ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက အေဖရြာၿပန္သည္ဆိုလ်ွင္ လိုက္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ သို ့ေသာ္ အေဖက ေပးမလိုက္။ အေဖ့ရြာအမည္က ၀က္လက္ဆိုေသာ ရြာကေလးေပါ့။ ၀မ္းတြင္းၿမိဳ ့နယ္အတြင္းမွာရွိၿပီး သြားလာေရးခက္ခဲတာ ေၾကာင့္ အေဖက ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚပါ။ အရမ္းလိုက္ခ်င္ေသာ ကၽြန္မကို ခရီးသြားရတာ အရမ္းပင္ပန္းေၾကာင္း ေၿပာကာ အေဖက မလိုက္ေစပါ။ ခုေတာ့ အေဖလည္းမရွိေတာ့။ အေဖ မၾကာခဏေၿပာဖူးေသာ အေဖရြာကို မၾကီးကို အတင္း ဂ်ီတိုက္ကာ လိုက္ပို ့ခိုင္းရသည္။ တကယ္လည္း ပင္ပန္းလြန္းလွသည့္ခရီးပါ။ စင္စစ္ လမ္းခရီးက သိပ္ေ၀းလွသည္မဆိုသာ။ လမ္း၏ ၾကမ္းတမ္းမုွေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လမ္းဟုေခၚရေလာက္ေအာင္ ေနရာၿပစရာမရွိၿခင္းတို ့ေၾကာင္ ့လည္းေကာင္း ပင္ပန္း ၿခင္းသာ။ ရြာကိုမ၀င္ခင္ ကၽြန္မ ရြာ၏ပတ္၀န္းက်င္ကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ အပင္ေတြအားလံုးလိုလို စိမ္းစိမ္းစိုစိုရွိလွသည္။ ရြာဦး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏ ေစတီေလးကို သစ္ပင္မ်ားထက္မွာ လွမ္းေတြ ့ရသည္။ ပဲခင္းမ်ား၊ ေၿပာင္းဖူးခင္းမ်ား၊ ပဲစင္းငံုခင္းမ်ားၿဖင့္ ေအးခ်မ္းမွုရွိလွသည္။ ကၽြန္မတို ့၀င္လာကတည္းက လူစိမ္းမ်ားၿဖစ္၍ ကေလးလူၾကီးမ်ားသာမက ေခြးမ်ားပင္လိုက္၍ ၾကည့္ၾက သည္။ လူဆိုတာ သူတို ့မၿမင္ဖူးဘူးလားမသိ။ မၾကီးက တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးသူၿဖစ္၍ အေဖ့၏အမ်ိဳးအႏြယ္အိမ္ဆီကို ခ်က္ခ်င္းဦးတည္သြားသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ္လံုးတီးနဲ ့ကေလးေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အံ့ၾသေနမိသည္။ လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ ့၏ ေၿခေထာက္တြင္လည္း ဖိနပ္မပါၾက။ ဖုန္နည္း နည္းထူေသာ ရြာလမ္းေပၚတြင္ သူတို ့လမ္းေလ်ွာက္ေနသည္မွာ ပန္းေမြ ့ယာေပၚသြားေနသလိုပင္။ အေဖ ့တူမအိမ္ေရာက္ေတာ့ သူတို ့က ၀မ္းသားအဲလည္းၾကိဳဆိုၾကသည္။ လမ္းေတြ ့ရင္ေတာင္ အမ်ိဳးလို ့မသိနိုင္ေသာသူအခ်င္းခ်င္းဆံုေတြ ့ရသည္ၿဖစ္၍ အားလံုးက ၀မ္းသာေနၾကသည္။ ထိုင္စရာခံုကိုၾကည့္ေတာ့ ကေလးမ်ားတက္ထား၍ထင့္။ ဖုန္ေၿခရာမ်ားနွင္။့ စားပဲြဆိုသည္က လည္း ေခ်းအထပ္ထပ္တက္ကာ မဲညစ္ေနသည္။ထိုင္ဖို ့အၿမန္သုတ္ေပးသည္။ ကၽြန္မနွင့္ မၾကီးထိုင္လိုက္ေသာအခါ သူတို ့ အတြက္ ထိုင္စရာမရွိေတာ့။ ခုနက ေနာက္က လိုက္လာေသာ ကေလးတစ္အုပ္နွင့္ လူၾကီးမ်ားေရာ အိမ္ရွိသူမ်ားပါ ေအာက္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ အေဖ ့တူမဆိုသူ၏ ေယာကၡမၾကီးကို ေနရာေပးကာ ကၽြန္မရပ္ေန လိုက္သည္။ အိမ္ကေလးက သပ္ရပ္သည္ မဆိုသာေသာ္လည္း ေနခ်င္စဖြယ္ေတာ့ရွိသည္။ ဘုရားစင္သည္ အိမ္တစ္ခုလံုးတြင္ အသပ္ရပ္ဆံုးၿဖစ္ၿပီး ဇိမ္ခံပစၥည္းဟူ၍ တိတ္ေခြထည့္တဲ့အဖံုး ၿပဳတ္ေနေသာ ကက္ဆက္ေလးတစ္လံုးသာေတြ ့ရသည္။ ခရီးက ေရာက္စၿဖစ္၍ ေခၽြးဆို ့ေနေသာ ကၽြန္မတို ့ကို ယပ္ေတာင္မ်ားၿဖင့္ ၀ိုင္းခတ္ေပးၾကသည္။ အေအးၿမဆံုးမွာကား ၀မ္းသာေနပံုရသည့္ သူတို ့မ်က္နွာေလးမွ အၿပံဳးမ်ားၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မထက္ နည္းနည္းငယ္မည္ထင္ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က အသြားလိပ္ေနေသာ ဓားမၾကီးနွင့္ ဖရဲသီး တစ္လံုးကို အားရပါးရ လွီးေနသည္။ ပါးပါးလွပ္လွပ္လွီးၿခင္းမဟုတ္ဘဲ ဖရဲသီး၏ အရွည္အတိုင္း စိတ္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ ့ေရွ ့ကို လင္ပန္း ထဲထည့္ကာ လာခ်သည္။ ဒါၾကီးကို ဘယ္လိုစားရမလဲ။ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မပါးစပ္ထဲကို အတင္းေကၽြးေတာ့မည့္အတိုင္း လုပ္ေန၍ အၿမန္ယူထားလိုက္ရသည္။ ထို ့ေနာက္ သူတို ့မ်က္နွာမ်ားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ စားေစခ်င္သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ားၿမင္လိုက္၍ ဖရဲသီးစိတ္ရွည္ရွည္၏ အလယ္မွ ကိုက္ၿပစ္လိုက္သည္။ ကေလးတစ္ခ်ိဳ ့က ကၽြန္မ စားသည္ကို ရယ္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္မွာပဲ အေဖ ့ရဲ ့အမ်ိဳးမ်ားအားလံုးေရာက္လာၾကသည္။ အေဖ ့မ်က္နွာနွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ ကၽြန္မမ်က္နွာကို ေသခ်ာကိုင္ၾကည့္သူကၾကည့္ ။ လက္ကိုကိုင္သူက ကိုင္နွင့္ ၀မ္းနည္းေနသည့္ သူတို ့မ်က္နွာကို ၿမင္ရသည္နွင့္ ကၽြန္မလည္း ငို ခ်င္လာမိသည္။ " ဦးေလးက ကိုယ္စားေလးထားခဲ့တာပဲေနမွာ " မ်က္နွာအေရၿပားမ်ားရွုံ ့တြကာ ဇရာ၏အေရးအေၾကာင္းမ်ားနွင့္ မိန္းမၾကီးက ထိုသို ့ေၿပာသည္။ " အဲဒါ အေဖ့အစ္ကိုရဲ ့ သမီးေလ ၊ မမတို ့နဲ ့တစ္၀မ္းကဲြေပါ့။ " မၾကီးက ေၿပာၿပေတာ့မွ ကၽြန္မနွင့္ ညီအစ္မ၀မ္းကြဲေတာ္သည္ဆိုသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ စင္စစ္ သူမ အသက္ သိပ္မၾကီးလွေသး။ သို ့ေသာ္ ယခုအသြင္ကေတာ့ ေမေမ့ထက္ပင္ အသက္ၾကီးလွသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေတာမွာေနရ ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲလွေသာ ေတာသူေတာင္သားတို ့၏ အလုပ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဤသို ့ၿဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကၽြန္မ သူမလက္နွစ္ဘက္ကို ကိုင္ဆုပ္ရင္း သူမကိုၿပံဳးၿပလိုက္သည္။ အိမ္၏ ေၿမတလင္းၿပင္ေပၚတြင္ ပဲြၾကည့္ေတာ့မည့္ဟန္ ေနရာယူထားၾကေသာ ကေလးလူၾကီးမ်ားကို ထပ္ၾကည့္မိၿပန္ သည္။ အိမ္ကတည္းက စီစဥ္လာေသာ တုတ္ေခ်ာင္းခ်ိဳခ်ဥ္ထုပ္ေလးမ်ား၊ ေခ်ာကလက္မ်ားကိုထုတ္ကာ ကေလးမ်ားကို လိုက္ေ၀ လိုက္သည္။ မၾကီးကေတာ့ လူၾကီးတခ်ိဳ ့နွင့္စကားေၿပာေနသည္။ ခဏေနေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းမွ ကပၸိယ ဟုဆိုသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဧည့္သည္မ်ားကို ေခၚခိုင္းေၾကာင္းဆိုသည္။ သို ့နွင့္ ကၽြန္မတို ့သည္ ေစာေစာ က ေစတီကေလးရွိရာ ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီသို ့သြားၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုေသာ္လည္း ရြာ၏ထံုးစံအတိုင္း ေၿခတံရွည္ စုလစ္အမိုးအခၽြန္နွင့္ သိပ္မၾကီးလွပါ။ ေက်ာင္းေပၚတက္ ေသာ ေက်ာင္းေလွကားေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မသေဘာက်ပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးလွၿပီ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မရွိေတာ့ေသာသြားမ်ားေၾကာင့္ ပါးနွစ္ဘက္မွာခ်ိဳင့္၀င္ေနသည္။ အေဖသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကိုရင္ ၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းထိုင္ၿဖစ္ကာမွ လူထြက္ခဲ့သူၿဖစ္ပါသည္။ အေဖနွင့္ အသက္သိပ္မကြာေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ အေဖ ့ကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အေဖ့ရဲ ့ေသြးသားကၽြန္မတို ့ကို ၾကည့္ခ်င္၍ ေခၚခိုင္းၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးအား ၀တ္ခ်ကာ ေမးသမ်ွကို မၾကီးက ဒိုင္ခံေၿဖၾကားေနသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အ တြင္းက ဘုရားဆင္းတုမ်ားကို လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ကပၸိယကို ေက်ာင္းေဆာင္ကိုေသာ့ဖြင့္ခိုင္း သည္။ " အဲဒီအထဲမွာ တကာမေလးတို ့ဘိုးေဘးေတြလွဴခဲ့တဲ့ ဘုရားဆင္းတုရွိတယ္။ ေရာက္တုန္းဖူးသြားၾက။ ဘိုးေဘးလွဴခဲ့တဲ့ဘုရား ေပါ့။ တကာမေလးတို ့အေဖလည္း ရြာေရာက္တိုင္း ၀င္ဖူးေလ့ရွိတယ္။ " ဘုန္းေတာ္ၾကီး ခြင့္ၿပဳခ်က္နွင့္ ကၽြန္မတို ့ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ အဘိုးအဘြားမ်ား ( ကၽြန္မလံုး၀မၿမင္ဖူးပါ ) ၏ ကုသိုလ္ေတာ္ ဘုရား ကိုဖူးခြင့္ရသည္။ သူတို ့အတြက္လည္း ဆုေတာင္းအမ်ွေ၀ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို ့ေက်ာင္းေဆာင္ထဲက ၿပန္ထြက္လာခ်ိန္ တြင္ ကပၸိယၾကီးက ထမင္း၀ိုင္းၿပင္ၿပီးေနၿပီ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး သေဘာက် ဆြမ္းက်န္မ်ားကို ထမင္းပဲြၿပင္ထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မ တို ့လည္း မၿငင္းသာ၍ ထမင္းစားခဲ့ၾကသည္။ အသားဟင္းလံုး၀ မပါပါ။ ဟင္းရြက္စိမ္းနုနုေလးမ်ားနွင့္ ပဲဟင္း။ သရက္ခ်ဥ္သုပ္္။ ႏြားနို ့ကို အခဲမလုပ္ဘဲ အရည္ခ်က္ ခ်က္ထားသည္။ ငရုပ္သီးနီနီေလးေတြေထာင္းထားသည္။ ဆာေန၍လားမသိ။ ကၽြန္မ ဟင္းရြက္စိမ္းမ်ားနွင့္ အားရပါးရစားၿဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ လွဴစရာရွိတာမ်ား လွဴၿပီး ရြာထဲၿပန္ဖို ့ေက်ာင္းေအာက္ဆင္းလာေတာ့ ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ ရြာကလူမ်ား လွည္းၿဖင့္ ေအာက္မွာေစာင့္ေနၾကသည္။ လွည္းမစီးဖူးေသာ ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ လွည္းေပၚတြင္ ေကာက္ရိုးမ်ားခင္းထားၿပီး အေပၚတြင္ ဖ်ာခပ္လတ္ လတ္တစ္ခ်ပ္ခင္းေပးထားသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ လွည္းစီးခ်င္ေသာသူၿဖစ္၍ လွည္းေပၚအၿမန္ေရာက္သြားသည္။ ႏြားနွစ္ေကာင္ ဆဲြထားေသာ လွည္းကေလးသည္ ခပ္ေနွးေနွးပင္။ လမ္းမညီေသာ ရြာလမ္းေပၚတြင္ လွည္းကေဆာင့္လိုက္ေအာင့္လိုက္ၿဖင့္ သြား ေနသည္။ တလိမ့္လိမ့္တက္လာေသာ ဖုန္လံုးမ်ားေၾကာင့္ နွာေခါင္းကို လက္ၿဖင့္အုပ္ထားရသည္။ တဟဲ့ဟဲ့နွင့္ ႏြားေငါက္သံ၊ ခ်ဴသံ ကေလာင္ကေလာင္သံေလးသည္ ရြာထဲတြင္ ဆူညံေနမည္လား။ ႏြားခေလာက္သံသည္ ေက်းလက္၏ ဂီတ သံၿဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ တစ္သက္လံုး သည္လို ႏြားလွည္းကေလးနဲ ့ ေနနိုင္ရဲ ့လား ကိုယ့္ဘာသာေမးမိသည္ ။ သို ့ေသာ္ အေၿဖမရွိ။ ကၽြန္မ ေခါင္းကိုခါပစ္လိုက္သည္။ ဒါကို အေဖသိသည္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဒီေနရာေလးကို သူ ့သားသမီးေလးမ်ားကို မေခၚခ်င္ခဲ့တာေပါ့။ ကၽြန္မအဓိက သြားခ်င္သည္က အေဖၾကီးၿပင္းခဲ့သည္ဆိုသည့္ အေဖ့ရဲ ့အိမ္ကေလးဆီကိုၿဖစ္သည္။ ထိုေနရာေရာက္သည့္အခါ အိမ္ကမူ ယခင္အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဟု မၾကီးကေၿပာၿပသည္။ ယခုအေဖ့ရဲ ့တူေတာ္သည့္သူက ေနေနသည္။ ကၽြန္မ ထို၀ိုင္းကေလးကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္မိသည္။ သာမာန္၀ိုင္းကေလးမ်ားထက္ ေၿမၿပင္နည္းနည္းပိုၿမင့္သည္။ ေၿမသား အေရာင္သည္ အၿဖဴေရာင္ဘက္ဆန္သည္။ ၀ိုင္း၏ အေရွ ့ဘက္တြင္ သစ္ပင္ပုကေလးတစ္ပင္ရွိသည္။ ထူးၿခားသည္က ထိုသစ္ပင္သည္ အေဖတို ့ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ထိုအတိုင္းပင္ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ ၀ိုင္းေရွ ့တြင္ လွည္းလမ္းကေလး ရွိသည္။ ၀ိုင္းကို တစ္ပတ္ပတ္ ၾကည့္ရင္း ဒီေနရာမွာ အေဖ ကစားခဲ့ဖူးမွာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ အေဖေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးမွာေပါ့…… ဒီေနရာမွာ………….. ဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ အေဖ့ပံုရိပ္မ်ားကို ၿမင္လာမိသည္။ ရင္ထဲမွာဆို ့တက္လာေသာ အေဖ့ကို သတိရမွုမ်ားအား မ်က္လံုးစံုမိွတ္ကာ မ်ိဳခ်လိုက္မိသည္။ အေဖ… အေဖ ့သမီး အေဖေနခဲ့ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကိုေရာက္ေနၿပီ။ သမီး သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို အေဖ ဘာေၾကာင့္ လိုက္မပို ့ခဲ့လဲ ဆိုတာ သမီးသေဘာေပါက္သေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ခ်ိဳ ့တဲ့ေသာ ဒီပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးကို အေဖက သားသမီးေတြကို မခံစားေစခ်င္လို ့ မဟုတ္လား အေဖ။ ဘာၿဖစ္လဲအေဖရယ္။ ဒီေၿမဟာ အေဖ့ေၿမဆိုရင္ သမီးတို ့ရဲ ့ေၿမပါပဲ။ ဒီရြာဟာ အေဖ့ရြာ ဆိုရင္ သမီးတို ့ရြာ ပါပဲ။ ညအိပ္ဖို ့အစီအစဥ္မရွိေသာ ကၽြန္မတို ့မၿပန္ခင္ အေဖ့ရဲ ့တူေတြ တူမေတြအိမ္ ခဏဆီ၀င္သည္။ အေဖ ေနခဲ့ေသာ ၀ိုင္းကေလးမွ ထြက္လာေတာ့ အနီးဆံုးအိမ္တစ္အိမ္ကိုအရင္၀င္သည္။ ထိုအိမ္သည္ ထန္းလက္မ်ားမိုးထား၍ ထန္းလက္နံ ့ေလး မ်ား သင္းေနသည္။ ထိုင္စရာ ကြပ္ပ်စ္ကေလးတစ္ခုသာရွိသည္။ ကာထားေသာ ထရံတစ္ခ်ိဳ ့သည္ ေပါက္ၿပဲလ်က္။ ထိုအေပါက္ ကေလးမ်ားကို နိုင္ငံေက်ာ္ မင္းသားမင္းသမီးၿပကၡဒိန္ေလးၿဖင့္ ဖာထားေသာ္လည္း မလံုပါ။ ဘီစကစ္မုန္ ့သည္ သူတို ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးဧည့္၀တ္ၿပဳသည့္ မုန္ ့ၿဖစ္သည္။ ဘီစကစ္မၾကိဳက္ေသာ္လည္း သူတို ့ စိတ္မေကာင္းမည္ဆိုး၍ ေကာက္စားလိုက္သည္။ ၁၀ မိနစ္လွ်င္ တစ္အိမ္နွုန္းေလာက္၀င္ၿပီး ၿပန္ဖို ့ၿပင္ေတာ့ ကၽြန္မတို ့၏ေနာက္ တြင္ အလွဴပဲြလွည့္သလို ေခါင္းေပၚတြင္ လက္ေဆာင္ဆီကိုယ္စီနွင့္ လိုက္ပို ့သည့္ လူတန္းၾကီးကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မရင္ ထဲတြင္ နင့္သြားသည္။ မရွိေပမဲ့ ရိုးသားၿဖဴစင္ေသာ သူတို ့ကို သနားမိသည္။ ကၽြန္မအေဖ့ရြာကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္သည္။ အေဖရြာ ရွိရြာသားအားလုံးသည္ အေဖ ့ေသြးသားမ်ားပင္ၿဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ အေဖ့ေသြးသားၿဖစ္သည္ဆိုလ်ွင္ ကၽြန္မ၏ ေသြးသားပင္ ၿဖစ္သည္ေလ။ မၾကီးကေတာ့ လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ ့နွင့္ စကားစမၿပတ္ေသး။ ခုေတြ ့ရၿပီး ခုၿပန္ဖို ့ၿပင္ရေသာ ကၽြန္မတို ့လာသည္ကို အိပ္မက္ မက္ေနတာလို ့ထင္ေနေၾကာင္း သူတို ့ကဆိုသည္။ ရြာကေလးမွ ကၽြန္မ မၿပန္ခ်င္ေသး။ သို ့ေသာ္ ကၽြန္မ ၿပန္ရဦးမည္။ ရြာ၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တတ္နိုင္သမ်ွၿဖည့္ဆည္းနိုင္ရန္ ကၽြန္မၾကိဳးစားရဦးမည္။ သို ့မွသာ အေဖ့ရဲ ့ရြာကေလးဟာ တိုးတက္ေန သည့္ ယခုလူေနမွုကမာၻနွင့္အတူ ရွင္သန္နိုင္မည္မဟုတ္ပါလား။ ရြာကၿပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ရြာဘက္ ေနာက္ၿပန္ၾကည့္မိသည္။ ၿမိဳ ့ၿပ၏ လူေနမွုၿပယုဂ္မ်ားနွင့္ လံုး၀ၿခားနားေသာ ၿခံဳပုပ္ ငယ္မ်ားနွင့္ ထန္းပင္ၾကိဳးက်ဲေလးမ်ားၿဖင့္ ရြာကေလးဟာ တစ္ခ်ိန္က အေဖ့ရဲ ့ဗိမၼာန္ၿဖစ္ခဲ့ဖူးသည္တဲ့ေလ။ မီးခိုးေငြ ့တအူအူၿဖင့္ ရြာကေလးက လွေနသည္။ ထံုးေစတီၿဖဴၿဖဴေလးနဲ ့စိမ္းညွိဳ ့ညွိဳ ့သစ္ရိပ္အုပ္အုပ္ၾကားေလးထဲက ရြာကေလးဟာ …………… ………………အေဖ့ရြာ။
 ဧပရယ္ေဆြေဆြ