆံုးသင္ရမယ့္ သင္ခန္းစာပဲ၊ အာလစနဲ ့ေလာ္ရိန္းနယ္မ်ားမွာ ၿပင္သစ္စာကို မသင္ရ၊ ဂ်ာမန္စာကိုသာ သင္ရမယ္လို ့ ဘာလင္ၿမိဳ ့ကအမိန္ ့လာတယ္။ မင္းတို ့အတြက္ ဂ်ာမန္ဆရာသစ္လည္း မနက္ၿဖန္လာေတာ့မယ္။ အခုဆရာသင္မယ့္သင္ခန္းစာဟာ မင္းတို ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုး ၿပင္သစ္ဘာသာသင္ခန္းစာပဲကြယ့္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းဂရုစိုက္ နားေထာင္ၾကပါ။"
ထိုစကားတို ့ကား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မိုးၾကိဳးပစ္သံပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။ အိုသည္တိရစာၦန္ဂ်ာမန္ေတြ ဟာ အလြန္ ဆိုးပါကလား။ ေတာင္းေဟာလ္၌ သူတို ့ကပ္ထားေသာေၾကာ္ၿငာသည္ ဤအမိန္ ့ပင္ၿဖစ္ရာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အဖို ့ေနာက္ဆံုး ၿပင္သစ္သင္ခန္းစာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာမ်ွေကာင္းေကာင္း မေရးတတ္ ေသးပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း သင္ရေတာ့မည္မဟုတ္။ကၽြန္ေတာ္ စာသင္ရပ္ရေတာ့မည္။ စာကိုၾကိဳးစား၍ မသင္ ခဲ့မိသည္မွာ မွားေလၿခင္း။ ငွက္ဥနွိုက္၍ အခ်ိန္မ်ားကို ၿဖဳန္းခဲ့မိသည္မွာ မွားေလၿခင္း။
ဟိုခဏတုန္းက ကၽြန္ေတာ္အလြန္မုန္းမိေသာ သဒၵါစာအုပ္၊ ရာဇ၀င္စာအုပ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္မစြန္ ့နိုင္ေသာ မိတ္ေဟာင္းၾကီးမ်ားၿဖစ္လာသည္။ ဆရာၾကီးဟာမ္လ္နွင့္လည္း မည္သို ့ခဲြခြာနိုင္ပါမည္လဲ။သူသြားေတာ့မည္။ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ၿမင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ဆိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးမိေသာအခါ သူ ့မ်ဥ္းတံ ၾကီးနွင့္ သူခြက်ေနပံုတို ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားပါေတာ့သည္။
ေၾသာ္ ဆရာၾကီး သနားစရာပဲ။ ဤေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာကို အထူးသင္ေပးခ်င္၍ ၀တ္ေကာင္းစားလွ မ်ားကို ၀တ္လာေပသကိုး။ရြာထဲကလူၾကီးမ်ား ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္ေနသည္မွာလည္း ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပကိုး။ အနွစ္ေလးဆယ္ကာလပတ္လံုး ရြာသားကေလးမ်ားကို ပညာသင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာၾကီးအား ေက်းဇူး တင္သည္ကိုၿပလို၍တစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္နိုင္ငံၿဖစ္သြား၍ သူတို ့အပိုင္မဟုတ္ေတာ့ေသာ အာလစနွင့္ ေလာ္ရိန္း နယ္မ်ားအား အရိုအေသေပးလို၍တစ္ေၾကာင္း သူတို ့ဤေက်ာင္းခန္းတြင္းသို ့လာေရာက္ ထိုင္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္ ေပသည္။
ဤအေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးေနခိုက္ ကၽြန္ေတာ့္အမည္ေခၚသံကို ၾကားရပါသည္။ စာၿပန္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္ေရာက္လာၿပီ။ မုန္းစရာေကာင္းေသာ ကိတ္နာမ္မ်ားကို အမွားတစ္လံုးမ်ွ မပါရေစဘဲ က်ယ္က်ယ္နွင့္ ရွင္းရွင္းၿပန္ၿပနိုင္ရေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္သူမ်ားရွိလ်ွင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသမ်ွပစၥည္းမ်ားကို အကုန္ပံုေပးလိုက္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္မိပါသည္။ သို ့ေသာ္လည္း စာၿပန္စမွာပင္လ်ွင္ ထစ္ထစ္ေငါ့ေင့ါ ေရာေရာေနွာေနွာၿဖစ္၍ စာခံုကိုကိုင္ကာ နွလံုးတထိတ္ထိတ္နွင့္ ရပ္ေနရပါသည္။ ဆရာ ့ကိုလည္း ေမာ္၍မၾကည့္၀ံ့ေတာ့။ထိုအခါ ဆရာ ၾကီးဟာမ္လ္က ေၿပာပါသည္။
" ဖရန္ ့၊ မင့္ကို ဆရာ မၾကိမ္းပါဘူး။ မင္းလည္း အေတာ္ အေနရခက္မွာပဲ။ တို ့အၿဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ပါဦး။ ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္း အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္။ မနက္ၿဖန္မွ သင္တာေပါ့။ သန္ဘက္ခါမွ သင္တာေပါ့နဲ့ ဆရာတို ့ ရက္ေတြေရႊ ့ခဲ့ၾကတာပဲ။ ေဟာအခုေတာ့ ဆရာတို ့ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေနၿပီလဲ။ ၿမင္ရဲ ့လား။ အဲဒါ ဟာ အာလစနယ္ရဲ ့ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ၾကီးပဲ။ နက္ၿဖန္ သန္ဘက္ရက္္ေရႊ ့ခဲ့တာနဲ ့ ကိစၥတံုးတာပဲ။ အခုေတာ့ ေဟာ ဟိုကြင္းထဲမွာ စစ္ေရးၿပေနတဲ့ ဂ်ာမန္ေကာင္ေတြက ေၿပာၾကလိမ့္မယ္။ "
" ကဲ ဘယ့္နွယ့္လဲ၊ မင္းတို ့ကိုယ္ကို မင္းတို ့ၿပင္သစ္ဆို၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္စကားလည္း ကိုယ္မေၿပာတတ္။ ကိုယ့္စာလည္း ကိုယ္မေရးတတ္။ " လို ့။ဒါေပမဲ့ မင္းတစ္ေယာက္တည္း မိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာတို ့ အားလံုးဟာလည္း အၿပစ္မကင္းၾကဘူးကြယ့္။ "
" မင့္မိဘမ်ားက မင္းပညာတတ္ေရးနဲ ့ပက္သက္ၿပီး သိပ္ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ သူတို ့သေဘာကေတာ့ အိမ္မွာ ေငြအ၀င္နည္းနည္းၿဖစ္ၿဖစ္ ပိုေစေတာ့ဆိုၿပီး မင့္ကို ယာတဲမွာၿဖစ္ၿဖစ္၊ စက္ထဲမွာၿဖစ္ၿဖစ္ အလုပ္လုပ္ေစခ်င္ တာပဲ။ ငါေကာ….ငါလည္း အၿပစ္မကင္းဘူးပဲ။ မင္းတို ့ကို စာက်က္ခိုင္းရမည့္အစား ပန္းပင္ေတြကို ေရ အေလာင္းခိုင္းခဲ့တာဟာ ငါပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး ငါ ငါးမ်ွားသြားခ်င္တဲ့အခါ မင္းတို ့ကို အိမ္ၿပန္လႊတ္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာလည္း ငါပဲ မဟုတ္လား။ "
ဤသို ့ၿဖင့္ အေၾကာင္းတစ္ခုမွ အေၾကာင္းတစ္ခုသို ့ ကူးစက္သြားကာဆရာၾကီးဟာမ္လ္သည္ ၿပင္သစ္ စကားအေၾကာင္းကို ဆက္၍ ေၿပာေနေလေတာ့သည္။ ၿပင္သစ္စကားသည္ ေလာကတြင္ အလွဆံုးၿဖစ္သည္။ အရွင္းလင္းဆံုး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးအသင့္ဆံုးၿဖစ္သည္။ ၿပင္သစ္စကားကို ကၽြန္ေတာ္တို ့တစ္စု ေစာင့္ေရွာက္ ရမည္။ မည္သည့္အခါမ်ွ ေမ့မပစ္ရ။ အေၾကာင္းေသာ္ကား သူ ့ကၽြန္ဘ၀တည္းဟူေသာ အက်ဥ္းေထာင္ကိုဖြင့္ ရန္ ေသာ့ကို သိမ္းဆည္းထားသည္မည္ေလသည္။
ထို ့ေနာက္ ဆရာၾကီးသည္ သဒၵါစာအုပ္ကိုဖြင့္၍ ကၽြန္ေတာ္တို ့သင္ေနရေသာ သင္ခန္းစာကို ဖတ္ၿပသည္။ ထိုအခါက်မွ သဒၵါကို မည္မ်ွကၽြန္ေတာ္ နားလည္ေနသည္ကိုသိရ၍အ့ံၾသမိပါသည္။ သူေၿပာသမ်ွ ေတြသည္ အလြန္ရွင္းလင္းလြယ္ကူလွပါဘိေတာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ ဤကဲ့သို ့တစ္ခါမ်ွ ဂရုစိုက္ကာ နားမေထာင္ခဲ့ ဖူးသည္ကိုလည္း ေတြးမိပါသည္။ ၄င္းၿပင္ ဆရာၾကီးသည္လည္း တစ္ခါဖူးမ်ွ ဤကဲ့သို ့စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္မေပးခဲ့ဖူးသည္ကိုလည္း ေတြးမိပါသည္။ ဆရာၾကီးသည္ မသြားခင္ သူတတ္သမ်ွပညာအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္တို ့အား ေပးခဲ့ခ်င္ေတာ့သလိုရွိပါသည္။ တစ္ခ်က္တည္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေခါင္းထဲသို ့ ရိုက္သြင္း ေပးခဲ့ခ်င္ေတာ့သလိုရွိပါသည္။
သဒၵါၿပီးေသာအခါလက္ေရးသင္ရပါသည္။ထိုေန ့က ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖို ့ဆရာၾကီးသည္ လက္ေရးသင္ စာရြက္အသစ္ကေလးမ်ားကို ယူခဲ့ပါသည္။ ထိုစာရြက္မ်ားတြင္
" ၿပင္သစ္နိုင္ငံ အာလစနယ္၊ ၿပင္သစ္နိုင္ငံ အာလစနယ္ " ဟူ၍ လွပ၀ိုင္းစက္စြာ ေရးထားပါသည္။ ထိုစာလံုး ကေလးမ်ားသည္ ေက်ာင္းခန္းထဲတြင္ဆဲြထား၍ ေလထဲတြင္လြင့္ေနေသာ ၾကက္လ်ွာအလံကေလးမ်ားနွင့္တူ ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါက ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ဘယ္ကဲ့သို ့ အားၾကိဳးမာန္ၾကိဳး အလုပ္လုပ္ရသည္ကို ၿမင္ေစခ်င္ပါဘိသည္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးၿငိမ္ေနပါေတာ့သည္။ စာရြက္ေပၚတြင္ ကေလာင္သြားနွင့္ ေရးၿခစ္ သေလာက္ကိုသာ ၾကားရပါသည္။ တစ္ခါေသာ္ခြံထူပိုးေကာင္ေတြ အခန္းထဲသို ့ပ်ံ၀င္လာပါသည္။ သို ့ေသာ္ မည္သူမ်ွ သူတို ့ကို ဂရုမစိုက္ၾကပါ။ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ပံုကို ၿပင္သစ္စာအထင္နွင့္ လက္ထပ္ေရးေနၾကေသာ အငယ္ ဆံုးေက်ာင္းသားကေလးမ်ားပင္ ဂရုမစိုက္ၾကပါ။ ေခါင္းမိုးေပၚတြင္ ခိုမ်ားညည္းေနသံကိုၾကား၍ " ခိုမ်ားကို ေတာင္ ဂ်ာမန္လိုအညည္းခိုင္းၾကဦးမွာလား " ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။
စာေရးရာမွေမာ့၍ၾကည့္တိုင္း ဆရာၾကီးဟာမ္လ္ ကုလားထိုင္တြင္ မတုန္မလွုပ္ထိုင္ေနသည္ကို ၿမင္ရပါ သည္။ သူသည္အခန္းထဲတြင္ ဟိုဘက္လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ သည္ဘက္လွမ္းၾကည္လိုက္နွင့္ တစ္ခန္းလံုးကိုၾကည့္ ကာ ထိုအခန္းေလးထဲတြင္ မည္သို ့တည္ရွိေနၾကသည့္ အၿခင္းအရာကို မွတ္သားေနသည္နွင့္တူပါေတာ့သည္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။
ဆရာၾကီးသည္ အနွစ္ ၄၀ ပတ္လံုး ထိုေနရာတြင္ပင္ ေနထိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေန ့တြင္ကဲ့သို ့ပင္အၿပင္မွာ ဥယ်ာဥ္ ကေလး၊ သူ ့အေရွ ့မွာ ေက်ာင္းသားေတြနွင့္ အနွစ္ ၄၀ သူထိုေနရာတြင္ ေနခဲ့သည္။စာသင္ခံုမ်ား၊ ခံုတန္းလ်ား မ်ားသာၾကာ၍ ေခ်ာမြတ္လာၾကသည္။ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ သစ္ၾကားပင္မ်ား အေတာ္ၿမင့္လာၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္စုိက္ ေသာ ပန္းႏြယ္မ်ားလည္း ၿပတင္းမ်ားမွ ကပ္တြယ္ကာ အမိုးသို ့ပင္ေရာက္ေနေလၿပီ။ ဤေနရာကို စြန္ ့ထားခဲ့ ရလ်ွင္ ရင္ကဲြစရာသာၿဖစ္ေတာ့သည္။
သူ ့နွမသည္အိမ္ေပၚတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းဆည္း၍ ေသတၱာမ်ားကို စီစဥ္ေနသံကိုၾကားရေသာအခါ သူရင္ကဲြခ်င္ေပလိမ့္မည္။ သူတို ့မနက္ၿဖန္ ဤေက်ာင္းမွ ထြက္ခြာသြားရေတာ့မည္။
သို ့ေသာ္ ဆရာၾကီးကား သတိၱရွိသူၿဖစ္၍ သင္ခန္းစာမ်ားကို တစ္ခုမက်န္သင္ေပးေနေလသည္။ လက္ ေရးသင္ၿပီးေသာအခါ ရာဇ၀င္သင္ရပါသည္။ ကေလးငယ္မ်ားမွာမူ " ဘာေဘဘီေဘာ-ဘူ " ဟု သင္ပုန္းၾကီး အံၾကပါသည္။ အခန္းေခ်ာင္ထဲတြင္ အဘိုးၾကီး ေဟာ္ဇာသည္လည္း ပရိုင္မာစာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္၊မ်က္မွန္ကို တပ္ကာ ကေလးမ်ားနွင့္အတူ စာလံုးလိုက္ေပါင္းေနပါသည္။ အဘိုးၾကီးသည္လည္း ငိုေနပါသည္။ သူ ့အသံ သည္ ၀မ္းနည္းမွုၿဖင့္ တုန္ယင္ေနပါသည္။ သူ ့အသံကိုၾကားရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ ရယ္ခ်င္၊ ငိုခ်င္ၿဖစ္မိပါ သည္။ ထိုေန ့က ဆရာၾကီးသင္သြားေသာ ေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွတ္မိပါ သည္။
ရုတ္ခနဲ ဘုရားေက်ာင္းမွ နာရီၾကီးသည္ ၁၂ ခ်က္ တီးလိုက္ပါသည္။ထိုခဏ၌ပင္လ်ွင္ စစ္ေရးၿပရာမွ ၿပန္လာေသာ ၿပတ္ရွင္စစ္သားမ်ား၏ ခရာတုတ္သံကို ေက်ာင္းၿပတင္းေအာက္တြင္ ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ဆရာၾကီး ဟာမ္လ္သည္ မ်က္နွာၿဖဴဖပ္ၿဖဴေရာ္နွင့္ ကုလားထိုင္မွ ထရပ္လိုက္ပါသည္။ဆရာၾကီး ဤမ်ွ အရပ္ ၿမင့္ပံုရသည္ကို တစ္ခါမ်ွ ကၽြန္ေတာ္မၿမင္ဖူးခဲ့ပါ။
" မိတ္ေဆြတို ့၊ ကၽြနု္ပ္………ကၽြနု္ပ္ " ဟု စကားစၿပီး လည္ေခ်ာင္းတြင္ ဆို ့လာသၿဖင့္ စကားကုိ သူမဆက္ နိုင္ပါ။
ထို ့ေနာက္ ဆရာၾကီးသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးဘက္သို ့ လွည့္၍ ေၿမၿဖဴတစ္ခဲကို ေကာက္ယူကာ ရွိသမ်ွ အားကေလးကို စုရုံး၍ စာလံုးၾကီးမ်ားနွင့္ " ၿပင္သစ္နိုင္ငံၾကီး အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ " ဟု ေရးလိုက္ပါသည္။
ထို ့ေနာက္ဆရာၾကီးသည္ နံရံတြင္ ေခါင္းကိုမွီထားကာ စကားတစ္ခြန္းမ်ွ မေၿပာဘဲ လက္ၿဖင့္ၿပလ်က္-
" ေက်ာင္းလႊတ္ၿပီ၊ သြားၾကေပေတာ့ " ဟု အမွတ္ေပးလိုက္ပါသည္။
မင္းသု၀ဏ္
0 comments