ကၽြန္မ ဒီေန ့လိုင္းေပၚမွာ ရန္ၿဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မကိုက စြာလြန္းေနတာလား ဒါမွမဟုတ္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ တတ္ေသာ စိတ္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသဲကဲြေတာ့။ ကၽြန္မ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္။ စကားလံုးၾကီးေတြက ၾကီးလိုက္တာ ဟုဆိုလ်ွင္လည္း ခံရုံပင္။ မတိုးတက္သည္- ဖြံ ့ၿဖိဳးမွုအားနည္းသည္- လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိေသးသည္ကို ကၽြန္မလက္ခံပါသည္။ သို ့ ေသာ္ ၿမန္မာမိဘမ်ားက သားသမီးအေပၚ ထိန္းကြပ္မွုလဲြမွားေနသည္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သာယာေသာလမ္းကိုလိုက္ကာ မိသားစုကို လ်စ္လ်ဴရူသည့္ မိဘမ်ားၿမန္မာၿပည္မွာ အမ်ားၾကီးပဲတဲ့။ သူက အဲလို ေၿပာသည္။
အဂၤလန္လူမ်ိဳး၊ ယခုထိုင္းနိုင္ငံတြင္ ၿမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို စာသင္ေပးေနသည့္ ထိုသူက ေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္။ ပါဠိသကၠတမ်ားကို ေလ့လာေနသူဆို၍ ကၽြန္မလက္ခံစကားေၿပာခဲ့ေသာ ထိုသူအား ကၽြန္မက ၿမန္မာစာ သာမက ၿမန္မာလူမ်ိဳး မ်ားအေၾကာင္းကိုထပ္ၿပီး ေလ့လာလုိက္ပါဦးဟု ေၿပာခဲ့ၿပီး ယဥ္ေက်းမွုၿခင္းေရာ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြပါ ရွင္တို ့နဲ ့လာမနွိဳင္းပါနဲ ့လို ့ စြာခဲ့မိသည္။
သူကလည္း ကၽြန္မကို ၿပန္ေၿပာပါသည္။
" မင္း..မ်က္လံုးေတြကို ထပ္ဖြင့္ၾကည့္ပါဦး " တဲ့။
ကိုယ့္လူမ်ိဳး မေကာင္းေၾကာင္းကို တိုင္းတစ္ပါးက ေၿပာတာမ်ိဳး ကၽြန္မ မခံခ်င္ပါ။ ေၿပာရေလာက္ေအာင္ၿဖစ္ေနပါေစ သူတို ့ေၿပာတာမ်ိဳး မလိုခ်င္ပါ။ ကၽြန္မတို ့လူမ်ိဳးအေၾကာင္း ကၽြန္မတို ့သာလ်ွင္ အသိဆံုးၿဖစ္ရမည္။ လူတိုင္းတြင္ ကိုယ့္ အေၾကာင္းတရားကိုယ္နွင့္ပင္ ရွိၾကမည္သာ။ ကိုယ့္ထင္ၿမင္ခ်က္တစ္ခုသည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးကို ထိခိုက္ေစသည္အထိ ၿဖစ္ဖို ့မလို အပ္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မ စိတ္တိုတိုနွင့္ ၿပန္ေၿပာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။
………………………………………×………………………………..×……………………..
" ရွွင္ လုပ္ရပ္က ေကာင္းေသးရဲ ့လား "
" ဒီမွာ မင္းလိုက္လာတာကိုက ရွက္စရာကြ …ငါ..ဘယ္ေလာက္ မ်က္နွာပ်က္ရလဲ "
အိမ္ေရွ ့လမ္းမထက္ဆီမွ စကားသံတခ်ိဳ ့ ကၽြန္မၾကားလိုက္ရသည္။
" ဘာ မ်က္နွာပ်က္စရာ ဟုတ္လား အဲဒီေနရာမ်ိဳးမွာ သြားတဲ့ ရွင့္မွာဘာေကာင္းတဲ့မ်က္နွာရွိေနလို ့လဲ ဟင္..ေၿပာစမ္းပါဦး "
ကၽြန္မတို ့အိမ္ရဲ ့မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္မွ အန္တီနုရဲ ့အသံမွန္း ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသြားသည္။ အန္တီနု နွင့္ သူမ၏အမ်ိဳးသား ဦး…..
ကန္ထရိုက္လုပ္ငန္းမ်ားနွင့္ စီးပြားေရးေၿပလည္ေနသူ မိသားစုကေလးပါ။ ၁၀ တန္းတက္ေနသည့္ ဖိုးသား ဆိုသည့္ သားတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ခ်စ္စရာ ့မိသားစုကေလးေပါ့။ အေနေအးေသာ အန္တီနုသည္လည္း လွပၿပီး ေခ်ာ ေမာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပင္။
ေအးေဆးစြာေနတတ္ေသာ အန္တီနုရဲ ့အသံက လမ္းမထက္မွ ကၽြန္မတို ့အိမ္ထိ ပ်ံ ့လြင့္လာသည္ဆိုေတာ့…
ၿခံထဲမွာလမ္းေလ်ွာက္ေနေသာ ကၽြန္မ ၿခံတံခါးနားထိ ေလ်ွာက္သြားမိသည္။ မိမိေၿခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းကိုပင္ အေၿခခိုင္ေအာင္ မရပ္နိုင္ေသာ ဦး….နွင့္ အန္တီနု။
" ေနာက္ထပ္ ငါ့ကို လာမေခၚနဲ ့ ၾကားလား " ဦး….ရဲ ့အသံ။
" တကယ္ဆို ရွင္ ကၽြန္မကို မဟုတ္ေတာင္ သားရဲ ့မ်က္နွာကို ငဲ့သင့္ပါတယ္။ သူသာ ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးေတြကိုသြားတဲ့ အေဖမ်ိဳးဆိုတာသာ သိရင္……….. "
" ေတာ္စမ္းပါကြာ ငါေမြးထားတာ သားကြ….မင္းတို ့အတြက္ လိုေလးေသးမရွိ ငါ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးထားတယ္… ငါ့ ေပ်ာ္ရြင္မွုကိုေတာ့ ငါ့ရွာပါရေစ…သြား…..သြားကြာ……"
ဦး….က မူးမူးနွင့္ရမ္းလိုက္တာေၾကာင့္ အန္တီနုရဲ ့ အားကိုးတၾကီး ကိုင္ထားတဲ့ လက္အစံုေကာ လူပါ လမ္းမထက္မွာ လဲက်သြားပါတယ္။
ကၽြန္မ အန္တီနုအၿဖစ္ကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ နင့္ေနပါတယ္။ ဘာလုပ္ေပးရမွန္းမသိေအာင္ ၾကက္ေသ ေသေနမိ သည္။ ေဖေဖတို ့ ေမေမတို ့မွာ ထိုအၿဖစ္မ်ိဳးမရွိ၍ ထိုခံစားခ်က္မ်ိဳး မသိခဲ့။ မခံစားခဲ့ရပါ။ အန္တီနု ဘယ္ေလာက္ခံစား လိုက္ရမလဲ။ တသက္စာအတြက္ ရည္စူးအားကိုး၍ အိမ္ေထာင္ၿပဳခဲ့သူက…ထိုသို ့ဆက္ဆံသည္ဆိုေတာ့……………
" ရႊင္လန္းနိုင္ၾကပါေစ..ခ်စ္ေသာမိတ္ေဆြ…အေပါင္းအသင္းမ်ားတို ့ေရ "
ကၽြန္မတို ့နဲ ့သိပ္မေ၀းတဲ့ေနရာဆီက လြင့္လာတဲ့ သီခ်င္းသံပါ။ ထိုစားေသာက္ဆိုင္၏ အဖြင့္သီခ်င္းေလးေပါ့။ ဘာတဲ့ ရႊင္လန္းနိုင္ၾကပါေစတဲ့..။
ကၽြန္မ ကၽြတ္တစ္ခ်က္စုပ္ကာ မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးစင္းၿပစ္လိုက္သည္။ မ်က္စိေရွ ့လမ္းမထက္က ၿမင္ကြင္းနဲ ့နားထဲက တိုး၀င္လာတဲ့ သီခ်င္းသံတို ့၏ဆက္စပ္မွု။ ကၽြန္မ ဘယ္သူ ့ကိုအၿပစ္တင္ရမည္လဲ။
    အိမ္ေထာင္ဦးစီးသူမ်ားေကာ မဦးစီးသူမ်ားပါ အခ်ိန္တန္၍ ေန၀င္လ်ွင္ ထိုေနရာသို ့ေရာက္ၾကသည္။ ကိုယ္ တစ္ေန ့လံုး ေခၽြးတလံုးလံုးနွင့္ရွာေဖြထားသမ်ွသည္ တခါတရံ ပန္းကံုးဖိုးၿဖစ္သြားၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္ပင္မိုက္ေသာငါ …..လို ့မေတြးမိၾကလို ့ဆက္မိုက္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မထင္သည္။
    မီးေရာင္ေအာက္က မမတို ့အလွသည္ မိမိအိမ္ရွင္မတို ့ထက္ သာေနသည္လား။
    မမတို ့ငဲွ ့ေပးေသာအရက္သည္ အိမ္ရွင္မတို ့ကမ္းလင့္ေသာ ေရတစ္ခြက္ထက္ သာေနသည္လား။
    ဆူညံေနေသာ ထိုဆိုင္ထဲက အသံတို ့သည္ မိမိရင္ေသြးေလးမ်ား၏ အသံထက္ သာေနသည္လား။
ကၽြန္မအေမးကို ကၽြန္မဘာသာၿပန္မေၿဖနိုင္ေသာ္ၿငား ဦး…..တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုဆိုင္ဘက္ဆီသို ့ တယိမ္းတယိုင္ ၿဖင့္ ဆက္ခ်ီတက္ေနေလသည္။ ဦး….ရဲ ့ေက်ာၿပင္ကို မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ လွမ္းၾကည့္ေနေသာ အန္တီနု၏မ်က္နွာ ေလး။ ကၽြန္မအရမ္းသနားသြားမိသည္။ အိမ္ေထာင္ဆိုသည္မွာ……လြယ္ကူစြာၿဖစ္တည္ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ အရင္က သူတို ့ထားရွိခဲ့သည့္ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြ ခု ဘယ္ေရာက္ကုန္တာလဲ။
    ကၽြန္မမိဘေတြသာဆို ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ခံစားမိမလဲမသိေတာ့။ ခုလိုၿမင္လိုက္ရတာကိုပင္ မ်က္ရည္၀ဲမိ သည္။ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ဖိုးသားကို သတိရလိုက္မိသည္။
ယဥ္ေက်းၿပီး ေအးေဆးစြာေနတတ္ေသာ ဖိုးသား
အေမ့စကားကို နားေထာင္ၿပီး စာကိုသာ ဂရုစိုက္တတ္္သည့္ ဖိုးသားေလး၏စိတ္ထဲကို နာက်င္စရာေတြ မေရာက္ရွိေစ ခ်င္ပါ။ ကၽြန္မ ေယာင္ယမ္းၿပီး အန္တီနုတို ့အိမ္ဘက္ၾကည့္မိေတာ့……………….
အိမ္ေရွ ့မွာထြန္းထားတဲ့ လမ္းမီးရဲ ့အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ေကာ- သူတို ့ၿခံ၀က အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ပါ သူ ့မ်က္နွာ ကေလးကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းၿမင္လိုက္ရသည္။ ၿခံတံခါးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ သူ ့လက္မ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ၿပတ္လုမတတ္ကိုက္ထားေသာ သူ ့နွုတ္ခမ္းမ်ား…ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္္ေလးမ်ား ရစ္၀ိုင္းေနတဲ့ သနားစရာ မ်က္၀န္းအစံု….
ထိုမ်က္၀န္းမ်ားက ကၽြန္မခံစားခ်က္ထက္သာေသာ သူ၀မ္းနည္းမွုမ်ားကို ေတြ ့ရသည္။ ၾကည့္၍ၿမင္ရေသာ မ်က္၀န္း မ်ားမွ မ်က္ရည္မ်ားက်လာၿခင္းမွာ ေတာ္ရုံခံစားရမွဳေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ။ ရင္ထဲမွာ နင့္နင့္နဲနဲခံစားရမွသာ ထြက္ေပၚလာ ေသာ အရာသာၿဖစ္သည္။
ကၽြန္မတသက္မေမ့ၿဖစ္ေတာ့မဲ့ မ်က္၀န္းအစံု…..
ကေလးေတြမွာလည္း ခံစားခ်က္ေတြရွိတာပဲလို ့ မိဘေတြကို နားလည္ေစခ်င္လိုက္တာ။
" မင္း မ်က္လံုးေတြကို ထပ္ဖြင့္ၾကည့္ပါဦး " 
ရုတ္တရက္ သူ စကားလုံးမ်ားက နားထဲသို ့ပင္ ၀င္လာသည္။
" ဟင့္အင္း…..ဟင့္အင္း ဒါမ်ိဳးေတြ ကၽြန္မထပ္မၾကည့္ပါရေစနဲ ့ေတာ့.."
                           
                                    ဧပရယ္ေဆြေဆြ