၁။
အရွင္…
သင္၏ေခၚရာ
ထပ္ခ်ပ္…ငါ…လိုက္ပါမည္။
ၾကယ္တစ္ပြင့္ကိုဆြဲယူ
ငါ့ကို…ထူပါ။
ဟိုးမွာ…
ေသအံ့မူးမူးလူကေျမျပင္ေပၚကသူ႕အရိပ္ကို
ကပ်ာကယာ အိတ္ထဲယူေကာက္
လက္သည္းေတြေတာင္ ေခြေခါက္ေနၿပီ။
ဒီမွာ…
ဦးေခါင္းခြံထက္
ဆံျဖဴေတြ၀ပ္တြားတက္ေနတဲ့အဘိုးအို
ေတာင္ေ၀ွးက်ဳိးကိုရီေ၀ၾကည့္ေငး
သူ…ဘာေတြ ေတြးၿပီနည္း။
စမ္းေရကိုငံု႕ေသာက္မွ
ကိုယ္မ်က္ႏွာကိုယ္ျပန္ျမင္ရေသာလူမ်ား
အျခားဘာကိုေတြ႕႕ စြမ္းမလဲကြယ္။
အတၲဆိုင္းဘုတ္ကုိ
လည္မ်ဳိမွာသံငုတ္နဲ႕႐ိုက္
လမ္းမွာလိုက္ေသာခရီးသည္မ်ား
သံသရာရထားကိုေစာင့္ေနသည္။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္မွာ
ျခေသၤ့တို႕ပင္အိပ္၀ံ့ပါသလား။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္၌
သူေတာ္စင္တို႕ ေပွ်ာ္ပိုက္ခဲ့ၾကၿပီ။
အေမွာင္ကနက္၏
ၾကယ္ကလက္မည္
ဤခရီးေ၀းသလား
ငါ…ေရာက္ေအာင္သြားပါမည္ေလ…။
၂။
ေႏြ…ေႏြ မိုး မိုး
တြင္းထဲမွာ ႏွင္းခဲေတြပုပ္သိုးေနေရာ့သလား။
ေဆာင္းကိုပန္ၿပီး
ေျမာက္ျပန္ေလေရာက္လာမွ
ျပာေ၀မႈိင္းအုပ္
ေဟာ … ႏွင္းေတြတစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္။
သဲကႏၲာရက
သဲေတြနဲ႔ ႕ဖြဲ႕စည္းျပသလို
မာယာေလာက
မာယာေတြနဲ႔ မႈံရီအံုခ်ေနတယ္။
ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္က
ေခါင္းညိတ္ျပ႐ံုမဟုတ္
လက္ခုပ္တီးၿပီး လက္အုပ္ခ်ီျပတာ
ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီ။
ေသြးစက္ေတြေနာက္မွာ
လက္သည္းနီီစက္ရဲရဲေတာက္ျပတာ
ငါ ေတြ႕ဖူးၿပီ။
ကြၽဲခ်ဳိမႈတ္ၿပီး
ကြၽဲအုပ္ကိုေဖ်ာ္ေျဖတာ
ေပ်ာ္စရာမွမဟုတ္ပဲကြယ္။
၁၂ႀကိဳးကေသာ
ေလာက၏ကေ၀လက္ေခ်ာင္းမ်ား
ငါ့အား…ဆြဲေခၚ
ငါ… မေမြ႕ေပွ်ာ္ေတာ့ပါၿပီ အရွင္။
၃။
ငါသည္…တစ္ခါက ဖေယာင္းတိုင္ကဲ႔သို႔ျဖစ္၏
ထို႕ေၾကာင့္
မီးေတာက္ကိုခ်စ္ေလသည္။
မိုး၏အျမင့္ကိုမသိ…ဟု
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ရွိ၏။
အမွန္ကား…
ေျမ၏အနက္မွာပင္ ေ၀၀ါးဆဲ။
စီးေမ်ာရာတြင္
ေဗဒါကို ကုပ္ဖက္
အနက္ေရာင္ လႈိင္းေခါင္းမ်ားၾကားမွာ
ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပြားလ်က္။
ထုိေသာ… မေန႕ကငါသည္
၀ါက်င္ေဟာင္းႏြမ္း ေနလံုးကိုထမ္း၍
ေတာင္စြယ္တန္းမွာ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ။
ဤယေန႕ … ငါ … သည္
မီးခိုးကဲ့သို႕ မိုးေပၚထိုးတက္
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါ
အားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ့ခ်င္ပါၿပီ။
ငါသည္ ငါ၏ဘုရင္ျဖစ္၍
ငါသည္ ငါ၏ျပည္သူျဖစ္၏
ငါ႔ကိုငါက အုပ္ခ်ဳပ္၍
ငါ့အလုပ္ကိုငါလုပ္ရေပေတာ့မည္။
၄။
ဥပုသ္သည္ သီလက်ဳိးေတာ့
ဘုရားရွိခိုးရင္း ရွက္ေလသည္။
ငါတို႕သည္…လူသားမ်ားျဖစ္၏
လက္ဖ၀ါးမွာ
အမွားလကၡဏာပါေလသည္။
ဟိုခ်ဳိး … သည္ေကြ႕
ခြၽတ္ယြင္းေသာ ေမာင္းတံျဖင့္ေရႊ႕လ်ား
လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သခၤ်ဳိင္းမွတ္တိုင္မ်ားျဖစ္၏။
အပ္ခ်ည္ႏွင့္ျပန္ခ်ဳပ္ထားေသာ
စက္႐ုပ္၏အစိတ္အပိုင္းမ်ားပမာ
တစ္ခါတစ္ခါ
မွီတြယ္ရာလည္း မဲ့တတ္သည္။
အို … “လူသားအားလံုးခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား´´
အားလံုးထဲမွာ
ငါသည္လည္း ပါ၀င္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား။
သူတစ္ပါးကိုလည္းခြင့္လႊတ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းခြင့္လႊတ္
အနာရြတ္မွန္သမွ်
ဆြဲခြၽတ္ဖယ္ရွားၾကပါ။
နင္းလာေသာေျခေထာက္ကို
ေျမမႈန္႕သဲေက်ာက္တို႕က
ခြင့္လႊတ္ၾကသလိုမ်ဳိး
႐ိုးသားျပည့္၀
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။
၅။
ထမင္း၀ိုင္းမွာ
လွ်ာႏွင့္ခပ္၍စားၾကသူမ်ား
သြားၾကားထိုးတံစူးၾကေလသည္။
စပါးေစ့(၁၀၀)ႏွင့္
သင္လံုေလာက္ပါက
စပါးေစ့(၁၀၁)
ေနာက္လူအတြက္ ျဖစ္ပါေစကြယ္။
ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီးေတာ့လည္း
ၾကံမစုပ္ၾကပါႏွင့္၊
ၾကံေကြၽးၿပီးေတာ့လည္း
ဆင္ကိုႏွာေမာင္းမျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္။
ေညာင္ရြက္ေတြနဲ႕မိုးတဲ့
ေရအိုးစင္ေလးပမာ
သာယာေျမ႕ခ်မ္း
ေနပူလမ္းမွာ တြဲေခၚၾကပါ။
အမွန္စင္စစ္
ေခါင္းငံု႔ေပးလိုက္ျခင္းဟာ
ေခါင္းေမာ့ထားရျခင္းေလာက္
ေညာင္းညာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
၀င္သက္ႏွင့္ယူခဲ့သမွ်
ထြက္သက္ႏွင့္ ျပန္ေပးရမည္။
ဒါ … ကမၻာအစရဲ႕
ပထမသီအိုရီပဲျဖစ္သည္။
ငါကေတာ့(ရမည္ဆိုပါလွ်င္)
ေသလြန္ၿပီးခါမွ
အင္အားတစ္စျပန္ယူသံုး
ငါ့အေခါင္းကို ငါပဲဖံုးသြားခ်င္ေတာ့၏။
၆။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေတာ့
လင္းပြင့္ျမင့္ျမတ္္ရဦးမည္။
ထို႕အတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံျမက္စည္းလွဲၿပီး
တဖြားဖြား ေျခြခ်ပစ္ရမည္။
လက္သီးဆုပ္ျခင္း … ဆိုတာ
တုန္ခါျဖဴေဖ်ာ့ ေထာ့လန္ေကြးလုပ္
လက္ေခ်ာင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ဖမ္းခ်ဳပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒိုင္းနဲ႕ကာထားၿပီးမွ
သူတစ္ပါးကို ဓါးျဖင့္ရြယ္ရဲလွ်င္
သူရဲေကာင္းဟု မေခၚခ်င္။
တစ္ခါက
ဤလက္တို႕အလံလုခဲ့ၾက၏။
ထုိ … ဆုတံဆိပ္
ယခု ဘယ္ဆီခ်ိတ္မည္နည္း။
ငါ့ရိပ္ျမံဳကို
႐ုပ္ပံုစာတမ္း
ဘာမွမကပ္တမ္း
လမ္းေဘးမွာ ျမက္ျဖင့္ေဆာက္မည္။
မာနကိုေျဖေလ်ာ့
ေရစင္ေအးျဖင့္ ငါ ကန္ေတာ့ပါအ့ံ။
ေျခဖ၀ါးမွ ဦးကင္း
ေမတၲာျဖဴျဖင့္ လင္းလိုလွပါေတာ့သည္ ငါ့အရွင္ …။
၇။
(ေလာကႀကီးသည္ အံ့ဖြယ္အတိၿပီး၏။
နဂိုမူလ တိမ္သည္ဟုထင္ရေသာ တြင္းမ်ားပင္လွ်င္
ဆင္းၾကည့္ခါမွ နက္ရွလႈိက္စား
ပို၍ … နိမ့္၀င္သြားတတ္၏။)
ၾကက္ေျခခတ္ … ၏
ဆံုရပ္မွာေန ရီေ၀ေထြျပားေသာညမ်ား
မိုးခါးရနံ႕ သင္းပ်ံ႕ေနတတ္၏။
ငါ့ေရွ႕မွလူမ်ား
ငါ့ကိုပိတ္၍ကာထား၏
ငါ့ေနာက္မွလူမ်ား
ငါ့ကိုတြန္း၍ေက်ာ္သြား၏။
ထို႕ေနာက္ …
ေခ်ာက္ကမၻားေရာက္မွ
ေၾကာက္အားျဖင့္လွည့္ျပန္
ငါႏွင့္တဖန္ …
လူခ်င္းလဲၾကျပန္၏။
ေအာင္ျမင္ၾကပါေစကြယ္
ေနေရာင္လေရာင္ျဖန္႕ခင္း
အလင္းတေ၀ေ၀နဲ႕
ေန႕ေတြညေတြ
ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ထက္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။
သူဖုန္းစားလည္း
ေျမသားပန္းကန္မွာ
ေကာက္ႏွံပင္တို႕ေ၀ၿဖိဳး
အသေရတိုးသည္ထက္တိုးပါေစ။
သူၾကြယ္ႀကီးလည္း
ငရဲျပည္ကဓါးကို
ေရွာင္ရွားပိုင္းခ်င့္
ႏွိမ့္ခ်အပ္ေသာဦးေခါင္းျဖင့္
ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ပါေစ။
၈။
ငိုေၾကြးဖို႕အတြက္
အသက္၀င္လာေသာလူမ်ား
သစၥာတရားကို
ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနၾကသည္။
ရွင္ေသမင္းက
အစြယ္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ေစာင့္စား
သက္တမ္းကြၽံသည္ႏွင့္
တမလြန္မွာ
အခြံခြါ၍စားလိမ့္မည္။
ဟိုစဥ္ခါက
ငါသည္လည္းစိုးေၾကာက္
ေက်ာက္ေတာင္ကို ပန္းႏွင့္ျပန္ေပါက္ရင္း
ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇာက္
ေျခာက္ျခားဖူးသည္။
တုန္ေကာက္မရွိသူ … ႏွင့္
ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိသူ …
လမ္းေလွ်ာက္ရန္မွာပင္
ဒုကၡခ်င္းမတူၾက။
တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္
ရႊံ႕႐ုပ္သားေကာင္
မုဆိုးကို ျပန္ေလွွာင္သည့္
ေမွာ္႐ံုေထာင္ေခ်ာက္
မ်က္လွည့္ဆရာေတြ ေၾကြအံေခါက္ေနသည္။
မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး
ကိုယ္ထဲကို တိတ္တိတ္ကေလးျပန္ၾကည့္ေသာအခါ
ၫႈိ႕ျပာယွက္သန္း
တစ္ေလာကလံုး အနက္ေရာင္လႊမ္းေတာ့၏။
ထိုသို႕ ျဖင့္
ႏွင္းရည္စိုေသာ
မႈိပြင့္ကေလး၏ပင္ေျခရင္းမွာ
မာနကိုအိပ္ေမြ႕ခ်
ထာ၀ရ ငါ … ထားခဲ့ခ်င္ပါၿပီေလ။
၉။
ေလာကဓံတရားက
နဂါးရွစ္ေကာင္ပမာ
ေျမကိုထိုးခဲြ ေလကိုဆြဲၿဖဲ
လူေတြထဲမွာ
ပ်ံသန္းသြားလာေနသည္။
ယဥ္ေက်းမႈအရ
တစ္ေနရာတြင္ဖိနပ္စီးရေသာ ငါတို႕သည္
ယဥ္ေက်းမႈအရပင္
တစ္ေနရာတြင္ဖိနပ္ခြၽတ္ရဦးေတာ့မည္။
ဘုရားေျပာတာကိုမွ
ငါ… မယံုရဘူးဆိုလွ်င္
မာရ္နတ္ေျပာတာကို
ငါ… ယံုရေတာ့မည္ေလာ။
အစိုးမရေသာ
ေလာက၏နာရီစက္သံကို
လက္တံတို႕က ေမာင္းႏွင္ဖန္တီး
နီး …နီး …နီး၍လာခဲ့ၿပီ။
မီးကိုေက်ာ္ျဖတ္
ေရကိုေက်ာ္ျဖတ္
သံခ်ပ္ကာ၀တ္႐ံု
ၿခံဳလို႕မလံုပါဘူးကြယ္။
တရားရိပ္မွာ
စိတ္ကိုထုတ္ၿပီးဖုန္ခါ
ၿပီးေတာ့ …
ကိုယ္ထဲမွာ ျပန္လည္ေသာ့ပိတ္
သုညကေလးလို
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနရမည္။
ေစတီအိုေဟာင္းမွ
ေခါင္းေလာင္းသံ တုိးဖြတိုးၫွင္း
အို … အရွင္ …
ေျမမွထေသာ ငါ့ကိုျမင္ပါ။
၁၀။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
ႏြားေပၚအိပ္ေနၾကပါသလား။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
စပါးျဖစ္ေအာင္ စိုက္ၾကပါသလား။
လူသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္
မုိးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ခိုင္မာက်စ္လ်စ္
တာ၀န္ေက်ေသာ ေပတစ္ဆစ္မွ်ေတာ့
ဖစ္သင့္သည္။
အရပ္ရပ္မွလာေသာ ေလတို႕၌
ေျမစိုက္ေက်ာက္တုိိင္တို႕
မတုန္လႈပ္ၾကသကဲ့သို႕
ငါတို႕ ေနသြားရမည္။
အရွင္ယူေဆာင္သည့္
ၾကယ္တစ္ေထာင္ျမင့္ေခါင္ ၀င္းပသည့္ညကား
လႊလႊေဖြးဆြတ္
လွံသြားတို႕ကိုပင္ ေခြညြတ္ေစေတာ့၏။
ဓမၼေတးကုိ
ေသြးအစက္စက္တုိင္ေအာင္ျဖန္းဆြတ္
ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ရြတ္ဆိုသံမ်ား
တိုးကာ က်ယ္ကာ ငါ … ၾကားေနရ၏။
ေလေျပညင္းတြင္
ေရႊအဆင္းျဖင့္ သြားႏွင့္ၾကသူမ်ား
ဥေပကၡာကို
ဘာမွမေျပာဘဲ ထားသြား၏။
ထိုသူတို႕ေနာက္
ငါ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့အံံ့။
ထုိသူတို႕ေနာက္
ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့။
ၾကယ္ေရာင္ေကြ႕ေကာက္
ထိုေသာ ေကာင္းကင္မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားေအာက္မွပင္
ငါ့အား
လမ္းျပေစစားေတာ္မူပါေလာ့ … ျမတ္ေသာ ငါ့ …အရွင္။ ။
0 comments