ရူးသြပ္ေနေသာ ကမာၻေလာက
ယခု အေတာအတြင္း ညဥ့္ေပါင္းမ်ားစြာ ထူးထူးၿခားၿခားစဥ္းစားဆင္ၿခင္မွု ၿပဳလာခဲ့ေလသည္။ အၾကင္သစၥာတရားကို ရရွိဖို ့ရန္အတြက္ အိမ္တံခါးကိုစြန္ ့ခြာလာခဲ့ၿပီး အက်င့္တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ခဲ့၏။ ထိုသစၥာတရားကို ရရွိေသာ အခါ၌ ငါသည္အံ့ၾသသြားမိသည္။ ယင္းသစၥာတရားကို ေတြ ့ၿမင္သိရွိရသၿဖင့္ငါ၏ဘ၀သည္ ေအာင္ၿမင္ထေၿမာက္သြား ခဲ့ေလၿပီ။
သို ့ရာတြင္ ဤမ်ွၿဖင့္ဘ၀၏ေအာင္ၿမင္မွု ၿဖစ္နိုင္ပါသေလာ။ ငါသည္ သစၥာတရားကိုရရွိၿခင္းေၾကာင့္ တစ္သက္ လံုးပီတိၿဖစ္ေနၿပီး အ၀ိဇၨာထဲတြင္ နစ္ၿမွဳပ္ေနသည့္ ကမာၻေလာကအားေမ့ေနမည္ဆိုလ်ွင္ ငါ၏ဘ၀သည္ ေအာင္ၿမင္မွု ရရွိပါမည္ေလာ။ လူ ့ေလာကအတြင္း၌ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသည္ တစ္ကမာၻလံုး၏မ်က္စိ အၿမင္မေရာက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ၿမင့္မားသည့္ေနရာ၌ တက္ေနလို ့ရပါမည္ေလာ။ ေလးဘက္ေလးရပ္တြင္ ငရဲအတိၿဖစ္ေနၿပီးလ်ွင္ နားကဲြလုမတတ္ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနၾကၿပီး အပုပ္နံ ့တေထာင္းေထာင္းထြက္ေနသည္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ နွာေခါင္းမေဖာ္ရဲေအာင္ ၿဖစ္ေန သည့္ ကမာၻေလာက၏အလယ္၌ ကိုယ္တစ္ဦးတည္းက ပန္းရနံ ့ကို ရွဴကာရွဴကာနွင့္ ေတးသီခ်င္းကို က်ဴကာက်ဴကာ နွင့္ ေပ်ာ္ၿမဴးေနလို ့ၿဖစ္နိုင္မည္ေလာ။
ကမာၻေလာကမွာ အကယ္၍ မေကာင္းမွုမ်ားရွိေနလ်ွင္ ထိုမေကာင္းမွုမ်ား၏ အက်ိဳးကို ငါလည္းအနည္းနွင့္အမ်ား ခံစားရလိမ့္မည္သာၿဖစ္ေပသည္။ ကမာၻေလာကအား ၿမွင့္မတင္ဘဲနွင့္ ငါဘယ္အထိ ၿမင့္နိုင္မည္နည္း။
သို ့ရာတြင္ ကမာၻေလာကကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ၿမွင့္တင္မည္နည္း။ ကမာၻေလာကသည္ ၿမင့္လိုသည့္စိတ္ရွိပါ သေလာ။ ကမာၻေလာကသည္ လမ္းမွန္ေပၚကေလ်ွာက္သြားလိုသည့္ ဆႏၵရွိပါသေလာ။ ငါသိၿမင္ရရွိသည့္ သစၥာတရား ၏အရွိန္အေစာ္ကို ကမာၻေလာကသည္ ခံနိုင္ရည္ရွိပါမည္ေလာ။
ကမာၻေလာကသည္ " အလြန္ " ၀ါဒကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူၿဖစ္သည္။ လြန္ကဲမွုကိုသာလ်ွင္ ၾကီးက်ယ္ သည္ဟု သူထင္ၿမင္ယူဆသည္။ လြန္ကဲမွု၏ေရွ ့ေမွာက္၌သာလ်ွင္ သူဦးညြတ္သည္။ သူသည္ဥစၥာဓနနွင့္ စည္းစိမ္ လြန္ကဲမွုၿပဳသူ သူေဌးသူၾကြယ္တို ့ကို ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္လိမ့္မည္။အာဏာလြန္ကဲမွုၿပဳသူ မင္းစိုးရာဇာတို ့အား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လိမ့္မည္။ကိုယ္ကာယကို ဒဏ္ထားၿခင္း သို ့မဟုတ္ ညွဥ္းပန္းၿခင္း အက်င့္လြန္ကဲမွုကိုၿပဳသူ ရေသ့ သူေတာ္တို ့အား ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လိမ့္မည္။
ကမာၻေလာကသည္ လ်ွိဳ ့၀ွက္မွုကိုကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူၿဖစ္သည္။ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ကို ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ သူၿဖစ္သည္။ ေၾကာက္ရြံ ့ဖြယ္ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူၿဖစ္သည္။ ေမတၱာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူ မဟုတ္ေပ။ ရုိးသားမွုကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူ မဟုတ္ေပ။
ကမာၻေလာက၏ " အလြန္ " ၀ါဒဟူသမ်ွမွာ ဒုကၡေပးသည့္အရာမ်ားသာလ်ွင္ ၿဖစ္ၾကသည္။ အရာသာတစ္ခု တည္း လြန္လြန္ကဲကဲၿဖစ္ေနလ်ွင္ အစာအာဟာရသည္ ခံတြင္းေတြ ့သည့္အစာအာဟာရတစ္ခု မၿဖစ္နုိင္ေပ။ ဆားခ်ည္းထည့္ၿခင္းအားၿဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ငရုတ္သီးခ်ည္းထည့္ၿခင္းၿဖင့္လည္းေကာင္း၊ ထန္းလ်က္ခ်ည္းထည့္ၿခင္း အားၿဖင့္လည္းေကာင္း၊ အစာအာဟာရသည္ အရသာရွိသည့္ အစာအာဟာရတစ္ခုၿဖစ္မလာနိုင္ေပ။ အရသာရွိသည့္ အစာအာဟာရတစ္ခုၿဖစ္ရန္အတြက္ သူ ့အတိုင္းအရွည္နွင့္သူ အားလံုးပင္လိုအပ္သည္။
လူ ့ဘ၀အတြက္လည္း ဤနည္းအတိုင္းၿဖစ္သည္။ လူ ့ဘ၀၌ စြန္ ့လႊတ္မွုလိုအပ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ဒဏ္ထားၿခင္း သို ့မဟုတ္ ညွဥ္းဆဲၿခင္းမ်ိဳးမူ မလိုေပ။ လူ ့ဘ၀၌ သံုးေဆာင္ခံစားမွုလိုအပ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ကၠေၿႏၵ တို ့၏ ေက်းကၽြန္ၿဖစ္စရာမလိုေပ။ လမ္းစဥ္မွာ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ၿဖစ္သည္။ သို ့ရာတြင္ ကမာၻေလာကသည္ ယင္းအခ်က္ကို နားလည္နိုင္ပါမည္ေလာ။ ယင္းသို ့ၿဖစ္လ်ွင္ ငါသည္ ကမာၻေလာကအား သစၥာတရားကို ဘယ္လိုလုပ္ ညႊန္ၿပမည္နည္း။
ေနာက္အခက္အခဲတစ္မွာ ကမာၻေလာက၏ အၿမင္သည္ ေၿပာင္းၿပန္လံုးလံုးၿဖစ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကမာၻ ေလာကသည္ လိုအပ္သည့္အရာကို မလိုအပ္ဟုအထင္ရွိသည္။ မလိုအပ္သည့္အရာကိုမူ လိုအပ္သည္ဟုအထင္ရွိ သည္။ ပဓာနကို သာမညလုပ္ၿပီး သာမညကိုမူ ပဓာနလုပ္သည္။ ယင္းသို ့လ်ွင္ သူ၏မ်က္စိအၿမင္သည္ ပ်က္စီးေန သည္ၿဖစ္ရာ သူ ့ကိုဘယ္လိုလုပ္ၿပလို ့ရမည္နည္း။
လူသည္ သုခကိုလိုခ်င္သည္။ ဒုကၡကိုေၾကာက္လန္ ့သည္။ သို ့ရာတြင္ သုခနွင့္ ဒုကၡကိုလည္း နားလည္ေအာင္ မၾကိဳးစားေပ။ သုခနွင့္ ဒုကၡ၏အေၾကာင္းကိုလည္း သေဘာေပါက္ေအာင္ အားမထုတ္ေပ။ အၾကင္စိတ္လွုပ္ရွားေဖာက္ ၿပန္မွုမ်ားေၾကာင့္ လူသည္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရ၏။ အၾကင္စိတ္လုွပ္ရွားမွုမ်ားသည္ ကမာၻေလာကအား ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေစ၏။ ထိုစိတ္လွုပ္ရွားမွုကို ပယ္ေဖ်ာက္ပစ္ဖို ့စိတ္မကူးေပ။
ငါတို ့၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ရွိသည့္ လက္ညွိဳးထိုးမလြတ္ေသာ ဒုကၡ၏အေၾကာင္းမ်ားကိုမွု ဖယ္ရွားေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို ့ စိတ္မကူးေပ။ စိ္တ္ကူးသည္ကား နတ္ၿပည္ဆိုသည္မွာ ဘယ္ဆီမွာရိွသနည္း။ နတ္ၿပည္ဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုအရာ ၿဖစ္သနည္း။ နတ္ၿပည္မွာ နတ္သမီးမ်ားကို ရနိုင္သေလာ။ ငရဲၿပည္ဘယ္မွာရွိသနည္း။ တန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ ဘယ္မွာ ရွိသနည္း။ တန္ခိုးရွင္ဘုရားသခင္ဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုအရာနည္း။ ပရေလာက ဘယ္မွာရွိသနည္း။ ပရေလာကဆို သည္မွာ ဘယ္လိုအရာနည္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားၿဖစ္သည္။ ယင္းသို ့အက်ိဳးမရွိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား၌ သာလ်ွင္ ဦးေနွာက္အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။
ယင္းအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာလ်ွင္ အေၿခၿပဳၿပီး အသင္းအပင္း အုပ္စုဖဲြ ့ၾကသည္။ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး ပဋိပကၡ ၿပဳၾကသည္။ ကဲ့ရဲ ့ရွုတ္ခ်ၾကသည္။ ယင္းကိုပင္ ဘာသာတရားဟုေခၚေသးသည္။ ဤမ်ွေလာက္ရူးသြပ္ေနသည့္ ကမာၻ ေလာကအား ငါဘာညႊန္ၾကားေၿပာၿပမည္နည္း။ ဘယ္လိုညႊန္ၾကားေၿပာၿပမည္နည္း။
ကမာၻေလာကသည္ ေၾကာင္သူေတာ္ကို အထင္ၾကီးသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူက ပရေလာကစသည့္ စကားလံုးမ်ားကို အသံုးၿပဳၿပီး သူ ့ကိုေက်နပ္နွစ္သိမ့္ေစမည့္ စိတ္ကူးယဥ္မ်ားကို ေၿပာၿပလ်ွင္လည္းေကာင္း၊ သဗၺညဳတ (ဘာမဆိုသိသူ) အၿဖစ္ၿဖင့္ အယံုသြင္းၿပီး သူ ့ကိုလွည့္စားလ်ွင္လည္းေကာင္း၊ ကမာၻေလာကသည္ ထိုသူ ့အေပၚ၌ အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ေလသည္။
သို ့ရာတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က အမွန္တရားကို ေၿပာၿပလ်ွင္လည္းေကာင္း၊ မသိသည့္အရာကို မသိဟုေၿပာၿပလ်ွင္ လည္းေကာင္း၊ သုခ၏လြယ္ကူေသာ လမ္းစဥ္ကိုေၿပာၿပလ်ွင္လည္းေကာင္း၊ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုမူ ဤအရူးကမာၻေလာကက အရူးဟုပင္ သမုတ္ေပလိမ့္မည္။ ကမာၻေလာကသည္ မိမိအား စိတ္ကူးယဥ္ဖို ့ အခြင့္အလမ္းမ်ားမ်ားရမည့္ အေမွာင္ ထဲသို ့ တစ္စံုတစ္ဦးက တြန္းပို ့ေစရန္လိုလားသည္။
ကမာၻေလာကသည္ အလင္းေရာင္ကို အလိုမရွိေပ။ အေၾကာင္းမူကား အလင္းေရာင္ထဲ၌ စိတ္ကူးယဥ္အတြက္ ေနရာမရွိေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ေလသည္။ ကမာၻေလာကသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ေနၿပီးအပိုင္းအၿခားမရွိသည့္ စိတ္ကူးယဥ္မွု မ်ားကို ၿပဳလုပ္ေနလိုသည္ ့ဆႏၵရွိသည္။ ယင္းကဲ့သုိ ့ေသာ ကမာၻေလာကအား အလင္းေရာင္ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ေပးမည္ ေလာ။ အင္း…ငါဘာမွ မလုပ္လိုေတာ့။ ကမာၻေလာကလည္း သူ ့ဘာသာသူ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခ်င္ေနေပေစ။ ငါ လည္း ငါ့ဘာသာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ ့ေလ်ာ့ပင္ ေနလိုက္ေတာ့မည္။
မာရ္(နတ္)ယုတ္က ေၿပာလာၿပန္သည္။
" အဲဒီလိုေနတာဘဲ ေကာင္းသည္။ သင္ သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္မည္မၾကံပါနွင့္။ သင္က အမွန္တရား ကို ေပးခ်င္သည္။ ကမာၻေလာကက အလွကို လိုခ်င္သည္။ သင္က ေၿဖာင့္မွန္သည့္လမ္းကို ေၿပာၿပလိုသည္။ ကမာၻ ေလာကက ေၿဖာင့္မွန္သည့္လမ္းကိုမူ ကၽြနု္ပ္လည္းသိသည္။ သင္ၿပဖို ့ဘာလိုသနည္းဟု ေၿပာသည္။ သင္သည္ ကမာၻ ေလာကအတြက္ အသံုးမ၀င္ေပ။ ကမာၻေလာကမွာ ေၾကာင္သူေတာ္ေတြ ေအာင္ပဲြခံေနၿပီး ကမာၻေလာကက သင့္ကို ရယ္တာ ဥေပကၡာၿပဳတာကို သင္ေတြ ့ရလ်ွင္ သင္ စိတ္မခ်မ္းမသာၿဖစ္လိမ့္မည္။ မေအာင္ၿမင္မွု က်ိန္းေသသည့္ေနရာ ကို ဘာၿဖစ္လို ့သြားခ်င္ရသနည္း။ သင္တရားေပါက္ၿပီမဟုတ္ေလာ။ ေတာ္ေရာေပါ့။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနပါေတာ့ေလာ။ ကမာၻေလာကသည္ ငရဲတံခါး၀ဆီကို သြားေနသည္။ သြားေပေစ။ သူကေတာ့ သြားမွာဘဲ။ သင္က ဘာၿဖစ္လို ့သူ ့ အတြက္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေနရသနည္း။ရႊံ ့ကို ႏြားနို ့လုပ္ဖို ့ရန္အတြက္ ဘာၿဖစ္လို ့မိမိ၏နို ့ကို ရႊံ ့ထဲထည့္ေနရသနည္း"
သို ့ရာတြင္ ယင္းမာရ္(နတ္) ယုတ္ကို ဖယ္ရွားပစ္ရန္အတြက္ ငါ၏အဇၥ်တၱသႏၱာန္တြင္း၌ ၿဗဟၼာက နိုးနိုးၾကား ၾကားရွိေနသည္။ သူက မာရ္(နတ္)ယုတ္အား ေၿပာလိုက္သည္။
" ဟဲ့ သူမိုက္၊ ကမာၻေပၚမွာ လူမိုက္ေတြ ေအာင္ပဲြခံေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အမိုက္တကာ့ အမိုက္ဘုရင္ၿဖစ္သည့္ သင့္ကိုလည္း အနိုင္ေပးရမည္ေလာ။ ကမာၻေလာကတစ္ခုလံုးက နားမလည္ခ်င္ေနေပေစ။ ကိစၥမရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး တစ္ေယာက္ေတာ့နားလည္လိမ့္မည္။ အကယ္၍ ဗုဒၶကတစ္ေယာက္ေသာသူကိုဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထုတ္ဆယ္ကယ္တင္လိုက္ လ်ွင္ အက်ိဳးယုတ္သြားမည္ေလာ။ တစ္ေယာက္ကေနနွစ္ေယာက္ေတာ့ ၿဖစ္လာဖို ့ရွိသည္။
ေနာက္ၿပီး သစၥာတရားကို သိထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ေအာင္ၿမင္မွု၊ မေအာင္ၿမင္မွုကို ဂရုစိုက္မည္ေလာ။ မေအာင္ၿမင္မွုက သူ ့ကိုစိတ္ပ်က္အားေလ်ာ ့သြားေအာင္ တတ္နိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ အလုပ္လုပ္ၿခင္းသည္ လူတို ့၏ ဓမၼတာသဘာ၀ၿဖစ္သည္။ လူမ်ားသည္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေန၍ မရေပ။ မလွုပ္မရွားေနၿခင္းသည္ နွစ္ သက္လိုလားဖြယ္မဟုတ္။ အလုပ္လုပ္ၿခင္းသည္ ထိုကဲ့သို ့မည္သည့္အေၿခအေနမ်ိဳးမွာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဓမၼတာသေဘာၿဖစ္ သည့္အတြက္ ဗုဒၶအေနၿဖင့္ လူအမ်ားကို နိုးၾကားေစသည့္အလုပ္ကို ဘာေၾကာင့္မလုပ္ရွာနည္း။ "
ၿဗဟၼာ၏ ယင္းတိုက္တြန္းနိွုးေဆာ္ခ်က္ကိုသာလ်ွင္ သင့္ေလ်ာ္ေကာင္းၿမတ္သည္ဟု ငါသေဘာရသည္။ ငါသည္ ဘာကိုမ်ွေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မထားသည့္ လူ ့အက်ိဳးေဆာင္ရြက္သူ ၿပဳလုပ္သင့္ေလသည္။ ကမာၻေလာကသည္ ရူးသြပ္ေန သည့္ ေ၀ဒနာသည္နွင့္တူသည္။ သူသည္ မိမိ၏ေဆးဆရာကိုမသိ။ မိမိ၏ေဆးဆရာကို ဆဲေရးတုိင္းထြာသည္။ ရိုက္ နွက္သတ္ပုတ္သည္။ သို ့ရာတြင္စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းရွိသည့္ သူတစ္ပါးအက်ိဳးေဆာင္ရြက္သူ ေဆးဆရာကမူ ယင္းမဖြယ္မရာသည့္ အၿပဳအမူမ်ားကိုဂရုမစိုက္ဘဲ ေ၀ဒနာသည္၏ ေရာဂါေ၀ဒနာကိုသာလ်ွင္ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုစားသည္။ ငါလည္း ကမာၻေလာကကို ေဆး၀ါးကုစားမည္။
ငါ၏ ယင္းၿမဲၿမံေသာ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို သိရသည့္ၿဖစ္၍ မာရ္(နတ္)ယုတ္သည္ တဖန္အရွုံးေပးၿပီး ထြက္ခြာ သြားၿပန္ေလသည္။
ပါရဂူ
0 comments